Gebruiker:キャッツバーグ/klad
Junrei[bewerken | brontekst bewerken]
Junrei (巡礼), soms uitwisselbaar gebruikt met de term junpai (巡拝), is de term die gebruikt wordt om traditionele Japanse religieuze pelgrimages aan te duiden. Meer specifiek wijst deze term op pelgrimstochten die worden ondernomen door aanhangers van het boeddhisme en beoefenaars van shinto. Personen die deze tochten ondernemen worden meestal junreisha (巡礼者) genoemd.[1][2]
Pelgrims ondernemen deze tochten als devotionele dienst aan een bepaalde godheid of andere religieus figuur. Wanneer het een boeddhistische pelgrimage betreft kan dit bijvoorbeeld een specifieke bodhisattva zijn. Eén zulke godheid, welke vaak het centrale figuur is voor boeddhistische pelgrims, is de bodhisattva Kannon (観音菩薩).[1] Deze Bodhisattva wordt ook wel de “bodhisattva van mededogen” genoemd, en wordt gezien als een van de meest geliefde boeddhistische Godheden.[3]
Pelgrims die een shintoschrijn bezoeken doen dit dan weer om de kami, de inheemse "natuurgoden" van Japan, te vereren.[4]
De term junrei is echter niet geheel te vereenzelvigen met de westerse, door het christendom beïnvloede, invulling van de term “bedevaart”. Hier hebben de gelovigen meestal één duidelijke eindbestemming, waar men dan ter plaatse God of bepaalde heiligen dient te vereren. Typisch aan de overgrote meerderheid van Japanse pelgrimstochten is het feit dat deze net opgemaakt zijn uit een netwerk van diverse heiligdommen die de pelgrim dient te bezoeken.[4]
Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
Het gebruik kent een lange geschiedenis en heeft doorheen de eeuwen vele ontwikkelingen doorgemaakt. Oorspronkelijk was het voornamelijk een aangelegenheid van individueel rondtrekkende asceten en was er nog geen spraken van enige popularisering van het gebruik, later won het gebruik wel aan populariteit bij de elite. Pas vanaf de 15de eeuw ontstaan er duidelijke geschreven bronnen die refereren naar het gebruik, en historici beweren dat het pas in de 17de eeuw echt aan populariteit won bij de gewone bevolking.
Er bestaan veel traditionele overleveringen die elk een ontstaansgeschiedenis zouden bevatten die het eeuwenlange bestaan van de pelgrimsoorden en routes trachten te bewijzen. Historici blijven echter sceptisch over de validiteit van een substantieel deel van deze verhalen. Sommige van hen beweren dat deze oorsprongsverhalen pas later zijn uitgevonden, nadat de routes en tempels eerst zelfstandig en organisch waren voort gesprongen. Het is dan ook niet altijd even duidelijk wat de diverse pelgrimsoorden, gelegen langs een bepaalde route, met elkaar te maken hebben. Ook de vraag wat nu precies de betekenis is achter het aantal tempels die samen een netwerk uitmaken is niet altijd duidelijk.[5]
Verschijningsvormen[bewerken | brontekst bewerken]
Men kan verschillende vormen van pelgrimstochten definiëren door het bestuderen van hun respectievelijke opmaak.
Men kan een onderscheid maken door te bepalen aan wie de tocht gewijd is, of door te kijken naar het aantal heiligdommen die de pelgrim dient te bezoeken.
Pelgrimages ter aanbidding van één centrale godheid[bewerken | brontekst bewerken]
Hier is het doel van een pelgrimstocht meestal het aanbidden van een specifieke goddelijke entiteit (bodhisattva, kami etc.)[2]
Pelgrimages ter eren van één boeddhistische patriarch[bewerken | brontekst bewerken]
Deze pelgrimages hebben als doel het herdenken en vereren van de stichter, oftewel patriarch, van een specifieke boeddhistische school.[6]
Reis naar meerdere heiligdommen[bewerken | brontekst bewerken]
Hier is spraken van een reeks heiligdommen welke zich uitstrekken over een specifiek gebied en die allen zijn gewijd aan dezelfde godheid. Deze heiligdommen worden vaak voorzien van een nummer, dit betekent echter niet dat dit de enige juiste volgorde is om de tocht te volbrengen. Wel wordt er van de pelgrim verwacht dat ze alle heiligdommen bezoeken vooraleer men de route als volbracht kan beschouwen, maar deze moeten niet noodzakelijk allemaal in één keer bezocht worden. Dit type pelgrimstochten noemt men honzon junrei (本尊巡礼).[2]
Reis naar één enkel heiligdom.[bewerken | brontekst bewerken]
Hier is één centraal heiligdom de eindbestemming. Dit is, als we alle bedevaartsoorden in acht nemen, de minst voorkomende formule voor een Japanse pelgrimstocht. Bij dit soort pelgrimages is het, aangezien hier geen spraken is van een netwerk aan tempels, correcter om het bezoeken ervan aan te duiden met de term Sankei (参詣). Sankei is de algemene term voor het brengen van een bezoek aan één specifiek schrijn voor spirituele doeleinde.[7]
Gebruiken en attributen[bewerken | brontekst bewerken]
Japanse pelgrimstochten worden ook vandaag de dag nog geassocieerd met enkele traditionele attributen en gebruiken, een voorbeeld hiervan is de traditionele uitrusting van een pelgrim. Hoewel er tussen de verschillende soorten pelgrimstochten een zeker diversiteit aan gebruiken bestaat, zijn er ook enkele gebruiken die steeds terugkeren.
