Overleg:World Championship Wrestling

Verborgen tekst

Onderstaande tekst komt van het artikel zelf, maar was verborgen. Als iemand zin heeft om dit te wikificeren, kan het aan het lemma worden toegevoegd. --Erwin(85) 28 mrt 2008 11:50 (CET)

Ik heb de verborgen teksten toegevoegd aan het artikel. --87lieven 17 jan 2009 10:35 (CET)

ONDERSTAANDE TEKST IS VERBORGEN DOOR SIETSKE. ZIJ HAD GEEN ZIN IN HET WIKIFICEREN VAN HET VOLLEDIGE ARTIKEL, MAAR ZOU HET OOK JAMMER VINDEN OM DE TEKST VOOR WIKIPEDIA VERLOREN TE LATEN GAAN. DAAROM HEEFT ZE VOOR DEZE OPLOSSING VAN VERBORGEN TEKST GEKOZEN.

OPRICHTING: 1988

BRANCHE: American Professional Wrestling

HOOFDLOCATIE: Atlanta, Georgia (Verenigde Staten)

EIGENAAR: Ted Turner, Turner Broadcasting System, Inc.

HOOFDBESTUURDER: Eric Bischoff, Vince Russo

HOOFDBEDRIJF: Time Warner, Inc.

VOORMALIG: Universal Wrestling Corporation

OPGEKOCHT DOOR: World Wrestling Federation Entertainment, Inc.

World Championship Wrestling was een Amerikaanse federatie van professioneel worstelen. Het bedrijf werd in 1988 opgericht, toen Turner Broadcasting System (TBS) een controlerende meerderheid opkocht van de worstelgerelateerde bedrijfsmiddelen van Jim Crockett Promotions; rond die tijd het grootste worstelcirquit van de National Wrestling Alliance (NWA), die op zijn retour was. Het bedrijf werd voor zo'n 9 miljoen dollar gekocht. (De Crocketts zouden nog een minderheidspakket aandelen in het bedrijf vasthouden, maar ook die werden een paar jaar na de verkoop van de hand gedaan.) WCW zou nog lid blijven van de NWA tot september 1993, waarna ze een compleet zelfstandige promotie werden.

In maart 2001 werden de bedrijfsmiddelen van WCW verkocht aan de concurrentie, de World Wrestling Federation (WWF) [NU: World Wrestling Entertainment (WWE)]. De WWF gebruikte WCW nog in een verhaallijn tot november 2001, waarna het bedrijf op de boekenkast terecht kwam.

Tegenwoordig wordt WCW slechts nog gebruikt door WWE voor oude beelden, met name voor WWE 24/7, waar elke maand nieuwe beelden van vroeger te zien zijn van meerdere worstelpromoties die nu onderdeel van WWE zijn. WCW wordt ook nog vaak genoemd in verhaallijnen of televisieshows, omdat het een zware stempel heeft achtergelaten op het landschap van het professioneel worstelen.

Het Begin: de NWA Jaren

Rond 1986 was het Jim Crockett Jr. gelukt om sleutelworstelfacties van de National Wrestling Alliance onder zijn controle te krijgen, onder de naam Jim Crockett Promotions. Hij liet deze facties samensmelten en de georganiseerde eenheid noemde hij NWA World Championship Wrestling. Een vurige concurrentiestrijd met Vince McMahon's World Wrestling Federation ontstond en de twee bedrijven probeerden elkaar op elk moment dwars te zitten in hun strijd om de beste televisiedeals.

In datzelfde jaar slaagde Jim Crockett Jr. erin om Heart of America Sports Attractions, Inc (HASA) op te kopen. HASA bezat de rechten om worstelshows te promoten via enkele centrale staten (Kansas, Missouri en Iowa). HASA was bij de meeste fans bekend als NWA Central States en had een eigen tv show met de naam All Star Wrestling.

