Gebruiker:Mathijsloo/Kladblok/Kladblok2
| Clémentine Autain | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Clémentine Autain in 2017
| ||||
| Geboren | 26 mei 1973 Saint-Cloud,  Frankrijk
| |||
| Politieke partij | La France insoumise | |||
| Lid van de Nationale Vergadering namens het 11de kiesdistrict van Seine-Saint-Denis | ||||
| Huidige functie | ||||
| Aangetreden | 21 mei 2017 | |||
| Voorganger | François Asensi | |||
| ||||
Clémentine Autain (Saint-Cloud, 26 mei 1973) is een Frans politicus, feminist en journalist. Ze zit namens de partij La France insoumise sinds 2017 in de Nationale Vergadering.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Familie en jeugd[bewerken | brontekst bewerken]
Clémentine Autain werd geboren als de dochter van actrice Dominique Laffin en de zanger Yvan Dautin. Via haar moeder is ze ook de kleindochter van André Laffin, een van de oprichters van het eerste Front national.[1] Toen Autain twaalf jaar oud was pleegde haar moeder zelfmoord en op achttienjarige leeftijd verliet ze het ouderlijk huis.[2] Ze studeerde geschiedenis aan de Universiteit van Vincennes Saint-Denis en schreef haar masterscriptie over de Mouvement de Libération des Femmes in het koloniale Algerije.[3] Tijdens haar sloot ze zich aan bij een vereniging van communistische studenten. In 1997 richtte ze samen met een paar vrienden een feministische groepering op.[2]
Start politieke carrière[bewerken | brontekst bewerken]
In 2001 werd ze door de Franse Communistische Partij benaderd om deel te nemen aan de parlementsverkiezingen van dat jaar voor het 17e arrondissement van Parijs. Na haar verloren verkiezing benaderde de Parijse burgemeester Bertrand Delanoë haar als locoburgemeester voor de stad. In 2004 voerde Autain campagne tegen de Europese Grondwet.[2] Ze was in 2012 de initiatiefnemer van het manifest "Je déclare avoir été violée" (Ik verklaar dat ik verkracht ben) om het taboe rond om verkrachting te doorbreken.[4]
Ze raakte vervolgens betrokken bij de vorming van de Front de gauche en steunde ze in 2012 de presidentskandidatuur van Jean-Luc Mélenchon.[3] Het jaar daarop was Autain betrokken bij de vorming van de partij Ensemble![5] In 2014 deed ze een gooi naar het burgemeesterschap van Sevran, maar verloor ze van de zittende burgemeester. Ze werd wel verkozen in de gemeenteraad.[6]
Parlementariër[bewerken | brontekst bewerken]
In 2017 stond ze namens de partij La France insoumise kandidaat voor het 11e kiesdistrict van Seine-Saint-Denis voor de parlementsverkiezingen van dat jaar. In de tweede ronde werd ze verkozen en bepaalde ze een totaal van 59,52% van de stemmen.[7] Bij de volgende verkiezingen in 2022 werd ze herkozen.[8] Later dat jaar had ze wel kritiek op de leiding van haar partij naar aanleiding van de interne benoeming van Manuel Bompard tot partijvoorzitter.[9]
In aanloop naar de Europese verkiezingen van 2024 betichtte Mélenchon Autain van "sabotage", nadat zij openlijk kritiek had geuit op de koers van de partij.[10] Bij de parlementsverkiezingen die kort na de Europese verkiezingen volgde werd Autain al in de eerste ronde herkozen met 62,65% van de stemmen.[11]
- ↑ (fr) Rouiller, Nathalie, Clémentine Autain, jamais amère. Libération. Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ a b c (fr) Zappi, Sylvia, Clémentine Autain : une certaine idée de soi. Le Monde (5 oktober 2006). Gearchiveerd op 17 februari 2013. Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ a b (fr) Qui je suis. Clémentine Autain. Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Le «manifeste des 313» contre le tabou du viol. Le Figaro (21 november 2012). Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Fusion au Front de gauche ce week-end - L'Humanité. https://www.humanite.fr (22 november 2013). Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Gatignon réélu maire de Sevran. Le Journal du Dimanche (31 maart 2014). Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Seine-Saint-Denis (93) - 11ème circonscription - 2017. Ministere de l'Interieur et des Outre-Mer. Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Jackowski, Nina, Législatives: Clémentine Autain seule au monde en Seine-Saint-Denis. Libération. Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) "Manuel Bompard prend les rênes de La France insoumise sous les critiques de figures du parti", Le Monde, 10 december 2022. Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Européennes 2024 : accusée de «sabotage» par Mélenchon, Clémentine Autain cible ses «comportements d'exclusion». Le Figaro (19 februari 2024). Geraadpleegd op 8 juli 2024.
- ↑ (fr) Législatives en Seine-Saint-Denis : la gauche en force, le RN au 2e tour dans trois circonscriptions. Le Parisien (30 juni 2024). Geraadpleegd op 8 juli 2024.