Vreemdelingenbeleid

Vreemdelingenbeleid is de benaming die in België en Nederland gebruikt wordt voor het regeringsbeleid dat gevoerd wordt bij het omgaan met de instroom van vreemdelingen in het eigen land. Niet iedere vreemdeling (over het algemeen afkomstig van buiten west-Europa) mag in deze landen komen wonen, en iedere aanvraag wordt getoetst. In Nederland gebeurt dit door de IND.

Het vreemdelingenbeleid in Nederland is gebaseerd op de volgende vier verdragen en wetten:

• het Vluchtelingenverdrag van Genève, ofwel het Verdrag betreffende de Status van Vluchtelingen uit 1951 en het aanvullend Protocol van New York uit 1967
• het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens
• de Wet van 23 november 2000 tot algehele herziening van de Vreemdelingenwet (Vreemdelingenwet 2000)
• de Algemene wet bestuursrecht.

Vreemdelingenwet 2000

Rechtmatig verblijf voor vreemdelingen in Nederland, gebaseerd op de twaalf gronden in artikel 8 van de Vreemdelingenwet 2000, is onder te verdelen in 4 categorieën:

• rechtmatig verblijf op grond van een vergunning;
• rechtmatig verblijf op grond van gemeenschapsrecht;
• rechtmatig verblijf in afwachting van de beslissing op een aanvraag;
• rechtmatig verblijf op grond van de wet.

Rechtmatig verblijf op grond van een vergunning is mogelijk met een :

• verblijfsvergunning regulier voor bepaalde tijd
• verblijfsvergunning regulier voor onbepaalde tijd
• verblijfsvergunning asiel voor bepaalde tijd
• verblijfsvergunning asiel voor onbepaalde tijd

Zie ook

• Asielaanvraag in Nederland

Externe link

• Vreemdelingenwet 2000