Overleg:Richard Simon (exegeet)

Nog uit het Engels te vertalen:

Van de Engelstalige Wikipedia

Simon kwam door zijn felle kritiek op het theologische werk "Het eeuwigdurend geloof" in conflict met de schrijver, de priester Antoine Arnauld en met diens met de abdij van Port-Royal geassocieerde jansenitische achterban. Ook de Benedictijnen keerden zich tegen Simon. Zij waren boos over een door Simon geschreven pleitnota.

Simon leek in Frankrijk niet te handhaven en men suggereerde hem dat hij beter naar Rome kon vertrekken. Omdat Simon de proefbladen van zijn "Histoire critique du Vieux Testament" wilde corrigeren bleef hij in Parijs. Simon hoopte dat de voorspraak van de biechtvader des konings, de bekende Père la Chaise en van de duc de Montausier hem in staat zou stellen om het werk aan de koning, Lodewijk XIV van Frankrijk|Lodewijk XIV]] op te dragen. Dat ging niet door omdat de koning voortdurend oorlog voerde in Vlaanderen.

Ondanks een imprematuur van de kanselier van de Oratorianen en de goedkeuring van de Sorbonne moest de uitgave wachten op de terugkeer van de Franse koning. De drukker besloot daarom om gedeelten van het werk alvast te verspreiden. Dat gaf de Jansenisten gelegenheid om het boek en de auteur zwart te maken; zij vertaalden het hoofdstuk over Mozes en de door Simon betwistte origine van de Pentateuch in het Frans

De Messieurs de Port Royal vertaalden ook de oorspronkelijk in het Latijn gestelde Prolegomena van bisschop Brian Walton's Polyglott in het Frans. Simon werd ontmaskerd als een bijbelcriticus die meende te kunnen aantonen dat de "vijf boeken van Mozes" niet door hem, maar door verschillende personen waren geschreven.

De gouverneur van de Dauphin, Bossuet en kanselier Michael le Tellier keerden zich tegen Simon. In een decreet werd het boek verboden en 1300 in beslag genomen exemplaren werden verbrand. De Oratorianen verwijderden Simon uit hun congregatie.

Een overgeschreven tekst belande bij de Amsterdamse drukker Daniel Elzevier. De onnauwkeurige tekst werd uitgegeven als roofdruk, intelectueel eigendom bestond nog niet, en deze corrupte tekst werd de basis voor een Engelse en een Nederlandse vertaling.

Simon had desondanks nog enige medestanders; de vicaris-generaal van de Abdij van Fécamp maakte hem pastoor van Bolleville. Op suggesties om zijn werk opnieuw, maar nu in de Nederlanden, uit te geven ging Simon niet in. Hij wilde zijn boek aanpassen en probeerde jarenlang de gunst van de Franse machthebbers terug te winnen. Dat mislukte. In 1685 verscheen daarom een nieuwe editie bij Reinier Leers in Rotterdam. De Rotterdamse editie kreeg een nieuw voorwoord, illustraties en noten, een geactualiseerd overzicht van de kritieken en de verweren van Simon.

In de 17e eeuw heerste in de republiek der Verenigde Nederlanden]] een relatieve persvrijheid. Er werd niet altijd gecensureerd.

De Histoire critique du Vieux Testament bestaat uit drie delen"

• De bijbelkritiek op o.a. de Pentateuch en de weerlegging van de gangbare opvatting dat Mozes de auteur van het bijbelboek Exodus zou zijn.
• Een bijbellezing, een Bijbelwetenschapelijk werkstuk, waarin de vertalingen en edities van de Bijbel (De hebreeuwse bijbel, de Griekse tekst, de Vulgaat) worden besproken
• Een exposé van de belangrijkste commentatoren op de Bijbel.

Het boek bevatte weinig nieuws; Louis Cappel, Johannes Morinus (1591-1659) en andere theologen en filologen hadden dezelfde beweringen gedaan. Wat de kerk en de overheid stoorde is dat Simon de kritieken die in verspreide, vaak in Grieks of Latijn geschreven, opstellen alleen aan geleerden bekend waren heeft gebundeld en ze de onder de ogen van een groot publiek bracht.

Ook protestantse fundamentalisten reageerden verontwaardigd en J. le Clerc ("Clericus") publiceerde een kritiek waarop Simon met zijn Sentimens de quelques théologiens de Hollande, onder de schuilnaam Pierre Ambrun, de protestantse kritiek heeft willen weerleggen.

In 1689 verscheen Simons Histoire critique du texte du Nouveau Testament. Een kritiek op Spinoza en Salmasius. Simon besprak de verschillende Griekse bronnen, in die tijd vooral de Codex Bezae en de Codex Cantabrigiensis,

In 1690 volgde de Histoire critique des versions du Nouveau Testament. Daarin deed Simon aan ouderwetse Bijbelwetenschap door de versies waarin passages in het Nieuwe Testament tot ons zijn gekomen te bestuderen.

In 1693 verscheen een baanbrekende, en nog steeds bestudeerde, Histoire critique des principaux commentateurs du Nouveau Testament depuis le commencement du Christianisme jusques a notre temps. Dit boek was gewijd aan kerkgeschiedenis. De Nouvelles Observations sur le texte et les versions du Nouveau Testament (uitgegeven in Parijs, 1695), gaat wederom op de vertalingen uit het Hebreeuws en Grieks in.

Richard Simon was een bijzonder vasthoudend man. Hij moet de wetenschap als een roeping hebben gezien want hij liet zich door censuur en uitsluiting niet ontmoedigen of intimideren. Als polemist was zijn toon vaak bitter waardooor het dispuut verhardde. Hij wordt beschreven als een rationeel, weinig sentimenteel mens.