Learjet 23
| Learjet 23 | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Fabrikant | Learjet | |||
| Type(n) | 23 | |||
| Lengte | 13,18 m | |||
| Spanwijdte | 10,84 m | |||
| Hoogte (vanaf de grond) | 3,73 m | |||
| Interieurbreedte | 1,5 m | |||
| Stoelen voor passagiers | 4—6 | |||
| Leeggewicht | 2,974 t | |||
| Vleugeloppervlak | 21,5 m² | |||
| Max. startgewicht | 5,675 t | |||
| Motoren | 2 × GE CJ610-4 turbojet | |||
| Max. stuwkracht per motor | 12,7 kN | |||
| Kruissnelheid | 817—850 km/h | |||
| Kruishoogte | 13.715 m | |||
| Max. reikwijdte | 2660 km | |||
| Eerste vlucht | 7 oktober 1963 | |||
| Aantal gebouwd | 105 | |||
| ||||
De Learjet 23 was het eerste type privévliegtuig van de Amerikaanse fabrikant Learjet. Het medio jaren 1960 geïntroduceerde toestel was het eerste straalvliegtuig in zijn klasse.
Geschiedenis
Uitvinder William Powell Lear wilde de eerste zijn om een door straalmotoren aangedreven privévliegtuig te bouwen. In Zwitserland richtte hij in 1960 de Swiss-American Aviation Corporation (SAAC) op om het toestel als SAAC-23 op de markt te brengen. Het was ontworpen door Hans-Luzius Studer die het toestel baseerde op het FFA P-16-gevechtsvliegtuig dat hij eveneens had ontworpen. Vandaar kwam de geavanceerde vleugelconstructie met brandstoftanks aan de uiteinden.
Problemen met toeleveranciers en machines deden Lear naar Wichita in het midden van de Verenigde Staten uitwijken, waar het bedrijf werd hernoemd tot Lear Jet en op 7 februari 1962 gestart werd met de productie. Op 7 oktober 1963 vond de eerste vlucht plaats en op 13 oktober 1964 werd het eerste toestel afgeleverd. Het eerste prototype stortte in juni 1964 neer door een fout van de piloot, maar in juli dat jaar werd de 23 gecertificeerd door de FAA.
De Learjet 23 was destijds uniek in haar soort en vestigde verschillende records. In mei 1965 vloog het in 11 uur en 36 minuten 8000 kilometer van Los Angeles naar New York en terug. In december datzelfde jaar klom het in 7 minuten en 21 seconden naar 40.000 voet (~12 km) en was daarbij sneller naar 10.000 voet geklommen dan de F-100 Super Sabre-straaljager.
De Learjet 23 bleek een succes en verkocht tegen eind 1965 meer dan honderd keer aan 540.000 dollar. Anderzijds was de 23 veeleisend en moeilijk te vliegen en dus werd het in 1966 opgevolgd door een verbeterde versie: de Learjet 24. Anno 2007 waren 27 exemplaren verloren gegaan door ongevallen[1]
Externe links
