Karl Adolf Verner

Karl Adolf Verner (7 maart 1846 - 5 november 1896) was een Deense filoloog. Hij groeide op in Århus en studeerde vergelijkende taalwetenschappen aan de Universiteit van Kopenhagen. In 1876 werd hij bibliothecaris aan de Universiteit van Halle. Hij specialiseerde zich in de Slavische talen en doceerde dat vak ook als professor aan de Universiteit van Kopenhagen van 1888 tot aan zijn dood.

Verner heeft zijn bekendheid vooral te denken aan de wet die naar hem is genoemd: de Wet van Verner, waarmee hij erin slaagde een tot dan toe niet begrepen ontwikkeling in de Germaanse talen te verklaren.

De Wet van Verner is trouwens een goede illustratie van de opvattingen van de Neogrammatici waartoe Verner behoorde. Zij wilden alleen volgens de empirische methode werken, en maakten daarmee de 'klankwet' het uitgangspunt van hun studie. In hun opvattingen veranderden talen wetmatig; ook schijnbare uitzonderingen (zoals die in de Wet van Grimm) waren geen willekeurige afwijkingen, maar wetmatige afwijkingen. En dat laatste toonde Verner dus aan met "zijn" wet.

Zie ook

klankverschuivingen in de Germaanse talen