Overleg:Eenzaamheid

Pagina-inhoud wordt niet ondersteund in andere talen.
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Oplossingen voor eenzaamheid[brontekst bewerken]

Het lijkt me wel interessant om ook wat oplossingen voor eenzaamheid op een rijtje te zetten.

In de pagina wordt wel gezegd: Vooral doordat veel mensen zelf het idee hebben machteloos te zijn, is het soms lastig om iets aan eenzaamheid te doen. Het erkennen dat het probleem bestaat is voor het individu noodzakelijk voor succesvolle interventie. Mogelijke interventies bij eenzaamheid variëren van huisbezoek, cursussen/gespreksvormen/therapie, ontmoetingsvormen tot woon-zorgvormen (in een groep wonen).(23febr 2009)

Dit is typisch hulpverleners gelul. Als je eenzaam bent zul je daar toch zelf wat aan moeten doen. Google je op 'oplossingen eenzaamheid' dan vind je wel interessante en waardevolle sites.

Hoe dit in deze pagina in te passen??

--gerardbuisman--– De voorgaande bijdrage werd geplaatst door 194.151.251.1 (overleg · bijdragen)

Mogelijke oplossingen zijn ook contact proberen zoeken (telefonisch) of lid van een club worden. --Renco 21 jan 2010 17:26 (CET)[reageer]

Allemaal goed en wel, en ik begrijp U volkomen, maar als je gaandeweg merkt dat de club (of vereniging), op 't eerste zicht overeenstemmend met je interesse of hobby, eigenlijk uit een zootje drinkebroers blijkt te bestaan, en dat niemand van de leden van de club (of vereniging) echt oog en/of oor heeft voor je interesse, dan besef je dat de club (of vereniging) je eenzaamheid eerder doet toenemen dan dat het afneemt. Zelf meegemaakt (helaas). Ik was geen joviale drinkebroer, dus ik viel uit de boot. Joviaal was ik wel, maar geen drinkebroer. DannyCaes (overleg) 8 okt 2021 18:00 (CEST)[reageer]

Missen van familieleden of vrienden[brontekst bewerken]

Men kan zich ook eenzaam voelen door verhuis van zussen, broers of andere familieleden, vooral als het contact met deze mensen wegvalt door omstandigheden (werk, kinderen krijgen, verhuis naar het buitenland) en men een zeer goede band had met deze mensen. Ook het missen van mensen (en geliefde huisdieren) die overleden zijn kan een gevoel van eenzaamheid geven. Men moet niet helemaal alleen zijn voor eenzaamheid. --Renco 27 jan 2010 11:30 (CET)[reageer]

Wat bedoelt u met 'moeten' hier??? Eens dat 'alleen' en 'eenzaam' verschillende begrippen en dus emoties zijn cq. veroorzaken.  Klaas `Z4␟` V23 jul 2015 16:15 (CEST)[reageer]
Echte eenzaamheid, ik bedoel ECHTE eenzaamheid, ervaar je pas als het P.M.S. (het tegenwoordige C.L.B.) je als negenjarige onder zachte dwang uit je vertrouwde stadsschool duwt. Je moet je vervolgens gedurende een jaar maar zien aan te passen aan de mentaliteit van een gezondheidscentrum aan zee (het Zeepreventorium). Na dat jaar aan zee moet je dan maar zien dat je je terug kunt aanpassen aan de mentaliteit van de stadsschool waar ze je een jaar eerder uit weggeduwd hebben. Dan kom je die eerste dag je vertrouwde stadsschool binnen en staan ze je daar te bekijken alsof je van een andere planeet komt. Probeer als enige dan maar eens uit te leggen wat de bedoeling van dit alles was... Dan voel je je echt eenzaam! DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 15:49 (CEST)[reageer]

Gewaardeerd worden[brontekst bewerken]

Wat veel mensen al weten die vrijwilligerswerk doen of een hechte familie hebben: een huis vol familie of bekenden helpt niet tegen eenzaamheid. Gewaardeerd worden, dat is de remedie. Zie Eenzaamheid dubbel zo ongezond als obesitas. Ik parafraseer het artikel: Gezelschap volstaat niet, maar zich betrokken voelen en waardering ervaren — bertux 17 feb 2014 23:25 (CET)[reageer]

Dat is inderdaad juist. DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 13:54 (CEST)[reageer]

referenties[brontekst bewerken]

Die referenties naar Weiss en Stevens zijn interessant, maar het horen wel echte referenties te zijn, niet zomaar wat namen noemen. Noem er bijvoorbeeld ook een boek of veelgeciteerd artikel bij.