Een jaar later, in 1987, vervolgde Crockett zijn allesoverheersende koopdrang met de aanschaf van Florida Championship Wrestling en Universal Wrestling Federation (met name actief in Oklahoma, Mississippi, Arkansas, Texas en Louisiana). De UWF was trouwens geen lid van de NWA. FCW en de UWF werden onderdeel van Crockett Promotions.

Jim Crockett was kort in de buurt van het bezitten van een nationale worstelfederatie. Ondertussen gebeurde er vanalles met de NWA. World Class Championship Wrestling in Texas verliet de NWA in 1986 en voegde zich later bij Jerry Lawler's Championship Wrestling Alliance in Memphis, waaruit de nieuwe United States Wrestling Assosiation geboren werd. Het succesvolle Portland territorium van de NWA werd bankroet verklaard (het sloot officieel zijn deuren in 1992). De NWA kwam zo in serieuze problemen terecht. Jim Crockett Promotions bleek de laatste stabiele vesting overgebleven van de NWA en het laatste lid dat tv blootstelling had. Aangezien WCW het enige was wat de mensen nog zagen van de NWA, begonnen een hoop mensen te denken dat World Championship Wrestling de NWA was. In werkelijkheid waren WCW en de NWA nog twee verschillende bedrijven, maar aangezien Crockett de NWA bestuurder was, leken ze enorm op elkaar. Rond deze tijd was de NWA meer een organisatie op papier, gefinancieerd door Jim Crockett, die de rechten had om de NWA naam en kampioenschappen te gebruiken.

Wat echter bleek was dat het houden van een nationale tour met een worstelorganisatie een hoop geld kostte. Daarbij hadden alle aankopen van Jim Crockett de nodige sommen geld gekost. Crockett bevond zich in dezelfde penibele situatie als de WWF in de beginjaren van 1980 had gezeten: hoge leningen en schulden en het feit dat het succes van de hele federatie afhing van enkle Pay-Per-Views (evenementen te zien via betaal-tv). Crockett deed zijn uiterste best om PPV's als Starrcade '87 aan de man te brengen, als antwoord op WWF's WrestleMania. Helaas kon zowel Starrcade als Bunkhouse Stampede niet genoeg geld binnenhalen om de promotie draaiende te kunnen houden.

In november 1988 werd Crockett's bijna ondergaande bedrijf gekocht door biljonair en mediamagnaat Ted Turner. Hij had zijn vesting in Atlanta zitten en was de eigenaar van kabeltelevisie netwerken als Turner Broadcasting System (TBS), Turner Network Television (TNT) en anderen. Crockett bleef aan als NWA bestuurder tot 1991.

Oorspronkelijk geïntroduceerd door TBS als de Universal Wrestling Corporation, beloofde Ted Turner de fans dat WCW de atletisch-georienteerde stijl van de NWA zou blijven, in tegenstelling tot de tekenfilm-achtige en nogal kinderachtige uitspattingen van de WWF.

1989 werd een enorm belangrijk jaar voor WCW, met Ric Flair aan de top voor het grootste deel van dat jaar als de World Champion en hoofd matchmaker. Flair zette twee worstellegendes in: Ricky Steamboat en Terry Funk, waarmee hij fenomenale PPV matches had, die heel succesvol waren, zowel in financieel als kritisch aspect. Nieuwe jonge en opwindende sterren als Sting, Scott Steiner, Sid Vicious, The Road Warriors, Brian Pillman, The Great Muta en Lex Luger werden geïntroduceerd. Zij kregen grote verhaallijnen en belangrijke kampioenschapskansen.

Tegen de eerder gemaakte belofte in, begon WCW met stunts die de glamour en showachtige trekjes hadden, waar de WWF al langer mee bezig was. Al deze uitspattingen, waaronder een verschijning van RoboCop op een PPV evenement, de 'Chamber of Horrors' op en de 'Black Scorpion' verhaallijn, hadden weinig succes. Achter de schermen begon WCW ook steeds meer een autonome organisatie te worden, die zich langzaam maar zeker steeds meer ging afscheiden van de historische NWA naam. In januari 1991 splitste WCW zich officieel van de NWA en begon op eigen benen te staan, met het erkennen van een eigen WCW World Heavyweight Championship en WCW World Tag Team Championships.

