Bernard van Chartres
Bernard van Chartres (Latijn: Bernardus Carnotensis) (overleden na 1124) was een 12e-eeuwse Franse neoplatonische filosoof, geleerde en administrateur.
Leven[bewerken | brontekst bewerken]
De datum en plaats van zijn geboorte zijn niet bekend. Men heeft wel verondersteld dat hij de oudere broer was van Thierry van Chartres en zo van Bretonse afkomst was. Wetenschappelijk onderzoek heeft echter aangetoond dat dit onwaarschijnlijk is[1] Hij komt in de boeken van de kathedraalschool van Chartres voor vanaf 1115. In 1124 werd hij daar tot kanselier benoemd. Er is geen bewijs dat hij na 1124 nog in leven was.[2]
Filosofie[bewerken | brontekst bewerken]
In de strijdvraag in de Scholastiek naar de werkelijkheid van de universalia hing Bernard een extreem realisme aan. Enkel het algemene had voor hem echte werkelijkheid, terwijl hij de bijzondere, individuele uitdrukking van het algemene enkel zag als een onbelangrijke bijkomstigheid. Bijvoorbeeld kende hij enkel aan de 'mensheid' een bestaan als substantie toe, terwijl de 'individuele mens' iets toevallig en onbelangrijk is. Hierin kwam zijn visie overeen met die van zijn tijdgenoot Willem van Champeaux.