Terechte opmerking, referenties op dit thema zijn sowieso niet erg encyclopedisch. Van Weiss heb ik de referentie, maar van Stevens niet. Sowieso wordt met name het onderscheid gemaakt tussen sociale en emotionele (en tegenwoordig ook steeds vaker existentiele eenzaamheid; en minder tussen situationele en chronische eenzaamheid. Mogelijk dus beter Stevens (wel bekend onderzoeker op dit terrein) weg te halen hier. Zomaa42 (overleg) 23 jul 2015 11:03 (CEST)[reageer]

Externe links aangepast[brontekst bewerken]

Hallo medebewerkers,

Ik heb zojuist 1 externe link(s) gewijzigd op Eenzaamheid. Neem even een moment om mijn bewerking te beoordelen. Als u nog vragen heeft of u de bot bepaalde links of pagina's wilt laten negeren, raadpleeg dan deze eenvoudige FaQ voor meer informatie. Ik heb de volgende wijzigingen aangebracht:

Zie de FAQ voor problemen met de bot of met het oplossen van URLs.

Groet.—InternetArchiveBot (Fouten melden) 4 jun 2018 21:18 (CEST)[reageer]

Kosmische eenzaamheid[brontekst bewerken]

Kunnen we stellen dat de mensheid ontzettend eenzaam is omdat we met z'n allen hier op deze planeet (de Aarde) het gevoel hebben dat er in de wijde omgeving van onze thuisplaneet niemand anders is? Dus dat we met ons (ik weet niet hoeveel) miljarden individuen hier op deze bol eigenlijk allemaal samen één enkel individu vormen, hunkerend naar het ontmoeten en leren kennen van een ander individu ergens in de kosmos. Beluister in deze context het stuk The Unanswered Question van Charles Ives (de vraag die iedereen zich stelt, maar waar we nooit een antwoord op moeten verwachten). DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 14:16 (CEST)[reageer]

In school ontstaat ook eenzaamheid omdat we allemaal met vragen zitten waar geen antwoorden voor bestaan. We blijven met z'n allen met onze vragen opgescheept zitten, terwijl al deze vragen eigenlijk één vraag vormen: het grote WAAROM. Voor deze vraag bestaat geen vastomlijnd antwoord. Ik zou zeggen: er bestaat helemaal geen antwoord voor. In school mag je enkel antwoorden verwachten op vragen waar je NIET mee zit. DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 17:22 (CEST)[reageer]

De zes Command Module Pilots (CMPs) van het Apolloprogramma[brontekst bewerken]

De eenzaamste mensen waren, tot op heden, de zes Command Module Pilots (CMPs) van het Apolloprogramma. Gedurende de missie van Apollo 11 was CMP Michael Collins in de zomer van 1969 het eerst aan de beurt om zich in alle eenzaamheid boven de achterzijde van de maan te bevinden, en bovendien geen radioverbinding met de Aarde te hebben. Zijn twee kompanen (CDR Neil Armstrong en LMP Edwin Aldrin) bevonden zich met hun getweeën ergens op de voorkant van de maan, dus die hadden elkander om mee te praten, en ze hadden radioverbinding met Houston op Aarde. Maar Collins had enkel zichzelf als gezelschap. En zo geschiedde het achtereenvolgens met Richard Gordon van Apollo 12, Stuart Roosa van Apollo 14, Alfred Worden van Apollo 15, Ken Mattingly van Apollo 16, en Ronald Evans van Apollo 17 (gedurende de missie van Apollo 13 bleef de driekoppige bemanning bij elkaar omdat er door omstandigheden geen maanlanding kon worden uitgevoerd). DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 14:47 (CEST)[reageer]

Geheel anders dan de eenzaamheid die veel mensen hier op Aarde ervaren was de eenzaamheid van deze zes astronauten iets waar ze zich aan mochten verwachten en die, indien de omstandigheden verliepen zoals in het vluchtplan, ten einde liep eens hun kompanen zich terug in het moederschip begaven. Ze waren er dus op voorbereid en wisten wat hun te wachten stond. Daartegenover zijn veel mensen hier op de wereld helemaal niet of slechts gedeeltelijk voorbereid op zoiets. De zwaarte van zo'n toestand weegt dan ook veel meer door. DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 15:02 (CEST)[reageer]

Nochtans... waren heel wat Apollo astronauten, na hun belevenissen bij de NASA alsook hun maanmissies, in een soort eenzaamheid terecht gekomen waar ze niet gemakkelijk uit konden raken. Psychologische hulp voor dat soort eenzaamheid bestond in die dagen niet, met het gevolg dat sommige van deze astronauten in een depressie van jewelste verzeild raakten. Ze konden hun ervaringen en belevenissen op en rond de maan moeilijk of nauwelijks aan de wereldbevolking diets maken want ze werden voor dronkelappen en gekken versleten. Tja... dan zou je wel beginnen drinken. Als je iets doet of meemaakt waar slechts een handjevol mensen aan deelneemt, en deze mensen overlijden na verloop van tijd, voel je als achterblijvende een bikkelharde eenzaamheid. Niet te onderschatten! DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 15:21 (CEST)[reageer]

