Brontekst bekijken van Pruisen (volk)

[[Bestand:Balten 1200.svg|thumb|300px|De vestigingsgebieden van de Baltische stammen rond 1200; (Oude) Pruisen in lichtgroen.]]
De '''(Oude) Pruisen''' - ter onderscheiding van de latere Pruisen worden ze als '''Pruzzen''' aangeduid - waren een [[Balten|Baltisch volk]] dat het gebied ten zuidoosten van de [[Oostzee]] bewoonde, tussen de monding van de [[Wisła (rivier)|Wisła]] en het [[Koerse Haf]]. Hun taal was het [[Oudpruisisch]]. In de loop van de [[13e eeuw]] werd het gebied van de Pruzzen veroverd door de ridders van de [[Duitse Orde]], en de eeuwen daarna volgde een geleidelijke [[germanisering]] in het gebied dat [[Oost-Pruisen]] werd en een [[polonisering|polonisatie]] in het gebied dat binnen het Poolse koninkrijk kwam te liggen. De voormalige staat [[Pruisen]] ontleende weliswaar zijn naam aan de  Baltische stam, maar de staat zelf had daarmee geen historische binding. Zij werd geleid door de [[Duitse Orde]], dat wil zeggen door adel en stedelijke burgerijen uit het [[Duitse Rijk]] en door de nakomelingen van de oude Pruisen voor zover deze als [[germanisering|gegermaniseerde]] landadel een rol bleven spelen (zie [[Junker]]). Het gebied dat de Pruzzen bewoonden komt ongeveer overeen met het centrale en zuidelijke deel van de Duitse provincie [[Oost-Pruisen]]. Na de Tweede Wereldoorlog is dit gebied opgedeeld tussen Rusland (westelijk deel [[oblast Kaliningrad]]) en Polen (oosten van de woiwodschap [[Pommeren (woiwodschap)|Pommeren]] en de woiwodschap [[Ermland-Mazurië]]). Tussen 1944 en 1948 werden vrijwel alle bewoners, inmiddels Duitsers maar vermoedelijk wat hun afkomst betreft voor een derde van Pruzzische origine{{Bron?||2021|12|19}}, verdreven. Zij zijn vervangen door Polen en Russen van elders zodat er geen bevolkingscontinuïteit met de oude Pruzzen meer bestaat (zie [[Verdrijving van Duitsers na de Tweede Wereldoorlog]]).

== Etymologie ==
De namen van de Pruisische stammen waren gebaseerd op de kenmerken van hun respectieve landschappen. De meeste namen verwijzen naar "water", wat aannemelijk is voor een land met vele meren, stromen en moerassen. Dit landschap werkte de isolatie van de [[Baltische talen|Baltische taalgroep]] in de hand. In het zuidoosten loopt dit gebied over in de [[Pripjatmoerassen]], die gedurende millennia een doeltreffende buffer vormden.

De vóór-Baltische bevolking vernoemde haar nederzettingen doorgaans ook al naar stromen, meren, zeeën of bossen waaraan de nederzetting zich bevond. De stam waarin men zich organiseerde ontleende zijn naam dan weer aan die nederzettingen. ''Barta'' bijvoorbeeld, de woonplaats van de Barten (zie ook [[Bartoszyce (stad)|Bartoszyce]], Duits: Bartenstein), is nauw verwant aan de naam van de rivier de Bartis, in [[Litouwen]] en verder verwant aan [[Indo-Europese]] naamsvormen die nog herkenbaar zijn in het [[Albanees|Albanese]] ''berrak'' en het [[Bulgaars]]e ''bara'', die beide "moeras" betekenen.{{Bron?||2021|12|19}} Zo kan de wortel *''bor''- (moeras) gereconstrueerd worden, die afkomstig is van het [[Proto-Indo-Europees|Indo-Europese]] *''bher''-. Het Proto-Indo-Europees heeft meerdere *''bher''- wortels, maar de exacte betekenis van deze is vooralsnog onduidelijk. Het is misschien de wortel die voorkomt in de benaming ''Prusa'' (Pruzzen, Boruzzen). Daarnaar verwijst een hedendaagse benaming als die van de voetbalclub [[Borussia Dortmund]].

De naam ''Pameddi'' (de stam uit [[Pomesanië]]) is afgeleid van de woorden ''pa'' (bij) en ''meddin'' (bos) of ''meddu'' (honing). ''Nadruvië'' zou een samenstelling zijn van de woorden ''na'' (op) en ''drawē'' (hout) of de wortel *''dhreu''- (stroom). De naam van de [[Barten]], een Pruisische stam en de naam van de rivier de Bārta in [[Letland]] zijn waarschijnlijk [[cognaat (taalkunde)|cognaten]].{{Bron?||2021|12|19}}

In de [[2e eeuw v.Chr.]] vermeldde de geograaf [[Claudius Ptolemaeus]] de ''Borusci'', die in Europees [[Sarmaten|Sarmatië]] leefden, en van [[Germanië]] gescheiden waren door de [[Wisła (rivier)|Wisła]] (Weichsel). Zijn kaart is verwarrend in dit gebied, maar de Borusci lijken verder oostwaarts geleefd te hebben dan de Pruzzen.

