Dreadnought (gitaar)
.jpg)
De dreadnought is een type westerngitaar dat in 1916 is ontwikkeld door C.F. Martin & Company.[1] De dreadnought-stijl is later door andere gitaarfabrikanten overgenomen en is nu algemeen gangbaar. Soms wordt de naam verkeerd gespeld als "dreadnaught".
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
De klankkast is bij de dreadnought groter dan bij de meeste andere gitaren uit die tijd, en beoogt een krachtiger en vaak harder geluid. Ook is de klankkast hoekiger dan bij klassieke gitaren en de taille is even breed als de schouders. De hals is meestal bij de 14e fret aan de klankkast bevestigd.[1][2]
De dreadnoughts van Martin worden in het Engels ook "D-size"-gitaren genoemd, want hun modelnummers beginnen met "D-", bijvoorbeeld "D-18" of "D-45". Bij musici onder elkaar heten ze ook wel kortweg "dreads".[bron?]
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
Dreadnought-gitaren zijn genoemd naar het Britse slagschip HMS Dreadnought dat vanaf 1906 een geheel nieuwe categorie grote en krachtige slagschepen inluidde.
Het gitaartype werd in 1916 door Martin speciaal voor de leverancier Oliver Ditson Company ontwikkeld. Pas in 1931 begon Martin onder eigen naam dreadnought-gitaren te produceren. De eerste twee modellen waren de D-1 en de D-2.[1]
De dreadnought-gitaren van Martin zijn populair geworden doordat ze bij folk-muzikanten uit het midden van de 20ste eeuw, waaronder de meeste bluegrass-gitaristen, al gauw de voorkeur genoten. Tegenwoordig worden ze bij de bluegrass-muziek als standaardgitaar beschouwd en bepalen ze mede de klank van dat genre.
De vóór 1946 gemaakte dreadnought-gitaren van Martin zijn bij musici uiterst gewild vanwege hun luide geluidsniveau en bijzondere toon. Vaak worden deze gitaren voor meer dan €20.000 verkocht.
Bekende modellen[bewerken | brontekst bewerken]
De Martin D18 en D28 zijn veruit de bekendste modellen van Martin. De D18 heeft mahoniehouten achter- en zij-kanten waardoor de gitaar zeer warm klinkt. Op de duurdere D28 zijn de zijkant en de achterkant uit palissander vervaardigd. Daardoor klinkt deze gitaar helderder. Gibson heeft de J-45 en de Hummingbird die net als de genoemde Martins een facto standaard in de popmuziek zijn. De J-45 heeft rondere schouders dan de dreadnoughts van Martin en was in de toenmalige filosofie van Gibson bedoeld als een kleine Jumbo getuige ook de letter "J" in het typenummer. Tegenwoordig worden deze soort gitaren slope shoulder dreadnoughts genoemd.
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
| Bronnen, noten en/of referenties
Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Dreadnought (guitar type) op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
|