In een tijd van verwarring, werd Ric Flair (die niet meer langer de hoofd matchschrijver was), door zowel WCW als de NWA erkent als hun World Champion, tijdens de eerste helft van 1991. De toenmalige WCW president Jim Herd keerde, voor verschillende redenen, zijn rug naar Flair en ontsloeg hem, vlak voor The Great American Bash PPV van juli 1991. Flair werd officieel het WCW World Heavyweight Championship uit handen genomen. Echter, volgens Ric Flair's autobiografie, ontving hij zijn $30.000, die hij had neergelegd als borg voor het in bezit hebben van de fysieke wereldtitel, niet terug. Daarom hield hij de titel gewoon bij zich en nam het mee naar de WWF, waar hij door Vince McMahon werd ingehuurd. Flair gebruikte de titel voor zijn televisiekarakter, dat zich "de echte wereld kampioen" noemde (een uithaal naar de toenmalige WWF Champion Hulk Hogan). WCW ging om de tafel zitten met de NWA over het gebruik van de NWA naam als een co-promotie met New Japan Pro Wrestling en klaagde de WWF aan voor het gebruik van hun wereldtitel. De WWF mocht niet langer Ric Flair tonen met de oude NWA wereldtitel op hun programma's, omdat de fysieke titel een handelsmerk was. Ric Flair bracht de titel persoonlijk terug naar WCW, nadat Jim Herd ontslagen was en Flair zijn 30.000 dollar borg terug had gekregen. De titel kwam terug als de herrezen NWA World Heavyweight Title.

Tijdens de verwarrende periode, waarin WCW zowel een eigen World Champion als de NWA World Championship erkende, verliet Flair de WWF en keerder terug naar WCW, waar hij de titel van Barry Windham won in juli 1993. Meteen begonnen de andere, nu een stuk kleinere, ledenorganisaties van de NWA te eisen dat Flair de titel zou verdedigen onder hun regels en in hun territoria, zoals vasstond in de oude NWA overeenkomsten. Het was de bedoeling dat Flair de titel zou laten vallen, door te verliezen van 'Ravishing' Rick Rude (een titelgevecht waarvan de resultaten al maanden van tevoren bekend werden gemaakt, dankzij de opnamens van WCW tv shows maanden van tevoren in de Disney studio's in Florida). Het algemeen bestuur van de NWA, die los werkten van WCW, keurden de keuze van Rude af, waardoor WCW gedwongen werd om de NWA werderom, en nu voorgoed, te verlaten in september van 1993.

Het was echter zo dat WCW nog steeds legaal de eigenaar was van de NWA World Heayweight Championship titel en deze ook bleef gebruiken (Rick Rude verdedigde deze titel zelfs als "The Big Gold Belt"), maar WCW mocht de NWA naam niet meer gebruiken. De titel werd van toen af aan bekent als de WCW International World Heavyweight Title. WCW wist dat deze titel, dankzij zijn rijke geschiedenis en bekende verschijning, een belangrijke prijs was en werd gerespecteerd in met name Japan. Vandaar dat WCW de titel weer wat kredietwaardigheid wilde verschaffen, door "WCW International" in de naam op te nemen. WCW claimde dat hun bedrijf de titel nog steeds erkende als de legitieme wereldtitel.

