Muraltglooiing
Een muraltglooiing of trapjesglooiing is een dijkbekleding die bestaat uit betonnen trapvormige platen op betonnen liggers. Dit type dijkbekleding wordt sinds de Tweede Wereldoorlog niet meer toegepast. In Zoutkamp is ten noorden van de Hunsingosluis over een lengte van circa 300 meter een muraltglooiing aanwezig (locatie). Bij Scharendijke is ter hoogte van Baken 10 (locatie) en nabij Baken 26 aan de landzijde nog een muraltglooiing aanwezig. Deze glooiing is hier als museumglooiing aangebracht. Deze trapjesglooiing is een idee van ir. De Muralt, en wordt in zijn publicatie van 1931 uitgebreid beschreven.[1] Het systeem was vooral bedoeld voor zwaar aangevallen dijksecties. De bedoeling van de trapvorm was dat deze de golfoploop zou verminderen. Uit later onderzoek is gebleken dat deze oploopremmende werking verwaarloosbaar was.
Het systeem bestaat uit met metaalgaas gewapende platen, die tussen gewapende langs- en dwarsbalken zijn opgesloten. De platen zijn van onderen vlak en rusten op een krammat, terwijl ze aan de bovenzijde een trapvorm hebben. Deze constructie kan de zetting van de ondergrond niet volgen, waardoor er holtes onder kunnen ontstaan. Deze holtes kunnen niet worden waargenomen, en leiden bij storm tot zware schade aan de bekleding. Bovendien gaf de wapening vaak aanleiding tot corrosie, omdat vaak de betondekking en/of de betonkwaliteit niet voldoende was.
|