De Pruzzische [[toponymie]] heeft voor een groot deel, zij het in verduitste vormen, tot aan het einde van de Tweede Wereldoorlog bestaan. Na 1945 zijn alle plaatsnamen verpoolst en zijn de Duitse plaatsnamen geheel verdwenen, sommige Pruzzische oervormen werden in verpoolste vorm gehandhaafd. In de oblast Kaliningrad zijn geheel nieuwe en onhistorische Russische namen ingevoerd.

== Vroege geschiedenis ==
Aan het begin van de Baltische geschiedenis was het gebied van de Oude Pruisen omgeven door de Wisła (Weichsel) en de [[Memel (rivier)|Memel]], met een zuidelijkste punt in de omgeving van [[Toruń]], dat overigens tot het Kulmerland behoorde en deel van het Poolse hertogdom Mazovië was, en de rivier de [[Narew (rivier)|Narew]]. De slavische [[Kasjoeben]] zaten in het westen, de Polen in het zuiden, de [[Sudoviërs]] (die soms als een apart volk, soms als een Pruisische stam beschouwd worden) in het oosten, de [[Koeren]] in het noorden en de [[Litouwers]] in het noordoosten.

Net als de andere Balten waren de Oude Pruisen georganiseerd in een stammenstructuur. Deze structuur wordt het meest volledig beschreven in de ''Chronicon terrae Prussiae'' van Peter van Dusburg, een priester van de [[Duitse Orde]]. In dit werk uit [[1326]] worden elf landen en tien stammen in beschreven, die alle vernoemd zijn naar geografische elementen. Deze waren in verduitste vormen:
#[[Pomesanië]] ([[Litouws]] ''Pamedė'', gereconstrueerde Pruisische naam ''Pameddi'')
#[[Ermland]] of Warmië (Litouws ''Varmė'', gereconstrueerde Pruisische naam ''Wārmi'')
#[[Pogesanië]] (Litouws ''Pagudė'', gereconstrueerde Pruisische naam ''Paguddi'')
#[[Natangen]] (Litouws ''Notanga'')
#[[Samland]] (Litouws ''Semba'')
#[[Nadrauen]] (Litouws ''Nadruva'')
#[[Bartië]] (Litouws, Oudpruisisch ''Barta'')
#[[Schalauen]] (Litouws ''Skalva'')
#[[Sudovië|Sudauen]] (Litouws ''Sūduva'', gereconstrueerde Pruisische naam ''Sūdawa'')
#[[Galindië]] (Litouws, Oudpruisisch ''Galinda'')

Peter van Dusburg vermeldde dat het elfde land, [[Kulmerland]], in het zuidwesten van [[Pomesanië]], nauwelijks door Pruzzen bewoond was. Na de verovering door de [[Duitse Orde]] werd het land bijna helemaal verdeeld volgens de grenzen van deze gebieden. Er werd echter een twaalfde land, ''[[Sassen (regio)|Sassen]]'', toegevoegd.

== Middeleeuwse geschiedenis ==
{{Zie ook|Zie ook: [[Duitse Ordestaat]]}}

De eerste historische bron waarin de Pruzzen worden vermeld wordt in verband gebracht met [[Adalbert van Praag]], die in [[997]] gedood werd bij een poging de Pruisen tot het [[christendom]] te bekeren. Na een nieuwe mislukte poging op gezag van de Poolse vorsten in 1009 werd afgezien van missionering. Ruim twee eeuwen later werd opnieuw en nu een definitieve kruistocht ondernomen om de laatste (Baltische) volkeren in Europa, die nog geen christen waren, te bekeren. Het begon ermee dat in de periode [[1220-1229]] hertog [[Koenraad van Mazovië|Koenraad I]] van [[Hertogdom Mazovië|Mazovië]] externe hulp zocht om de toenemende rooftochten van de Pruzzen de baas te kunnen worden. De ridders van de [[Duitse Orde]] wilden hem bijstaan en tegelijk een eigen staat stichten op nog te veroveren Pruzzisch gebied. Hoewel de Pruzzen zich met aanvankelijk succes verbonden met Russische vorsten, werden ze uiteindelijk overwonnen door de [[Duitse Orde]] na een bloedig conflict van enkele decennia in de [[13e eeuw]]. Na aanvankelijke en zich stapsgewijs naar het noorden uitbreidende veroveringen braken [[Pruisische Opstanden|opstanden]] uit die werden neergeslagen. Van de aanvankelijk 130.000 Pruzzen is dan na de definitieve pacificatie van [[Oost-Pruisen]] de helft tot driekwart overgebleven.