Uiteindelijk won Sting het WCW International Championship en verloor de titel aan de toenmalige World Champion Ric Flair in een unificatiematch in mei van 1994. Om de zaken nog wat verwarrender te maken, werd de in 1991 geïntroduceerde WCW titel gedropt en de oude NWA Championship titel, zij het in een wat andere vorm, opnieuw geïntroduceerd als het officiele WCW World Heavyweight Championship. Deze titel bleef in gebruik tot de sluiting van het bedrijf in 2001. In de WWF werd de titel in 2001 nog gebruikt als de WCW Championship titel. De titel is tot op de dag van vandaag nog in gebruik (zij het in een iets gewijzigde uitvoering) bij WWE als het officiele wereldkampioenschap van het SmackDown! merk (voormalig het kampioenschap van RAW) en WWE claimt dat het World Heavyweight Championship een voortzetting is van de kampioenschapslijn van WCW, al is er op de website van WWE bij de geschiedenis van de titel niks te vinden over de jaren in WCW. Op de website wordt de titel ook aangeduid als een nieuw kampioenschap, ontstaan in 2002, nadat de toenmalige wereldkampioen RAW had verlaten, werd de oude WCW titel tevoorschijn gehaald en omgedoopt tot het nieuwe World Heavyweight Championship. De eerste keer dat de titel, volgens de geschiedenis, in gebruik is genomen is op 2 september 2002.

Het Tijdperk van Eric Bischoff

Afgezien van het feit dat WCW soms geweldige technische en atletische worstelactie leverde, lukte het toch niet om zoveel geld te verdienen als de WWF. De creativiteit van het product daalde zichtbaar van 1992 tot 1993, onder leiding van Jim Herd en opeenvolgend dat van Bill Watts. Naar het einde van 1993 toe kwamen de eerste tekenen van herstel toen de voormalige commentator en matchplanner voor de American Wrestling Assosiation (AWA) Eric Bischoff, zich bij WCW voegde. Bischoff, in de eerste plaats ingehuurd als tweede commentator naast Jim Ross, nadat de AWA buiten werking trad, was vastberaden om WCW een nieuwe kant op te sturen en zijn visies, confronterende tactieken en zakenlijk inzicht maakten indruk op de top van Turner's organisatie.

Het tijdperk van Eric Bischoff begon en hij stelde niet teleur. Hij verklaarde openlijk de oorlog aan McMahon's WWF in de media en was agressief bezig met het aanschaffen van voormalig belangrijk WWF talent, waaronder Hulk Hogan (die was opgehouden met worstelen en bezig was met de film 'Thunder in Paradise' in de Disney MGM Studios waar Bischoff hem ontmoette en een contract aanbood) en de 'Macho Man' Randy Savage (die niet tevreden was met zijn rol als verslaggever bij de WWF) in 1994. Bischoff's tactieken en Ted Turners enorme (financiele) bronnen bleken een mooie combinatie. Bischoff plaatste zijn vertrouwen in de voormalige WWF sterren, die vaak veel publiek trokken. Het positieve gevolg van de aankoop van deze sterren, was meteen ook de negatieve kant van het verhaal. Aangezien deze sterren een naam hadden gemaakt waren ze ook de positie bepaalde eisen te stellen die in die tijd bij andere worstelaars nooit waren ingewilligd. Voorbeelden zijn het vastleggen van een lange jaarlijkse zekerheid van werk, multi-miljoenen deals en het recht om zelfs controle te hebben over het televisiekarakter. Dit probleem verergerde naar mate de oorlog met de WWF vorderde en steeds meer worstelaars in de positie kwamen om eisen te gaan stellen. De contrasten tussen de contracten waren vaak enorm. Hogan, als voorbeeld, was een persoonlijke vriend van Eric Bischoff, waardoor zijn invloed ook toenam. Een ander probleem was het feit dat WCW voornamelijk een afwisseling was van de tekenachtige personages van de WWF in de beginjaren '90 voor de fans, maar door het inhuren van oud WWF talent om het succes van de WWF te evenaren, kreeg ook WCW het tekenfilmachtige uiterlijk in plaats van het alternatief te zijn.

Toch bleek dat de aanpak succesvol was, aangezien het eerste grote WCW evenement sinds de aanschaf van Hulk Hogan, Bash at the Beach, de voormalige WWF superster de grote man van WCW in al die jaren, Ric Flair, zag verslaan voor de WCW wereldtitel in een droommatch voor de fans. Het is interessant op te merken dat een match tussen Flair en Hogan eraan zat te komen in de tijd dat Flair voor de WWF werkte, rond 1991 en 1992, maar de grote match voor WrestleMania VIII werd gewijzigd in Flair en Savage tegen Hogan en Sid. WCW gaf dus wel de match en de PPV werd door heel veel mensen gekocht. Het verwachte en gehoopte succes op de lange termijn bleef echter uit. De kijkcijfers en koopkracht bleven op hetzelfde punt hangen. Hogan mocht dan wel een beroemdheid zijn, maar zijn hele stijl leek nog niet zo aan te slaan bij het zuidelijke NWA publiek.