Nōkyō-chō[bewerken | brontekst bewerken]
Hoewel vandaag de dag lang niet iedere pelgrim zich nog op de traditionele wijze kleed, is er één attribuut waar geen enkele pelgrim zonder kan, namelijk de nōkyō-chō (納経帳), het pelgrimsboekje. Naar dit boekje wordt soms ook verwezen met de term shuin-chō (朱印帳), wat "rood zegelboek" betekent, verwijzend naar het ontwerp van de zegels. In dit boekje wordt na het bezoeken van een bepaald pelgrimsoord, en tegen betaling, een stempel gezet. De stempel dient als bewijs van het bezoek aan die specifieke tempel. Deze stempels zijn vaak erg artistiek, zo gebruikt men vooral indrukwekkende kalligrafie om elke stempel uniek te maken.[8]
Andere attributen[bewerken | brontekst bewerken]
Enkele traditionele accessoires[6][9] van de pelgrim zijn:
- Een gebedstouw/gebedskralen
- Traditionele pelgrimshoed
- Staf (kongō-jō - 金剛杖)
- Traditionele, meestal witte, gewaden. Dit witte gewaad representeert tegelijkertijd dood en hergeboorte.
Boeddhistische pelgrimsoorden[bewerken | brontekst bewerken]
Saigoku Kannon[bewerken | brontekst bewerken]
De Saigoku Kannon (西国三十三所) pelgrimstocht strekt zich voornamelijk uit over de Kansai regio. Meer specifiek doorkruist ze 7 verschillende prefecturen, deze zijn Wakayama, Osaka, Nara, Kyoto, Hyogo, Shiga en Gifu.
De tocht staat geheel in het teken van de eerdergenoemde bodhisattva Kannon. Er wordt gedacht dat dit de oudste nog bestaande boeddhistische pelgrimstocht is in geheel Japan, met een rijke geschiedenis die 1300 jaar bestrijkt.
Pelgrims ondernemen deze tocht ter verering van Kannon. Ze hopen om op deze manier, na het bezoeken van de 33 tempels, absolutie te krijgen van alle aardse zonden en voor zichzelf een plek in het hiernamaals te verzekeren.[10] De 33 tempels staan symbool voor de 33 manifestaties van Kannon, welke beschreven staan in hoofdstuk 25 van de lotussoetra.[6][11] De klassieke overlevering stelt dat deze pelgrimage oorspronkelijk tot stand is gekomen nadat een boeddhistische monnik, de heilige Tokudo, tijdens een bezoek aan de onderwereld, het advies kreeg om een pelgrimage op te richten welke moest zorgen voor de zielenheil van het volk. De monnik kwam tijdens zijn verblijf in de onderwereld in het bezit van voorschriften die de pelgrims moeten nakomen om hun verlossing te verzekeren.[12] Ook de voormalige keizer Kazan (花山天皇 - Kazan-tennō) wordt vaak vernoemd als een persoon die een grote invloed zou hebben gehad op de (her)popularisatie van deze pelgrimstocht. Sommige experts betwisten echter deze traditionele overlevering en stellen dat er weinig tot geen wetenschappelijk bewijsmateriaal is voor deze beweringen.[13]
Shikoku Henro[bewerken | brontekst bewerken]
De Shikoku Henro (四国遍路), Ook wel Shikoku Junrei (四国巡礼) genoemd, is een pelgrimstocht die zich uitstrekt over het eiland Shikoku en 1400km lang is. Deze pelgrimstocht, tijdens welke de pelgrim geacht wordt 88 tempels te bezoeken, staat in het teken van Kukai (空海). Kukai, ook wel Kōbō Daishi (弘法大師) genoemd, was een boeddhistische monnik, geboren in Shikoku, wiens grootste prestatie de stichting van het Shingon-boeddhisme is.
