Gebruiker:Chescargot/TO BE DELETED 3

Geschiedenis

In de prehistorische oudheid leefde de mens nomadisch en in kleine groepjes. De kans dat iemand in andermans ontlasting terecht zou komen was nihiel, zodat er geen organisatie noodzakelijk was voor het wegwerken van de ontlasting. Men deed zijn behoefte dus in de openlucht op een beschut plekje, en de ontlasting was op natuurlijke wijze vlot genoeg verwerkt.

Maar zodra groepen begonnen te groeien en verstedelijking ontstond, moest het beter georganiseerd worden, ter voorkoming van overlast en ziektes. Een eerste teken van voorschriften daartoe kan in het Oude Testament gevonden worden: "En gij zult een schopje hebben nevens uw gereedschap; en het zal geschieden als gij buiten gezeten hebt [het werk der natuur gedaan hebben], dan zult gij daarmede graven en u omkeren, en bedekken wat van u uitgegaan is. (Deuteronomium 23:10)

Het oudstbekende gebruik van georganiseerde verwerking van ontlasting dateert van 3700 v. Chr. In Lothal, India, waren toen beerputten ("cesspools") en drainagevelden (velden voor verspreiding van effluent in de grond) in gebruik.

De eerste latrines, voor zover bekend, kwamen in gebruik ca. 1700 v. Chr. gedurende het klassieke koningkrijk van Knossos. Archeologische vondsten op het paleis van Koning Minos tonen dat men zijn ontlasting deed door een gat boven een aan een afvoerkanaal aangesloten put. De afvoer werd bespoedigd door handmatig naspoelen.

De Romeinen begonnen met systematische toepassing van beerputten, die onderin de gebouwen zaten.

De middeleeuwen kenden een flinke terugslag in de ontwikkeling van afvalwatermanagement. De systemen die tot de Romeinen toe waren ontwikkeld werden vergeten, en men deed weer op vrij primitieve manier hun ontlasting, ongeacht de socio-economische status. Ontlastingen kwamen vaker dan niet in open water en in contact met de mensen. Het waren tijden van geestelijke armoede, en, daaraanvolgend, gebrek aan hygiënische standaarden, met als resultaat epidemieën zoals cholera en tyfus.

Het was pas begin negentiende eeuw dat standaarden voor gecontroleerde afvalwaterafvoer werden voorgeschreven. Een beter beeld werd ook verkregen van hoe percolatie en beerputten gebruikt moesten worden. Terwijl de percolatieput ("cesspit") een simpele gat in de grond was, waar het vaste stof al dan niet kon wegteren terwijl het vloeistof de bodem introk, werd men zich bewust van de bodemvervuiling die percolatieputten met zich meebrachten. In stedelijke gebieden werd daarom het gebruik van beerputten voorgeschreven, waarbij de beerput ("cesspool") een gesloten put was waarin het afvalwater opgeslagen werd zonder dat het de grond in zou lekken. Deze beerput moest dan wel periodiek geledigd worden.

De septic tank van Jean-Louis Mouras, 1860. Toen nog "Fosse Mouras" genaamd.

De septic tank is rond 1860 in Frankrijk bij toeval uitgevonden door Jean-Louis Mouras. Hij ontwierp een op een beerput gelijkende tank - met het verschil dat er een tussenschot in zat, dat verbonden was aan een percolatieput, met het idee de vaste stoffen in afvalwater middels de tussenschot op te slaan en dan gecontroleerd te ontruimen, in plaats van het effluent in zijn geheel de vrije loop te laten gaan. Toen hij tien jaar later de constructie voor inspectie opende, ontdekte hij tot zijn verbazing dat er bijna geen beer (of gier) en maar een klein beetje schuim was. Zich de implicaties van deze ontdekking realiserend heeft hij in 1881 met hulp van Abbé Moigno zijn uitvinding als "Fosse Mouras" gepatenteerd.

Het was de eerste septic tank in de geschiedenis, maar het woord 'septic tank' werd voor het eerst in 1895 door Donald Cameron gebruikt, toen hij een zogenaamde "monster septic tank" ontwikkelde met een capaciteit van omgerekend ruim 200 m3 voor de stad Exeter in Engeland.

De septic tank heeft sindsdien een lange vlucht in de ontwikkeling gemaakt. Het wordt heden in tal van toepassingen - zowel voor residentieel, als horeca, en industrie - gebruikt als primaire waterzuivering. Afhankelijk van het type afvalwater, de hoeveelheden, en vereiste standaarden volgen er al dan niet secondaire en tertiaire ("polijsten" van water) behandelingen alvorens het behandelde water wordt gecirculeerd of in de omgeving wordt gestort.