The Jewish Guardian
The Jewish Guardian was een in Londen gevestigd joods weekblad, dat verscheen tussen 1919 en 1931.
Oprichting[bewerken | brontekst bewerken]
De Jewish Guardian (JG) was opgericht door Sir Philip Magnus, Louis Samuel Montagu (Lord Swaythling), Israel Abrahams and Sir Charles Henry, die twee maanden later overleed. Laurie Magnus, de zoon van Philip Magnus, was de redacteur. De prominente Britse jood Claude Goldsmid Montefiore schreef ook voor de krant. De JG was nauw verbonden met de antizionistische League of British Jews.[1] De krant verscheen steeds op vrijdag.
Redactionele positie[bewerken | brontekst bewerken]
De krant was bedoeld als tegenwicht tegen The Jewish Chronicle, die vrijwel een monopolie bezat in de Britse joodse media. In die tijd waren The Jewish Chronicle en Jewish World, dat eveneens in handen was van deze krant, de enige Brits-joodse weekbladen en beiden zionistisch.[1]
Ondanks de banden met de League of British Jews, was de JG volgens eigen zeggen onafhankelijk. Bij het verschijnen van het eerste nummer op 3 oktober 1931 citeerde de krant The Spectator:
Wij hebben het eerste nummer van de Jewish Guardian, een nieuw weekblad dat "is opgericht om de joden van Groot-Brittannië en het Imperium te voorzien van een eigen orgaan." De krant is "noch met enige Zionistische organisatie, noch met de League of British Jews verbonden"; het is "onmogelijk om een tijdelijke joodse staat in Palestina uit te roepen als eindig thuis voor een missionair Israël." De Jewish Guardian is goed geschreven, en kan nuttig werk doen in het benadrukken van "het basisverschil tussen religie en nationaliteit, om het jodendom te beschermen als het onderscheid van de jood".[2]
Hoewel de JG's redacteur Laurie Magnus tevens een bestuurder was van de League en enige anti-zionistische artikelen had gepubliceerd, en ook andere League-leden met het blad waren verbonden, "zou het een vergissing zijn de Jewish Guardian eenvoudig te zien als een spreekbuis van de League."[3] "Wat begon als een klassieke anti-zionistische publicatie, werd al snel een voorbeeld van een soort van geëngageerd non-zionisme ...".[4]
Non-zionisme onderscheidt zich van anti-zionisme, doordat men weliswaar tegen een joodse staat is, maar wel de vestiging van losse joodse kolonies in Palestina steunt. De JG - net zoals overigens de League of British Jews - was inderdaad tegen politiek zionisme, maar steunde "gematigde, pragmatische kolonisatie" en de vestiging van "een thuis voor (een aantal) joden in Palestina, niet een joodse staat". In feite zagen zij het als een duidelijke prioriteit.[5] Zie ook Balfour-verklaring.
Referenties[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ a b “jewish Guardian” Stops Publication. JTA, 14 augustus 1931
- ↑ We have received the first number of the Jewish Guardian, 11 Oktober 1919. The Spectator Archive
- ↑ Imperial longings and promised lands — Anglo-Jewry, Palestine and the empire, 1899-1948 (zie noot 55 op p. 204). Shira D. Schnitzer, Thesis 2007 (4.7 MB). Op. Deze these bespreekt uitvoerig de JG.
- ↑ Schnitzer 2007, p. 205
"What began as a classically anti-Zionist publication soon came to exemplify a type of engaged non-Zionism which was increasingly gaining strength in the more established ranks of Anglo-Jewry." - ↑ Schnitzer 2007, pp. 211-212
"This formula rejected organised Zionism's political and ideological aims and called instead for Jewish unity under the banner of moderate, pragmatic colonisation. The building of the national home which was to be a home for (some) Jews in Palestine, not a Jewish state should, the JG opined, prioritise economic development on business lines and operate in such a way as to allow for the involvement and leadership of those outside official Zionist ranks, particularly in Britain. ... Both the content and the quantity of the JGs Palestine coverage leave little doubt that the paper saw the development of the Jewish national home as a significant priority."
