In foro interno, in foro externo
Met de Latijnse spreuk in foro interno, in foro externo wordt in België verwezen naar de autonome materiële verdragsbevoegdheid van de gemeenschappen en gewesten. Het werd ingevoerd in 1993 door de Vierde Staatshervorming.
Dit wil zeggen dat de gemeenschappen en gewesten zelf bevoegd zijn om verdragen te sluiten met bijvoorbeeld andere staten, maar enkel voor die aangelegenheden waarvoor de desbetreffende gemeenschap of het gewest bevoegd is. Bij wijze van voorbeeld kan de Vlaamse Gemeenschap zo een verdrag betreffende onderwijs sluiten met Nederland.
Dit doet geen afbreuk aan het feit dat de leiding van de buitenlandse betrekkingen bij de Koning blijft rusten.[1] De Koning beschikt over een toezichtsbevoegdheid: hij moet verwittigd worden en op de hoogte worden gehouden wat betreft de procedure van totstandkoming van het verdrag. Dit zorgt voor eenheid in de buitenlandse betrekkingen.
- Montevideo: een federale staat vormt 1 persoon op het internationale toneel, ongeacht de organisatie van de staat
- beginsel berust dus voor een groot deel op de goede wil van de 3° staat
Indien het tot stand gekomen verdrag betrekking heeft op meerdere materies of aangelegenheden waardoor meerdere wetgevers bevoegd zijn, dan moet elke bevoegde wetgever het verdrag goedkeuren.
In een Europees kader kan het zijn dat een richtlijn, die omgezet moet worden in nationaal recht, uitsluitend slaat op de bevoegdheid van een deelstaat. Het is dan de deelstaat die zorgt voor de omzetting. Verzuimt de lidstaat dat te doen, dan kan de federale overheid de deelstaat in gebreke stellen, zodoende zich in de plaats stellen van de deelstaat en zorgen voor de omzetting en de kosten recupereren. Dit heet het federaal substitutierecht.
- ↑ Art. 167, §1 Gw.