Het management van Turner kreeg dit ook in de gaten en zag dat Bischoff's moedige en daarbij nogal dure aanpak, niet geheel aan de verwachtingen voldeed. In het midden van 1995 riepen ze Bischoff ter verantwoording. Bischoff vroeg om een privé-ontmoeting met Ted Turner en die kreeg hij. Op die vergadering stelde Turner Bischoff de vraag wat er gedaan moest worden om met de WWF te kunnen concurreren. Bischoff trok de stoute schoenen aan en stelde een tv show voor op de avonduren, tussen 20:00 en 22:00, net als de WWF z'n show RAW had (de Saturday Night Show van WCW was te zien op TBS 's zaterdags rond 18:00 uur 's avonds). Turner ging tot ieders verbazing akkoord en die beslissing zou het lot van WCW drastisch veranderen.

Monday Night War

Bischoff's grootste impact op het landschap van het Amerikaanse pro wrestling was het debuut van de weekelijkse show WCW Monday Nitro, in september 1995. Toen Bischoff aan Ted Tunner voorstelde om een show op de avonduren op te zetten, het liefst rechstreeks tegenover de show van de WWF op maandagavond; RAW, had hij nooit gedacht dat het hem zou lukken. Turner bleek echter onder de indruk van Bischoff's visies en gaf hem een heel uur live zendtijd op TNT. In mei 1996 werd dit naar twee uur gebracht. En in 1998 zelfs naar drie uur. Nitro overlapte RAW grotendeels, wat voor een directe een-tegen-een concurrentie zorgde. Bischoff fungeerde als een commentator, samen met Bobby 'The Brain' Heenan en ex-NFL ster Steve 'Mongo' McMichael.

Vince McMahon was alles behalve blij met de beslissing die Ted Tuner had gemaakt om rechstreeks een Nitro uit te zenden op maandagavonden. McMahon was bitter, omdat de enige reden dat Turner dit gedaan kon hebben was dat hij de WWF schade wilde toebrengen. Turner en McMahon hadden daarbij een geschiedenis samen: in het begin van de 1980's jaren, was McMahon bezig met het opkopen van lokale wostelorganisaties om zo een nationaal worstel bedrijf op te bouwen. Toen hij Georgia Championship Wrestling opkocht, kwam hij in de positie om een zaterdagavondshow te verzorgen voor Turner's TBS zender. Toen de kijkers WTBS opzetten op 14 juli, 1984 (de dag is bij worstelfans beter bekend als "Black Saturday") en WWF tv zagen, in plaats van de worstelaars die ze gewend waren om te zien, ontstond er een stormloop van telefoontjes naar de zender, met de eis dat de NWA terug moest keren. Twee weken later keerde GCW terug, zij het op zaterdagmorgen. Turner begon zich te ergeren aan de persoonlijk gedreven opkomst van McMahon's product en was kwaad dat McMahon zijn belofte, om geen minder goede worstelaars en matches te laten zien, niet was nagekomen. Daarom keerde Turner zich naar Jim Crockett en gooide hij McMahon's programma van de lucht. Crockett mocht de zaterdagavond opvullen met zijn worstelprogrammering. Toen Turner later de Crockett territoria opkocht, belde hij, wat inmiddels historisch is geworden, McMahon persoonlijk om hem hetvolgende te melden: "Vince, I'm in the rasslin' business!" ("Vince, ik zit in de worstelbranche!")

