Heinrich-event

Een Heinrich-event (Heinrich-gebeurtenis) is een natuurlijk fenomeen waarbij een grote vloot ijsbergen afbreekt van gletsjers, en in de Noord-Atlantische Oceaan terechtkomt. Het fenomeen, voor het eerst in 1988 beschreven door de mariene geoloog Hartmut Heinrich,^[1] kwam voor gedurende vijf van de laatste zeven ijstijden. De ijsbergen sleepten steenmateriaal van de gletsjerbodem mee naar de oceaan. Door het smelten van de ijsbergen kwam een aanzienlijke hoeveelheid koud, zoet water terecht in zee, hetgeen van invloed kan geweest zijn op de Golfstroom. Een verstoring van de golfstroom kan verband houden met wereldwijde klimaatverandering.

Over de precieze oorzaken van deze Heinrich-events is het wetenschappelijk debat nog niet gesloten. De hypotheses vallen uiteen in twee categorieën:

interne factoren binnen de ijskappen veroorzaken de periodieke desintegratie van grote ijsvolumes
de Heinrich-gebeurtenissen worden veroorzaakt door externe factoren zoals de fluctuaties, gecorreleerd met de Dansgaard-Oeschger-cyclus, tegengestelde veranderingen in de oceaancirculaties van noordelijk en zuidelijk halfrond, zeespiegelstijging of zelfs aardbevingen.

Bronnen, noten en/of referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Heinrich event op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

↑ Hartmut Heinrich, Origin and Consequences of Cyclic Ice Rafting in the Northeast Atlantic Ocean During the Past 130,000 Years (maart 1988). Geraadpleegd op 10 april 2017.

[1] Hartmut Heinrich, Origin and Consequences of Cyclic Ice Rafting in the Northeast Atlantic Ocean During the Past 130,000 Years (maart 1988). Geraadpleegd op 10 april 2017.

[1]