Slakkenjacht
Slakkenjacht of slakken verzamelen is het verzamelen van eetbare landslakken in de natuur. De verzamelde slakken worden bereid voor menselijke consumptie. De slakkenjacht is een van de oudste vormen van jacht en wordt heden nog in diverse regio's gedaan, hetzij voor commerciele doeleinden hetzij voor persoonlijke consumptie: in bepaalde regio's in Europa is de jacht een verlenging van de traditionele keuken waar de slak nog op het menu staat. In Afrika is de jacht naar Afrikaanse reuzenslakken een manier om in levensonderhoud te voorzien en om aan de benodigde proteïne te komen.
Slakkenjacht is in Europa steeds minder aantrekkelijk door de verminderde natuurlijke voorraad en de regelgeving die bepaalde slakkensoorten, zoals de wijngaardslak, in toenemende mate in bescherming neemt. De jacht wordt dan ook steeds vaker vervangen door de slakkenkweek. Het is echter onwaarschijnlijk dat het ooit geheel zal verdwijnen, omdat voor de slakkenkweek alleen de segrijnslak commercieel interessant is, terwijl andere slakkensoorten die eveneens in de keuken populair zijn alleen uit de natuur kunnen komen.
Voorwaarden voor de jacht[bewerken | brontekst bewerken]
Slakken zijn nachtdieren die bovendien een vochtige omgeving nodig hebben om actief te zijn. Inactief verschuilen zij zich tegen de zon en natuurlijke vijanden, waardoor ze dan ze moeilijk te vinden zijn. Slakkenjacht is daarom het effectiefst in het voor- en najaar, na een goede regenbui en in de periode van avondschemer tot ochtendgloren, wanneer de slakken op zoek naar voedsel en paringpartners gaan. Ze zijn dan letterlijk voor het oprapen. Voor de jacht gaat men uitgerust met verlichting (hoofdverlichting houdt de handen vrij) en een stijve luchtende mand (een metalen visfuik met klep werkt goed) op pad.
In tegenstelling tot paddestoelen verzamelen, kan de jacht op slakken door een willekeurige leek gedaan worden. Alle landslakken zijn in principe eetbaar en een allergie voor slakken, zoals er allergie voor mosselen kan zijn, is tot heden niet gediagnosticeerd. Voorwaarde is wel dat de slakken goed bereid worden voor consumptie.
Een goede jacht is met de jaren moeilijker geworden. Door toenemende verstedelijking en gebruik van landbouwgif is de natuurlijke voorraad aan slakken dermate gedaald dat bepaalde slakkensoorten in bescherming genomen zijn. De jacht zelf gaat overigens ook niet altijd zonder nevenschade. Het gebeurt niet zelden dat zonder tact de natuur ingegaan wordt en flora en fauna gekapt en vertrapt wordt. Bovendien zijn de seizoenen die goed voor de jacht zijn, meestal ook de periodes waarin de slakken bevrucht zijn en hun eieren leggen. Veel van het potentieel voor de natuurlijke voorraad gaat daarom door de jacht verloren.
Wetgeving[bewerken | brontekst bewerken]
Per land verschilt de wetgeving. In de strengste gevallen is commercieel jacht op de wijngaardslak verboden (bijvoorbeeld in Frankrijk[1]), wordt de jacht aan banden gelegd door jachtverbod in het paarseizoen op te leggen (bijvoorbeeld in Turkije, hoewel deze regulering door inconsistenties ineffectief is).
In Frankrijk wordt de jager geacht een calibratie-ring (bague escargot of anneau de calibrage) bij zich te dragen, dat is een ring met de afmeting waar een volwassen slak net niet doorheen past. Hiermee kan bepaald worden welke slakken te klein zijn om mee te nemen.
Gezochte slakkensoorten[bewerken | brontekst bewerken]
In Mediterrane landen, waar de slak vaak deel uitmaakt van de traditionele keuken, wordt op het platteland nog vaak naar slakken voor de keuken gezocht. Gezochte soorten zijn met name:
- Cantareus apertus, een slak dat zich een groot deel van het jaar tot dertig centimeter onder de grond ingraaft en daardoor het moeilijk te vinden en dus een kostbaar lekkernij is.
- Eobania vermiculata, een slak dat in het bijzonder in Spanje en Marokko met specerijen en in soepen gewaardeerd wordt.
- De wijngaardslak, met name in Frankrijk een van de gewildste slakken.
- De Turkse slak, grote broer van de wijngaardslak. Hoewel het vlees als minder smakelijk als die van de wijngaardslak beschouwd wordt, is het vooral om zijn grote, sterke en decoratieve huis gewaardeerd.
Commerciële slakkenjacht[bewerken | brontekst bewerken]
Omdat arbeid in Europa duur is en de oogst relatief marginaal, is het zwaartepunt van commercieel slakkenjacht verplaatst naar Oost-Europa en Turkije, waar respectievelijk de wijngaardslak en zijn grote broer de Turkse slak wordt verzameld. De verzamelaars zijn meestal dorpelingen die bij de fabriekspoort een prijs per kilo verzamelde slak ontvangen, een aardig extraatje naast hun reguliere werkzaamheden.
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 