Gebruiker:Der Belsj/Tony Burrows

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Tony Burrows
Der Belsj/Tony Burrows
Algemene informatie
Geboren 14 april 1942
Geboorteplaats Exeter
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Werk
Genre(s) Pop
Beroep Zanger
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Anthony Burrows (Exeter, 14 april 1942) is een Engelse popzanger en platenartiest. Als productieve sessiemuzikant was Burrows betrokken bij verschillende transatlantische hitsingles aan het eind van de jaren 1960 en het begin van de jaren 1970, waarvan de meeste eendagsvliegen waren, waaronder Love Grows (Where My Rosemary Goes) van Edison Lighthouse, United We Stand van Brotherhood of Man, My Baby Loves Lovin van The White Plains, Gimme Dat Ding van The Pipkins en Beach Baby van The First Class. In 1970 kwamen vier singles van vier verschillende acts waarmee hij optrad allemaal bovenaan of dichtbij de Britse Singles Chart en bereikten bovendien de top 20 in de Verenigde Staten.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Burrows werd geboren in Exeter, Devon, Engeland.

In het begin van de jaren 1960 was Burrows lid van The Kestrels, een vocal harmony groep waarvan ook het toekomstige songwritersteam Roger Greenaway en Roger Cook deel uitmaakte. Burrows nam zijn debuutalbum op in 1965 onder het pseudoniem Tony Bond. Vervolgens sloot hij zich in 1966 aan bij The Ivy League na het vertrek van John Carter.

Bands[bewerken | brontekst bewerken]

Burrows zat nog steeds bij The Ivy League toen ze de bandnaam veranderden in The Flowerpot Men. The Flowerpot Men hadden slechts als enige hit Let's Go to San Francisco, die nummer 4 bereikte in de Britse Singles Chart in de herfst van 1967.

Burrows had echter geen betrokkenheid bij de single, die was gemaakt en opgenomen in de studio door de schrijvers en producenten van het nummer. Hij was wel te horen op een paar latere singles van The Flowerpot Men die geen hits opleverden. Twee oprichters van Deep Purple, Jon Lord en Nick Simper, maakten ook deel uit van deze vroege band voor liveshows.

Later zong Burrows op een aantal andere one-hit wonder songs onder verschillende groepsnamen: Edison Lighthouse (Love Grows (Where My Rosemary Goes) (februari 1970)); Brotherhood of Man (United We Stand) en de Pipkins (Gimme Dat Ding (april 1970)). Hij nam ook op met White Plains (My Baby Loves Lovin'). Deze liedjes werden allemaal binnen negen maanden na elkaar opgenomen, maar werden begin 1970 allemaal rond dezelfde tijd uitgebracht. Zijn andere one-hit-wondergroep was First Class (Beach Baby (juli 1974)).

In een gepubliceerd interview met Burrows wordt beweerd dat hij de eerste (en nog steeds de enige) artiest was die verscheen in Top of the Pops van BBC Television als voorprogramma van drie verschillende groepsacts die bijna na elkaar verschenen in één uitzending: Edison Lighthouse (de nummer 1 hit van die week), White Plains en Brotherhood of Man. Top of the Pops-gegevens laten echter zien dat dit niet is gebeurd. Hij verscheen wel een keer met twee van zijn bands, Edison Lighthouse en Brotherhood of Man in dezelfde show --- op 29 januari 1970 in Top of the Pops, maar nooit met drie bands in één show. De opnamen van zijn optredens op 29 januari (met Edison Lighthouse en Brotherhood of Man), 5 februari (met Edison Lighthouse) en 26 februari 1970 (met White Plains) zijn nog bewaard gebleven.

Hoewel hij met vijf verschillende bands de top 40 haalde, waren de singles die hij solo uitbracht lang niet zo succesvol. Hij scoorde als soloartiest slechts één single met een lage notering (nr. 87) in de Verenigde Staten.

