Curtiss R3C

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Curtiss R3C
Curtiss R3C
Fabrikant Curtiss
Type(n) Racevliegtuig
Lengte 6,71 m
Spanwijdte 6,71 m
Hoogte (vanaf de grond) 3,15 m
Stoelen voor passagiers 1 piloot
Leeggewicht 968 kg
Vleugeloppervlak 13,4 m2
Max. startgewicht 1242 kg
Motoren 1 × Curtiss V-1400 watergekoelde V-12 motor, 565 pk (421 kW)
Kruissnelheid 394 km/u
Max. reikwijdte 470 km (volgas)
Eerste vlucht 18 september 1925
Status Museumvliegtuig
Aantal gebouwd 3
Portaal  Portaalicoon   Luchtvaart
Curtiss R3C-2 - National Air And Space Museum, Washington

De Curtiss R3C is een Amerikaans eenmotorig tweedekker racevliegtuig. Ontwikkeld en geproduceerd door vliegtuigfabriek Curtiss. De eerste vlucht vond plaats op 18 september 1925. Er zijn totaal 3 exemplaren geproduceerd.[1]

De Curtiss R3C is een doorontwikkeling van de Curtiss CR familie van wedstrijdvliegtuigen. De R3C is zowel gebouwd in een versie met een wielonderstel als een watervliegtuig-versie met drijvers.

Varianten[bewerken | brontekst bewerken]

Curtiss R3C-1
Versie met wielonderstel. Winnaar van de Pulitzer Trophy Race op 12 oktober 1925. Bestuurd door piloot Cyrus Bettis die een snelheid haalde van 406 km/u.
Curtiss R3C-2
Watervliegtuig. Winnaar van de 1925 Schneider Trophy bestuurd door Jimmy Doolittle. Doolittle zette op het rechte stuk een nieuw snelheidsrecord van 395,40 km/u neer. Tijdens de Schneider Trophy van 1926 behaalde piloot Christian Franck Schilt met een R3C-2, waarvan de motor was aangepast, de tweede plaats.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]