Bernaert de Rickere, artysta flamandzki, którego twórczość wykazuje pokrewieństwa z dziełami Fransa Florisa i Maertena de Vosa, zainscenizował ten portret zbiorowy jako biblijne wydarzenie Znalezienia Mojżesza przez córkę faraona (Wj 2, 5-6). Cyprian Lachnicki ( w latach 1876-1906 pełniący funkcję dyrektora honorowego Muzeum Sztuk Pięknych - poprzednika Muzeum Narodowego), z którego hojnego zapisu testamentowego pochodzi to niezwykłe dzieło, łączył jego autorstwo z François Clouetem i wysunął (za francuskim historykiem Louisem Vitetem) interesującą hipotezę dotyczącą ukrytych w nim treści alegorycznych. Otóż "córka faraona" (wśród kobiet ubranych wedle mody z lat sześćdziesiątych XVI wieku, jedyna częściowo osłaniająca swą nagość, strojna w klejnoty niewiasta) to Diana z Poitiers, księżna de Valentinois, faworyta króla Francji Henryka II, która według przekazów miała roztaczać troskliwą opiekę nad chorowitymi dziećmi królewskimi. Przykładem egipskiej księżniczki, która znalezionego małego Mojżesza oddała piastunce, Diana z Poitiers powierza tu najmłodszego potomka Henryka II, nowonarodzonego księcia d'Alençon, opiece wybranej przez siebie karmicielki. Hipoteza ta nie jest bezpodstawna, bowiem na klejnotach przedstawionych na obrazie dam występują autentyczne symbole (tzw. "cyfry") Diany z Poitiers, a w postaciach dwóch chłopców ukazanych z lewej strony kompozycji dopatrzono się podobieństwa do zachowanych w Luwrze portretowych rysunków młodych Walezjuszy (późniejszego Franciszka II i Karola IX). W czasie powstania obrazu, na który wskazują cechy stylistyczne (lata sześćdziesiąte XVI w.), chłopcy byliby jednak już ponad 10 lat starsi. Italianizm tego przedstawienia, przefiltrowany przez wybitne cechy francuskiej dworskiej sztuki tzw. Szkoły Fontainebleau, przejawia się w ujęciu głównej postaci córki faraona / Diany z Poitiers w kostiumie raczej antycznej bogini niż postaci biblijnej oraz w zapożyczonym z malarstwa Tintoretta motywie odwróconej tyłem kobiety po lewej stronie kompozycji. K. Secomska (nieopublikowany referat 1967) jako pierwsza zwróciła uwagę na analogie obrazu z malarswem Bernaerta de Rijckere. W 1970 J.Ollero opublikował atrybucję, którą opierał na sygnowanym dziele Bernaerta de Rijckere, Czterej Ewangeliści, w kościele San Marcos w Madrycie. Ostatecznie atrybucja została potwierdzona pojawieniem się na wiedeńskim rynku sztuki sygnowanej i datowanej (1562) wersji warszawskiego obrazu (Kreidl 1979). W Luwrze zachowany jest rysunek przygotowawczy do tej kompozycji oraz osobny szkic do postaci starszego chłopca w warszawskim obrazie. Wobec faktu istnienia w muzeum w Orleanie jeszcze innego (anonimowego) flamandzkiego Znalezienia Mojżesza o pewnych formalnych podobieństwach, wysunięto sugestię, iż temat ten w sztuce franko-flamandzkiej mógł być traktowany metaforycznie i obrazować fakt wzięcia dziecka pod opiekę przez możną damę ze szlachetnego rodu. [Hanna Benesz]