Pelgrims bewandelen de paden en bezoeken de heiligdommen van Shikoku ter nagedachtenis aan hem. Pelgrims huldigen echter niet enkel Kōbō Daishi, ze vereren ook nog verschillende boeddhistische figuren. In de tempels van de Shikoku Henro zijn steeds twee gebedszalen aanwezig, waarvan er één dient ter aanbidding van een boeddhistische godheid, en de andere aan de verering van Kōbō Daishi. De diverse boeddhistische godheden zijn onder andere de eerdergenoemde Kannon, maar ook Amida Boeddha (阿弥陀仏), de bodhisattva Jizō (地蔵菩薩) en de Yakushi Boeddha (薬師如来) zijn populaire godheden.
De voornaamste gebedshal, die gewijd aan de godheid, noemt men de honzon (本尊). De hal gewijd aan Kobo Daishi staat bekend als de daishidō (大師堂). De tempels zelf worden Reijō (霊場) genoemd, wat “heilige plaats” betekent. Van de 88 tempels wordt gezegd dat ze elk een speciale connectie met het leven van Kōbō Daishi hebben.[6]
Volgens de traditionele overlevering vergezelt en beschermt Kōbō Daishi zijn pelgrims tijdens hun tocht. Pelgrims trachten, in erkennen hiervan, zich te vereenzelvigen met Kōbō Daishi. Zij doen dit op een spiritueel niveau door gedurende de gehele reis, het leven en de leerstellingen van Kōbō Daishi indachtig, zich bewust te zijn van hun eigen geestelijke praktiseren. Uiterlijke tekenen van deze spiritualiteit zijn de traditionele pelgrimskledij en andere attributen. Beide aspecten, de innerlijke spirituele contemplatie en de uiterlijke attributen, maken het dat een gewone wandeltocht (de manier waarop pelgrimages traditioneel gezien worden afgelegd) wordt opgetild naar een transcendentaal gebeuren.[14]
Shintoïstische pelgrimsoorden[bewerken | brontekst bewerken]
Ook beoefenaars van shinto kennen een traditie van pelgrimages. Deze richten zich vaak eveneens op tempelcomplexen, maar ook op bijvoorbeeld heilige bergen. De Japanse benaming voor een shinto schrijn is Jinja (神社)
Ise Jingū[bewerken | brontekst bewerken]
Veruit de belangrijkste bestemming voor beoefenaars van shinto (神道) is het heiligdom van Ise, oftewel Ise-jingū (伊勢神宮). Dit heiligdom is gewijd aan Amaterasu-ō-mi-kami (天照大神). Amaterasu is, als zonnegodin en vermeend voorouder van de Japanse keizerlijke familie, een van de belangrijkste Kami (神) binnen het shinto pantheon. Dankzij de persoonlijke connectie met de keizerlijke familie wordt het schrijn ook regelmatig door de keizerlijke familie bezocht. Het schrijn is echter niet enkel toegankelijk voor de keizerlijke familie, het geniet ook onder de gewone bevolking een immense populariteit.[10]
Izumo Taisha[bewerken | brontekst bewerken]
Izumo Taisha (出雲大社) is wellicht, na het Ise-schrijn, een van de belangrijkste shinto heiligdommen van geheel Japan. Izumo Taisha is gewijd aan Ōkuninushi-no-Kami, een centraal figuur binnen het shinto pantheon.[15]
Kumano Kodō[bewerken | brontekst bewerken]
Nog voor de ontwikkeling van georganiseerde en sterk geïnstitutionaliseerde religies in Japan, was het Kii schiereiland (紀伊半島, Kii-hantō) een belangrijke plaats voor de religieuze beleving van het vroege Japan. Hieruit zijn uiteindelijk de heiligdommen ontsprongen die vandaag de dag een netwerk vormen dat bekend staat als de Kumano Kodō (熊野古道). Voor de introductie van het boeddhisme in Japan waren de heiligdommen enkel en alleen gewijd aan de diverse kami die zowel de rol van goden, geesten of natuurkrachten aannamen. Na de introductie van het boeddhisme en het ontstaan van een syncretisch geloofssysteem genaamd Shugendō (修験道)[16] of Shinbutsu-shūgō (神仏習合 lett. syncretisme van kami en Boeddha’s), is de Kumano Kodō niet meer enkel een shinto aangelegenheid. Deze pelgrimage staat onder andere bekend vanwege de historische aanwezigheid van de Yamabushi (山伏 – lett: Hij die zich prosterneert op de berg), deze asceten trokken de natuur in op zoek naar spirituele verlichting. Zo gingen ze bijvoorbeeld de bergen in om, staande onder een ijskoude waterval, gebeden op te zeggen. Dit shinto reinigingsritueel staat bekend als misogi (禊). Deze gebruiken houden stand tot vandaag.[17]
De pelgrims zijn zeer sober gekleed, veelal in een wit of saffraan gewaad en simpel schoeisel. Ook dragen ze vaak een zeeschelp mee die men een horagai (法螺貝) noemt.
