Peto's paradox

Peto's paradox is een paradox, genoemd naar Richard Peto, die stelt dat de incidentie van kanker niet lijkt samen te hangen met het aantal lichaamcellen van een organisme. Het voorkomen van kanker bij mensen is bijvoorbeeld veel hoger dan het voorkomen van kanker bij walvissen, ondanks dat een walvis veel meer cellen heeft dan een mens. Als de kans op carcinogenese in cellen constant was, zou men op het eerste gezicht verwachten dat walvissen een hogere incidentie van kanker hebben dan mensen.

Richard Peto, een statistische epidemioloog aan de Universiteit van Oxford, formuleerde de paradox in 1977. Peto schreef een overzicht van het meertrapsmodel over kanker en merkte op dat mensen, op cellulair niveau, veel minder vatbaar waren voor kanker dan muizen. Peto veronderstelde dat een evolutionaire mechanisme verantwoordelijk was voor de verschillende carcinogenesepercentages per soort.

Bewijzen

Bij individuen van een soort lijkt het risico op kanker en de lichaamsgrootte positief gecorreleerd te zijn, zelfs wanneer andere risicofactoren onder controle zijn. Een 25-jarig onderzoek van 17.738 mannelijke Britse ambtenaren toonde een positieve correlatie tussen lengte en kankerincidentie met een hoge mate van statistische betrouwbaarheid, zelfs nadat risicofactoren zoals roken waren gecorrigeerd.

Tussen verschillende soorten gaat deze correlatie echter niet op. In een onderzoek uit 2015, uitgevoerd door de San Diego Zoo, vergeleek men kankerincidientie van 36 verschillende soorten zoogdieren, variërend in grootte van de zebragrasmuis (51 gram) tot de olifant (4800 kilogram). Er werd geen verband gevonden tussen lichaamsgrootte en kankerincidentie, wat empirische ondersteuning bood voor Peto's initiële observatie.

Zie ook

• Oncogen
• Tumorsuppressorgen

Bronnen, noten en/of referenties