Funeraire archeologie
Funeraire archeologie is een specialisatie binnen de archeologie die zich richt op de manier waarop samenlevingen omgaan met en herinneringen bewaren aan hun doden. Het omvat de analyse van menselijke resten, de context van hun begravingen, en alles van persoonlijke grafgiften tot grootschalige monumentale landschappen. Funeraire archeologie kan worden gezien als een onderdeel van de studie van religie en geloof. Diverse vakgebieden dragen bij aan deze discipline, zoals epigrafie, materiële cultuurstudies, thanatologie, menselijke osteologie, archeozoölogie en stabiele-isotopenanalyse.[1][2]
Bibliografie
[bewerken | brontekst bewerken]- M. Parker Pearson (1999) The Archaeology of Death and Burial. Stroud: Sutton.
- Tarlow, S. and Nilsson Stutz, L. eds. (2013). The Oxford Handbook of Death and Burial. Oxford: Oxford University Press.
Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Funerary archaeology op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- ↑ (en) Funerary archaeology. Department of Archaeology. The University of Sheffield (5 november 2020).
- ↑ (en) MA Funerary Archaeology. University of York.