Portaal:Shakespeare/Sonnet van de week 0

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Sonnetten van Shakespeare, 1609

Sonnet 116 is een sonnet van William Shakespeare dat voor het eerst werd gepubliceerd in 1609. Het is binnen het geheel van de sonnetten van Shakespeare wellicht een van de bekendste. Het sonnet wordt om thematiek en beginregels vaak geciteerd tijdens huwelijksvoltrekkingen en op bruiloften. Het bezingt de onveranderlijkheid van de liefde en gaat, anders dan de beginregels ervan doen vermoeden, niet over het huwelijk. Het sonnet behandelt juist de zielsverwantschap van mensen die los van het huwelijk (namelijk in the marriage of true minds) bestaat. Hier gaat het derhalve niet om een plechtigheid bij de burgerlijke stand, maar om iets dat – geheel los daarvan – werkelijkheid is.

De dichter richt zich trouwens net als in de voorgaande sonnetten tot een mooie jongeman (Fair Youth) die hij wil overtuigen van zijn liefde, waardoor de impediments uit de tweede versregel wel eens zouden kunnen refereren aan de onmogelijkheid van een homoseksuele liefde in die tijd.

De Engelse dichter Wendy Cope - die veel bekende gedichten parodieerde - schreef een parodie op dit sonnet.

Shakespeares tekst[brontekst bewerken]

Sonnet 116

Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove.
O no, it is an ever fixèd mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wand'ring barque,
Whose worth's unknown although his height be taken.
Love's not time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.

If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.