In 1995 kon Turner (als enige eigenaar van zowel TBS als TNT) Nitro uitzenden waar en wanneer het hem uitkwam. De WWF had echter een deal met het USA Network, waarvan de producers tevreden waren over de vele kijkers die RAW naar hun netwerk voerde, maar tegelijkertijd schuw waren om zich de naam van "worstelkanaal" op de hals te halen. WCW Monday Nitro debuteerde in 1995 live vanuit de Mall of America in Bloomington, Minnesota en sloeg meteen in als een bom, toen de voormalige WWF worstelaar Lex Luger (e op basis van een mondelinge overeenkomst nog voor de WWf werkte, nadat zijn contract was afgelopen) verscheen tijdens een match tussen Sting en Ric Flair. Daarbij was RAW aan de kant geschoven door het US Open Tennis Tournement. De kijkcijfers, de week erna, lieten zien dat Nitro op overtuigende wijze RAW had verslagen, de eerste keer dat Nitro RAW zou verslaan in kijkcijfers. In het eerste jaar van Nitro's bestaan zouden de kijkcijfers tussen RAW en Nitro vaak dicht bij elkaar liggen. Uiteindelijk zou Nitro de kijkcijferoorlog gaan winnen, volgens de Nielsen Ratings, voor maar liefst 84 opeenvolgende weken tussen 1996 en 1998.

RAW en de WWF in het algemeen waren creatief niet erg sterk tussen 1995 en 1997, waardoor WCW nog sneller naar de top kon schieten. De WWF probeerde tevergeefs terug te vechten. In het begin van 1996 sloegen ze toe met de befaamde "Billionaire Ted" sketches, waarin ze Ted Turner belachelijk maakten, evenals Hogan ("The Huckster"), Savage ("Nacho Man") en Gene Okerlund ("Sceme Gene"), die allemaal voor WCW werkten. Pas toen supersterren als voormalig WCW worstelaar Stone Cold Steve Austin hun opmars maakten en McMahon zijn trots inslikte en Vince Russo, een New York DJ en schrijver voor het WWF Magazine, zijn gang liet aan, kon de WWF weer op poten komen om terug te slaan.

Behalve het opkopen van WWF talent en het uitzenden van Nitro, rechtstreeks tegenover RAW, had Eric Bischoff nog enkele tactieken om zijn concurrentie te verslaan, deze waren lang niet altijd even ethisch verantwoord. In het begin was RAW bijvoorbeeld slechts eenmaal in de drie weken live, de andere shows zouden op diezelfde avond, in dezelfde arena, worden opgenomen. Dit stelde WCW commentatoren in de positie om de resultaten van aankomende RAW shows bekend te maken, zodat mensen niet weg zouden zappen en naar Nitro zouden blijven kijken, wat immers live was. Later, toen de WWF de leiding had genomen in de kijkcijferslag, zou blijken dat deze maneuvre ook met terugwerkende kracht kon werken. Op 4 januari 1999, kreeg Tony Schiavone de opdracht van Bischoff om de resultaten van RAW bekend te maken. Tony meldde dat Mick Foley (toen onder de naam Mankind)van de WWF het WWF Kampioenschap zou winnen, diezelfde avond op het USA Network. Sarcastisch voegde hij eraan toe: "That'll put a lot of butts in the seats!" ("Dat zal een hoop konten in de stoelen krijgen!"). Ironisch als het was, kwam zijn voorspelling uit, want bijna 600.000 kijkers (volgens de Nielsen Ratings) schakelden meteen om van Nitro naar RAW in enkele seconden. Dit was een duidelijke teken van Foley's harde werk en de groeiende populariteit van de WWF. Zelfs jaren later waren er borden van de fans te zien met daarop: "Mick Foley put my ass in this seat" ("Mick Foley heeft mijn kont op deze stoel gezet"). Een andere vuile truc die Bischoff toepaste, nam plaats toen de WWF Vrouwen Kampioene Alundra Blaze de WWF verliet en als Medusa naar WCW kwam. Ze had de WWF Vrouwen titel nog en wilde deze terugsturen naar de WWF. Bischoff gaf haar opdracht de titel mee te nemen naar Nitro, waar ze hem voor het live publiek in een vuilnisbak gooide!