De Pruzzen werden [[kerstening|gekerstend]] onder gezag van het Aartsbisdom Maagdenburg, 'met het zwaard' door de ridders van de [[Duitse Orde]]. Het land van de Pruzzen werd bevolkt door kolonisten uit het [[Duitse Rijk]], voor een deel ook uit de Nederlanden afkomstig.{{Bron?||2021|12|19}} Pruzzen en Duitsers gingen in elkaar op en waren na de [[17e eeuw]] niet meer afzonderlijk te onderscheiden. Na de [[middeleeuwen]] vestigden zich ook Polen en Litouwers respectievelijk in het zuidelijke en oostelijke deel van [[Oost-Pruisen]], toen dat door oorlogen, epidemieën en hongersnood ontvolkt was geraakt. Ook de Litouwers en Polen (zogenaamde [[Mazoeren]]) werden gegermaniseerd, maar dan pas in de [[19e eeuw]], hoewel delen van hen nog tot 1945 als [[etnische minderheden]] bleven voortbestaan.

De monniken van de [[Duitse Orde]] vertoonden interesse in de taal van de Oude Pruisen, en probeerden haar te documenteren, want de kennis van het [[Oudpruisisch]] was nodig om hen te bekeren. Hierdoor zijn enkele fragmenten van de taal overgebleven, samen met enkele fragmenten van het Galindisch en het Sudovisch. Dit is echter alles wat er overblijft van de schriftelijke neerslag van de [[West-Baltische talen]]. Zoals verwacht kan worden is dit een zeer archaïsch Baltisch, dat enkele overeenkomsten vertoont met het [[Oergermaans]] en het [[Oerslavisch]]. Het Oudpruisisch is tevens een bewijs voor het (vroegere) bestaan van een gemeenschappelijke [[Balto-Slavische talen|Balto-Slavische taal]].

De [[Duitse Orde]] werd geleidelijk aan verslagen door de Pools-Litouwse Unie gedurende de [[15e eeuw]]. In [[1525]] seculariseerde [[Albrecht van Brandenburg-Ansbach (1490-1568)|Albrecht van Brandenburg]] als laatste Grootmeester van de [[Duitse Orde]] de Pruisische gebieden tot het [[Hertogdom Pruisen]]. Tijdens de [[reformatie]] werd het [[lutheranisme]] ingevoerd als officiële kerk van het Hertogdom Pruisen, maar in de inmiddels door Polen ingelijfde provincie [[West-Pruisen]] of [[koninklijk Pruisen]] en in het bisdom [[Ermland]], dat direct onder de Poolse Kroon viel, bleef het katholicisme overeind. Door de komst van het protestantisme in het hertogelijk deel van [[Oost-Pruisen]] kreeg in plaats van het [[Latijn]] de volkstaal een centrale plaats tijdens kerkdiensten. Hoewel Albrecht de Poolse koning als leenheer had aanvaard, wist hij de Lutherse landskerk tegen de [[contrareformatie]] te beschermen en in 1545 en 1561 liet hij de Duitse catechismus vertalen in de dan modernere vorm van het Oudpruisisch.

Ten gevolge van de assimilatie van de Oude Pruisen, die opgingen onder Duitstaligen, Poolstaligen en ook onder de aan hen verwante Litouwers, stierf het Oudpruisisch tegen het einde van de [[17e eeuw]] uit. Op het Oostpruisische platteland vermengden de Oude Pruisen zich al aan het einde van de middeleeuwen met kolonisten uit verschillende delen van het [[Duitse Rijk]] en ook de Nederlanden. Daarvan getuigde de naam van het stadje 'Preussisch Holland', die in 1945 werd veranderd in [[Paslek]]. In de 17e en 18e eeuw kwamen kolonisten uit de Palts, Württemberg, Zwitserland en Frankrijk ([[hugenoten]]). In de steden kregen Pruzzen pas in de 16e eeuw toegang tot het burgerschap. Zie [[Oostkolonisatie]].

Vertalingen van de [[Bijbel (christendom)|Bijbel]], Oudpruisische gedichten en enkele andere teksten overleefden, en daarmee hebben filologen hun taal kunnen reconstrueren.

== Bronnen ==
* Aleksander Pluskowski: The Archaeology of the Prussian Crusade. Abingdon 2013.
* Hartmut Boockmann: Ostpreußen und Westpreußen. Siedler, Berlin 2002, {{ISBN|3-88680-772-X}} (= Deutsche Geschichte im Osten Europas).

[[Categorie:Historisch volk in Europa]]
[[Categorie:Baltisch volk]]
[[Categorie:Oost-Pruisen]]