Polites
_-_Polyt%C3%A8s,_fils_de_Priam,_observant_ecc._(1833-4)_-_ErosAccademia_p._51.jpg)
Polites (Gr. Πολίτης) is een naam uit de Griekse mythologie die op drie personen kan slaan:
Polites, zoon van Priamus
Polites, een zoon van Priamus en Hekabe. Hij streed in de Trojaanse Oorlog. Hij zat op een uitkijkpost om te kijken of de Grieken gingen aanvallen, 'vertrouwend op z'n snelle voeten' (Ilias II, 791-794). Hij redde zijn broer Deïphobus uit de strijd toen deze gewond was (Ilias XIII, 533-535). Hij behoorde tot de negen zonen van Priamus die na de dood van Hector nog in leven waren (Ilias XXIV, 250). Zijn wrede dood na de inname van Troje door Neoptolemos is beschreven door Vergilius in zijn Aeneïs (II, 526-532;V, 564).
Polites, metgezel van Odysseus
Polites was de naam van een metgezel van Odysseus, die één keer genoemd wordt in de Odyssee (X, 224), als hij aanspoort het huis van Circe binnen te gaan. Strabo[1] vertelt dat hij als heros een heiligdom had in Temesa (of Tempsa), een plaats aan de westkust van het huidige Calabrië. Omdat hij op verraderlijke wijze gedood was zou hij zo'n afkeer hebben van de plaatselijke bevolking dat ze hem in navolging van een orakel een zoenoffer moesten brengen. Pausanias vertelt - zonder de naam Polites te noemen - het verhaal uitvoeriger: hij was dronken geworden en had een meisje verkracht, waarna hij door de plaatselijke bevolking door steniging was gedood. Zijn schim viel hen lastig en ze moesten daarom een heiligdom voor hem bouwen en als zoenoffer ieder jaar het mooiste meisje van Temesa met de held laten trouwen, totdat de bokser Euthymus daar een eind aan maakte (Pausanias, VI, 6, 7-10).
Het verhaal van Pausanias over Polites vormde de aanleiding voor de historische roman De held van Temesa van Simon Vestdijk (1962).
Polites, metgezel van Menelaüs
De schrijver Pausanias noemt ook nog een metgezel van Menelaüs die Polites heet. Hij stond afgebeeld op een schilderij van Polygnotus, terwijl hij met anderen bezig was de hut van Menelaüs af te breken na de inname van Troje. Pausanias vertelt erbij dat Polygnotus de naam waarschijnlijk zelf heeft verzonnen (Pausanias, X, 25, 3).
- ↑ Strabo, VI, 255