Gebruiker:Genreubsaet

Jan (Victor) Nicolas Reubsaet

Jan (Victor) Nicolas Reubsaet (Sittard 26 april 1843 – Parijs 2 september 1887) was een Limburgse muzikant en zanger.

Nicolas was het vierde kind uit het tweede huwelijk van Joannes Baptist Victor Reubsaet en Maria Josepha Dassen. Uit een eerder huwelijk waren er nog zes kinderen waaronder zijn halfbroer Julien die een belangrijke rol had in de muzikale ontwikkeling van Nicolas. Zijn vader was een eenvoudige schoenmaker en had een huis aan de Rosmolenstraat in Sittard. Nicolas had gebrekkig lager onderwijs gehad in de stadsschool van Sittard en ging daarna aan de slag als huisschilder. Al vlug bleek hij een bijzondere muzikale aanleg te hebben. Zijn eerste muzieklessen kreeg hij van een onbekende muzikant genaamd Grosschell. Deze gaf hem solfège- en vioollessen. Daarna nam zijn broer Julien de muzikale scholing over en leerde hem verder de viool, piano en de Cornet à piston bespelen. Met name de Cornet bleek een goede keuze te zijn, een instrument waarvoor de jonge Nicolas veel aanleg had. In 1859, op 16 jarige leeftijd, ging Nicolas naar Utrecht waar hij als Muzikant en Solist speelde bij het Utrechts Stedelijk Orkest. In Utrecht leerde hij Catharina Anna van Antwerpen kennen waarmee hij op 23 juni 1864 te Utrecht in het huwelijk trad. Uit dit huwelijk had hij een dochter, Mechtildes Josepha Maria. Zij werd geboren te Sittard op 29 november 1865. In datzelfde jaar werd Nicolas benoemd tot leraar aan de Stedelijke Muziekschool te Groningen, waar hij tevens speelde in het Groningse Harmonieorkest. Hoewel hij als muzikant hoog in aanzien stond in Groningen hield hij het niet lang uit in het noorden. In november 1865, gaat hij terug naar Sittard. Hij dirigeerde daar een harmonieorkest dat speciaal tijdens de opening van het eerste spoorwegstation van Sittard speelde. Daarnaast richtte hij een strijkorkestje op waarmee hij dansmuziek speelde in Sittard en omstreken. In 1867 loopt zijn huwelijk stuk en pas in 1874 zette zijn vrouw, te Maastricht, een echtscheidingsprocedure in. Tijdens deze echtscheidingsprocedure verbleef Nicolas in Brussel om zich verder te ontplooien op muzikaal gebied. Hij was ingeschreven als leerling op het conservatorium van Brussel en kreeg daar zanglessen. Na één jaar verliet hij het conservatorium weer met een eerste ereprijs op zak. Hij zwierf ook nog even rond in de Vlaamsche schouwburg waar hij samenwerkte met Peter Benoit. Hij begon steeds meer als salonzanger bij gefortuneerde families naam te maken. Hij trad op in verschillende grote Europese steden waaronder Parijs, Wenen en London. Volgens de pers van die dagen was er een nieuwe ster ontdekt en schreef men lovende artikelen over Nicolas. Hij ontving zelfs een uitnodiging van het Engelse koningshuis. Regelmatig werd hij gevraagd door de adellijke families en rijke industriëlen. Zo ontmoette hij Isabelle Eugenie Boyer, de weduwe van Isaac Merritt Singer. Sinds vier jaar was zij weduwe en ze had net een gerechtelijke procedure achter de rug over de erfenis van Singer. Deze procedure was in haar voordeel uitgevallen en ze erfde 14 miljoen Amerikaanse dollars. Op 8 januari 1879 huwde Nicolas in London met Isabella Eugenie Boyer. Nicolas die, ondanks zijn gebrekkige schoolopleiding, inmiddels vlot Frans, Duits en Engels sprak wist zich in hoge kringen goed te handhaven. Als een echte aristocraat bewoog hij zich onder de mensen. In Parijs had hij een kapitale woning aan de "Avenue du Roi de Rome". Dit pand had hij aangekocht voor 950 duizend Franse franken. Bij het pand had hij een paardenstal en een koetshuis. Voor het oog had hij het pand gedecoreerd met kostbare schilderijen en een verzameling antieke instrumenten die hij met veel trots aan zijn gasten toonde. Enkele van deze kostbare instrumenten waren stradivarius violen en cello's welke Regelmatig gaf hij in zijn pand grote soirees waar de destijds beroemde Parijzenaren als eregasten verschenen. Het vermogen waarover hij beschikte door zijn huwelijk met Isabelle maar zeker ook door zijn eigen inkomsten als gevierd salonzanger maakte het hem mogelijk om jonge kunstenaars van royale geldsommen te voorzien en tevens financierde hij kunstzinnige evenementen. Ooit schonk hij aan een jonge violist een kostbare "Stradivarius" alleen al omdat deze jonge muzikant een landgenoot van hem was. Nicolas stond graag in hoog aanzien en ambieerde een adellijke titel. Voor veel geld kocht hij van de Oostenrijkse keizer een adellijke titel "Vicomte d'Estemburgh de Bloemendaal" en later voegde hij daar nog de titel "Duce de Camposelice" aan toe. Nicolas, die zich inmiddels liever "Victor" liet noemen, deed verwoede pogingen om deze adellijke titels ook bevestigd te krijgen bij de burgerlijke stand van de gemeente Sittard waar hij geboren was, hetgeen hem niet is gelukt. Nicolas was zijn geboortestad niet vergeten. Zijn Sittardse vrienden konden altijd op hem rekenen. Sittardse muziekverenigingen steunde hij regelmatig met royale giften, de gymnastiekvereniging Swentibold kreeg van hem een nieuw vaandel. Ook in de strenge winter van 1879 steunde hij de armen van Sittard met een bedrag van 1800 franken waarvan 500 franken voor zijn oude vrienden waren bestemd. In 1887 werd Nicolas ernstig ziek en overleed hij op 43 jarige leeftijd in Parijs. In het Franse plaatsje Pennedepie werd op het kerkhof een grafkapel voor hem gebouwd waarin zijn lichaam de laatste rustplaats vond. Link: http://www.reubsaet.net

Jan (Victor) Nicolas Reubsaet Isabelle Eugenie Boyer