Bernard Campan

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Bernard Campan
Bernard Campan
Algemene informatie
Geboren Agen, 4 april 1958
Land Frankrijk
Werk
Jaren actief 1981 -
Beroep Acteur
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Bernard Campan (Agen, 4 april 1958) is een Frans acteur, filmregisseur en scenarioschrijver.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Jaren met Les Inconnus[bewerken | brontekst bewerken]

Bernard Campan werd geboren in Agen. Hij groeide op in Tours waar zijn vader leerkracht Italiaans was. Nadat hij zijn einddiploma van het middelbaar onderwijs had behaald trok hij naar Parijs om er acteerlessen te volgen.

Na enkele moeilijke jaren sloot hij zich in 1981 aan bij 'Le Petit théâtre de Bouvard', een televisieprogramma waarin jong aanstormend talent humoristische sketches mocht brengen. Hij ontmoette daar Didier Bourdon en Pascal Légitimus. In 1985 schreven ze samen het scenario van de komedie Le téléphone sonne toujours deux fois !! en namen ook de hoofdrollen voor hun rekening, meteen hun filmdebuut In 1989 vormde hij met Bourdon en Légitimus het heel populair komisch trio Les Inconnus. Het hoogtepunt van hun succes was de serie televisie-uitzendingen 'La télé des Inconnus'.

Pas tien jaar later, in 1995, verfilmt Campan, samen met Bourdon, een eigen scenario: de komedie Les Trois Frères, met Les Inconnus in de titelrollen, werd de meest bekeken film in de Franse bioscopen dat jaar en behaalde de César voor beste debuutfilm. Twee jaar later deed het regisseursduo opnieuw de Franse filmkassa's rinkelen met de komedie Le Pari. De sciencefictionkomedie L'Extraterrestre (1999) geregisseerd door Bourdon veroorzaakte echter gemengde kritieken. In 2001 knoopten Les Inconnus weer aan met het succes dankzij de komedie Les Rois mages.

Jaren 2000[bewerken | brontekst bewerken]

In 2001 ontgon actrice Zabou Breitman het dramatisch talent van Campan in haar regisseursdebuut Se souvenir des belles choses, een drama waarin hij een man met geheugenstoornissen vertolkte die een innige relatie beleeft met een medepatiënte van het geheugencentrum. Zijn vertolking leverde hem een Césarnominatie op. Het jaar daarop vormde hij samen met Jean-Pierre Darroussin, Gérard Darmon en Marc Lavoine een hecht vriendengroepje in de succesrijke komedie Le Coeur des hommes, het langspeelfilmdebuut van ex-filmcriticus Marc Esposito.

De volgende jaren wisselde hij drama af met komedie: in het sportdrama Poids léger (2003) leidt hij een jong bokstalent op en in Bertrand Bliers romantische komedie Combien tu m'aimes? (2005) raakt hij in de ban van de beeldmooie callgirl Monica Bellucci, totdat haar pooier Gérard Depardieu op de proppen komt.

In 2006 maakte Zabou Breitman opnieuw gebruik van Campans dramatisch talent voor de tragikomedie L'Homme de sa vie waarin Campan als getrouwde man een relatie aangaat met Charles Berling. In 2007 verfilmde hij een scenario van zijn hand in La Face cachée, een tragikomedie waarin hij met Karin Viard een echtpaar vormt op wie de sleur begint te wegen. De film werd genegeerd, datzelfde jaar behaalde hij meer succes met zijn rol in de komedie Le Cœur des hommes 2, het eerste vervolg op Le Coeur des hommes. 2009 was een druk jaar voor Campan want hij was te zien in drie films. Zo verscheen hij onder meer in de tragikomedie Une semaine sur deux waarin hij en zijn ex Mathilde Seigner beurtelings zorgen voor hun dochter.

Breitman regisseerde Campan een derde keer in het drama No et moi (2010) waarin zij samen de ouders vertolkten van een vroegrijp hoogbegaafd meisje van dertien jaar die bevriend wordt met een ouder dakloos meisje. In 2013 gebruikte Esposito dezelfde cast voor de verdere avonturen van het vriendengroepje voor Le Cœur des hommes 3, het sluitstuk van zijn trilogie. In 2014 regisseerden Campan en Bourdon Les Trois Frères : le retour, het vervolg op het megasucces Les Trois Frères. Ondanks de overwegend negatieve kritieken sloeg de komedie aan bij het publiek.

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

Campan en zijn vrouw Anne hebben twee kinderen, Nina en Loan.

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

Acteur[bewerken | brontekst bewerken]

Scenarioschrijver[bewerken | brontekst bewerken]

Regisseur[bewerken | brontekst bewerken]

Producent[bewerken | brontekst bewerken]

Prijs[bewerken | brontekst bewerken]

Nominatie[bewerken | brontekst bewerken]

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1980 - met de groep CRISTAL, La complainte du pont de pierre (zang Bernard Campan, gitaren Jean-François Buron et Marc Rubert), muzikale leiding door Pierre Uga, disque Barrière 111.111

Luisterboeken[bewerken | brontekst bewerken]

Campan is de verteller van twee boeken van de Zwitserse schrijver en filosoof Alexandre Jollien met wie hij bevriend is.

  • Alexandre Jollien: Éloge de la faiblesse, voorgelezen door Bernard Campan et Michel Raimbault, éditions Audiolib, 2012
  • Alexandre Jollien: La Construction de soi, voorgelezen door Bernard Campan, éditions Lire dans le noir, 2007
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Campan&oldid=57822968"