Van Edgar D. Mitchell, de LMP van Apollo 14, had ik eens het volgende gelezen: Je beseft pas wat eenzaamheid is als je bed koud blijft omdat je geen partner hebt om je te verwarmen. DannyCaes (overleg) 7 okt 2021 16:50 (CEST)[reageer]

Eenzaamheid in Stanley Kubrick's 2001: A Space Odyssey[brontekst bewerken]

Het beklemmende gevoel van volstrekte eenzaamheid is ook aanwezig in de film 2001: A Space Odyssey van Stanley Kubrick. Het doet zich voor op het moment dat de computer HAL-9000 aan boord van het interplanetaire ruimteschip Discovery na een woordenwisseling met astronaut David Bowman (Keir Dullea) hem de toegang tot de pod-bay van het ruimteschip weigert en vervolgens zwijgt als een graf. Daar hangt de eenzame David Bowman in zijn EVA pod, met in diens grijparmen de inmiddels overleden mede-astronaut Frank Poole (Gary Lockwood). De sprekende computer is onbereikbaar, de radioverbinding met de Aarde is verbroken omdat de meest belangrijke elektrotechnische functies van het ruimteschip zijn uitgeschakeld of lamgelegd, en de (zich in diepgevroren slaapmodus bevindende) bemanningsleden in het ruimteschip zijn ook overleden (door toedoen van HAL-9000, die hen, bij wijze van spreken, had vermoord door hun levensfuncties uit te schakelen). DannyCaes (overleg) 8 okt 2021 13:24 (CEST)[reageer]

Zie ook George Lucas's THX-1138, waarin, op 't einde van de film, een uiterst eenzame Tex (THX-1138) als enige van de ondergrondse maatschappij de buitenlucht en de ondergaande zon te zien krijgt, na gevlucht te zijn voor de chrome robots (de zielloze ondergrondse politie agenten) die hem op de hielen zaten. DannyCaes (overleg) 8 okt 2021 16:27 (CEST)[reageer]

Voor de door Gebruiker:DannyCaes gedane toevoeging 'Volstrekte eenzaamheid werd ervaren gedurende de maanmissies van het Apolloprogramma' is een gezaghebbende bron zeer gewenst. Is die niet te geven dan is het kennelijk WP:Origineel onderzoek. Vr. groet, JanB46 (overleg) 8 nov 2021 21:57 (CET)[reageer]

Dat staat ergens vermeld in een boek, en daar zal ik eens moeten naar zoeken. Ik herinner mij ook nog een Apollofoto die te zien was in Het Weten Waard (een soort encyclopedie, uitgebracht rond het einde van de jaren 60). Die foto toonde de verlaten S-IVB trap van de Saturn V raket van Apollo 9, in een baan om de aarde, met een bijschrift in de trend van: De astronauten van het Apolloprogramma voelen tijdens hun missies pas echt aan wat eenzaamheid is. P.S.: als ik niet in staat ben om de (of: een) bron te vinden, dan mag het item i.v.m. de eenzame Apollo-astronauten verwijderd worden, tenzij iemand anders TOCH een passende bron weet te vinden... DannyCaes (overleg) 9 nov 2021 19:06 (CET)[reageer]
Dag Danny, Dank voor je uitleg. De astronauten waren waarschijnlijk ook getraind om dit soort ervaringen te ondergaan. Ik begrijp dat de beschrijving mogelijk meer een literaire verbeelding was. In afwachting van een eventuele vondst laat ik het nog even staan. Groet, JanB46 (overleg) 9 nov 2021 19:17 (CET)[reageer]
Inderdaad. Deze astronauten wisten dus maar al te goed wat hen te wachten stond, maar ze wisten NIET wat er NA hun maanmissies op de loer ging liggen. Sommigen van de in totaal 24 Apollo-astronauten konden de leegte na hun missies niet aan en zochten soelaas in drank en dergelijke. Edwin "Buzz" Aldrin van Apollo 11 wou de mensheid diets maken hoe een maanmissie er op technisch gebied werkelijk uitzag, maar de mensheid en de journalisten waren eerder geinteresseerd in het wel-en-wee van de vrouwen van de astronauten, en hoe deze vrouwen hun dagen doorbrachten nu hun maanwandelende partners zich zo ver van huis bevonden. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat de meeste Apollo-astronauten na hun maanmissies te kampen hadden met het Post-Apollo syndroom, en ik heb daar in 2019 (dacht ik toch) een Wikipedia-artikel voor gemaakt. Spijtig genoeg was ik vergeten waar ik de term Post-Apollo syndroom ontdekt had (dat was dus een bronloos Wikipedia-artikel). DannyCaes (overleg) 9 nov 2021 19:38 (CET)[reageer]