Aristoteles (inslagkrater)
| Aristoteles | ||
|---|---|---|
| ||
Foto van Lunar Orbiter 4
| ||
| Kratergegevens | ||
| Coördinaten | 50° 2′ NB, 17° 4′ OL | |
| Diameter | 87,5 km | |
| Kraterdiepte | 3,3 km | |
| Colongitude | 343° bij zonsopgang | |
| Kaartblad | 13 (PDF) | |
| Vernoemd naar | Aristoteles | |
| Vernoemd in | 1935 | |
| Tenzij anders aangegeven, zijn de gegevens ontleend aan de IAU/USGS-Databank | ||
Aristoteles is een inslagkrater op de Maan. De krater werd in 1935 door de IAU officieel genoemd naar de Griekse filosoof Aristoteles.
Nomenclatuur[bewerken | brontekst bewerken]
De naam Aristoteles is afkomstig van Giovanni Battista Riccioli [1]. Eerdere benamingen werden gegeven door Michael van Langren (Brahei [2]), en Johannes Hevelius (Mons Serrorum [3]).
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
De kraterwand van Aristoteles is enigszins vervormd tot een afgeronde zeshoekige vorm. De binnenwanden zijn breed en terrasvormig. De buitenste wallen vertonen een over het algemeen radiale structuur van heuvels door uitgestrekte ejecta. De kraterbodem is ongelijkmatig en bedekt met heuvelachtige rimpelingen. Aristoteles heeft enigszins ten zuiden kleine centrale pieken. De bodem lijkt te zijn gevuld met een laag materiaal die deze uitsteeksels gedeeltelijk begraaft.
Locatie[bewerken | brontekst bewerken]
Aristoteles heeft een diameter van 87,5 km en bevindt zich op de voorkant van de maan. De krater ligt nabij de zuidelijke rand van Mare Frigoris en ten oosten van de bergketen Montes Alpes. Direct ten zuiden van Aristoteles bevindt zich de iets kleinere krater Eudoxus. Een gebogen bergketen tussen de beide kraters buigt naar het westen alvorens zich bij de kraterranden samen te voegen. De kleinere krater Mitchell is verbonden met de oostelijke rand van Aristoteles en in het westen ligt de door lava overstroomde inslagkrater Egede.
Satellietkraters van Aristoteles[bewerken | brontekst bewerken]
Rondom Aristoteles bevinden zich enkele kleinere kraters, waarvan er waarschijnlijk veel secundaire kraters zijn, dat wil zeggen dat ze zijn gevormd door de inslag van grote brokken door de primaire inslag weggeslingerd materiaal.
| Aristoteles | Breedtegraad | Lengtegraad | Diameter |
|---|---|---|---|
| D | 47,5° NB | 14,7° OL | 6 km |
| M | 53,5° NB | 27,2° OL | 7 km |
| N | 52,9° NB | 26,8° OL | 5 km |
Literatuur en maanatlassen[bewerken | brontekst bewerken]
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beschrijvingen van telescopisch waarneembare oppervlaktedetails op de maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- A.J.M. Wanders: Op Ontdekking in het Maanland.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, edited by H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus (pocket-maanatlasje, de voorganger van Rukl's Atlas of the Moon).
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.
- Harry De Meyer: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1969).
- Tony Dethier: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1989).
- Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature.
- The Hatfield Photographic Lunar Atlas, edited by Jeremy Cook.
- William P. Sheehan, Thomas A. Dobbins: Epic Moon, a history of lunar exploration in the age of the telescope.
- Ben Bussey, Paul Spudis: The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition.
- Charles A. Wood, Maurice J.S. Collins: 21st Century Atlas of the Moon.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
|