Pelgrimages in het huidige Japan[bewerken | brontekst bewerken]
Er zijn, naast het spirituele aspect, doorheen de geschieden ook altijd diverse andere redenen geweest waarom mensen de pelgrimsoorden bezochten. Zeker vandaag de dag valt het toeristisch aspect niet te ontkennen, voor vele mensen is het niet enkel en alleen een spirituele aangelegenheid, en al helemaal niet langer een ascetische oefening. Er is in het moderne Japan een heuse industrie ontstaan omtrent het fenomeen, met een resem aan opties die de reiziger elk modern comfort kan bezorgen. Qua accommodatie heeft men vandaag te kiezen uit onder andere hotels en luxueuze ryokans (旅館, traditioneel Japans pension). Ook de transportmiddelen zijn doorheen de tijd drastisch veranderd, vele pelgrims maken gebruik van moderne transportmiddelen om tot hun bestemming te komen. Men kan dus concluderen dat het gebruik in het huidige Japan, naast een serieuze religieuze functie, voor een grote groep mensen ook een zeer toeristische functie heeft aangenomen. De spirituele aspecten blijven echter ook voor deze mensen van belang, men kan dus stellen dat het huidige gebruik zich kan manifesteren in vele vormen die elke pelgrim individueel kan bepalen.[1]
Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen en Referenties[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ a b c Peter Ackermann; Dolores Martinez, Maria Rodriguez del Alisa, Pilgrimages and spiritual quests in Japan. Routledge (2007). ISBN 0-203-31850-1.
- ↑ a b c Ian Reader, & Paul L. Swanson. (1997). Editors' Introduction: Pilgrimage in the Japanese Religious Tradition. Japanese Journal of Religious Studies, 24(3/4), 225-270.
- ↑ Kannon. (2020). Encyclopædia Britannica Online, Encyclopædia Britannica Online, 2020-07-02.
- ↑ a b Encyclopedia of Shinto 6. Belief and Practice Divination and Supplication Junrei, junpai. Geraadpleegd op 18/12/2020.
- ↑ Reader, I. (1987). From asceticism to the package tour—The pilgrim's progress in Japan. Religion (London. 1971), 17(2), 133-148.
- ↑ a b c d Reader, I. (2005). Making pilgrimages: Meaning and practice in Shikoku. Honolulu: University of Hawaii press.
- ↑ Encyclopedia of Shinto 6. Belief and Practice Divination and Supplication Sankei. Geraadpleegd op 18/12/2020.
- ↑ PILGRIMAGE STAMP BOOKS Shuin-chō 朱印帖, or Nōkyō-chō 納経帳. Geraadpleegd op 18/12/2020.
- ↑ Nobuhiro, K. (1988). Shikoku pilgrimage. Japan Quarterly, 35(2), 171.
- ↑ a b Andreasen, Esben, Reader, Ian, & Stefansson, Finn. (1995). Japanese religions: Past and present (Repr. 1995 ed.). Honolulu: University of Hawaii press.
- ↑ Burton Watson, The Lotus Sutra Translated by Burton Watson - Chapter Twenty-five: The Universal Gate of Bodhisattva Kanzeon. Geraadpleegd op 18/12/2020.
- ↑ About Saikoku Sanjusansho. Geraadpleegd op 18/20/2020.
- ↑ MacWilliams, M. (1995). Buddhist Pilgrim/Buddhist Exile: Old and New Images of Retired Emperor Kazan in the Saigoku Kannon Temple Guidebooks. History of Religions, 34(4), 303-328.
- ↑ Kitagawa, Joseph Mitsuo (1987), On understanding Japanese religion. Princeton University Press. ISBN 0691073139.
- ↑ Martin Gray, Izumo Taisha. Geraadpleegd op 18/12/2020.
- ↑ Miyamoto Kesao, Encyclopedia of Shinto 8. Schools, Groups, and Personalities Medieval and Early Modern Schools - Shugendō. Geraadpleegd op 18/12/2020.
- ↑ Swanson, P. L. (1981). Shugendo and the Yoshino-Kumano Pilgrimage: An Example of Mountain Pilgrimage. Monumenta Nipponica, 36(1), 55-84.