Solo[bewerken | brontekst bewerken]

In april 1970 bracht hij zijn solosingle Melanie Makes Me Smile uit, die maar net de Billboard Hot 100 haalde (piekte op nr. 87). Zijn volgende solosingles haalden de hitlijsten niet.

Burrows heeft ook bijgedragen aan achtergrondzang als sessiezanger bij vele andere nummers, en beweert te hebben gezongen op 100 top 20 hits in de jaren 1970. Hij heeft opgenomen als sessie harmony zanger met Elton John op de nummers Levon en Tiny Dancer, met Cliff Richard en James Last.

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

In 2011 ontving Burrows de BASCA Gold Badge Award als erkenning voor zijn bijdrage aan de muziek.

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

One-hit wonder singles[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: My Baby Loves Lovin' (White Plains)
  • 1970: Love Grows (Where My Rosemary Goes) (Edison Lighthouse)
  • 1970: United We Stand (Brotherhood of Man)
  • 1970: Gimme Dat Ding (The Pipkins)
  • 1974: Beach Baby (The First Class)

Solosingles[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: Melanie Makes Me Smile / I'll Get Along Somehow Girl (Bell 1103)
  • 1970: I've Still Got My Heart, Jo / Every Little Move She Makes (Bell 1124)
  • 1971: The Humming Song / Recollections (Bell 1140)
  • 1971: I'll Always Come Up Smiling / Back Home (Bell 1172)
  • 1971: Hand Me Down Man / Country Boy (Bell 1190)
  • 1971: In The Bad Bad Old Days / In the Bad Bad Old Days (Bell USA 45-116, promo)
  • 1972: Rhythm of the Rain / Home Lovin' Man (Bell 1235)
  • 1973: Take Away the Feeling / Lazy Weekend (Ammo 103)
  • 1974: Have You Had a Little Happiness Lately / Can't Live With You, Can't Live Without You (Ammo 111)
  • 1975: Run Joey Run / Girl I Used To Know (RAK 216)
  • 1976: Never Gonna Fall in Love Again / Changing (als Magic featuring Tony Burrows) (Bus Stop Records 1036)
  • 1976: Oh My Jo / Girl You've Got Me Going (Bus Stop 1039)
  • 1976: When My Little Girl Is Smiling / What Ya Gonna Do About Him (DJM 10718)
  • 1984: Three Chord Trick / Wake Up America (als Heart to Heart met Stephanie de Sykes) (EMI 5461)

Met Edison Lighthouse[bewerken | brontekst bewerken]

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: Love Grows (Where My Rosemary Goes)
  • 1970: She Works in a Woman's Way

Met Brotherhood of Man[bewerken | brontekst bewerken]

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: United We Stand

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1969: Love One Another
  • 1970: United We Stand
  • 1970: Where are You Going to My Love
  • 1970: This Boy

Met White Plains[bewerken | brontekst bewerken]

Album[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: White Plains

Met The Pipkins[bewerken | brontekst bewerken]

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: Gimme Dat Ding

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970: Gimme Dat Ding
  • 1970: Yakety Yak
  • 1970: Are You Cooking, Goose?
  • 1970: My Baby Loves Lovin
  • 1970: Sunny Honey Girl
  • 1970: Hole in the Middle

Met The First Class[bewerken | brontekst bewerken]

Albums[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1974: The First Class

Singles[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1974: Beach Baby
  • 1974: Bobby Dazzler
  • 1974: Dreams are Ten a Penny
  • 1975: What Became of Me
  • 1975: Funny How Love Can Be
  • 1975: Life Is Whatever You Want It To Be
  • 1975: I Was a Star
  • 1976: Beach Baby (heruitgave)
  • 1976: Child's Play
  • 1976: Ain't No Love
  • 1977: Too Many Golden Oldies
  • 1978: Broken Toy
  • 1980: Beach Baby (heruitgave)
  • 1982: Beach Baby (heruitgave)
  • 1983: Gimme Little Sign

Categorie:Brits zanger