Gebruiker:Wickey/radicaal
|
This article contains Chinese text. Without proper rendering support, you may see question marks, boxes, or other symbols instead of Chinese characters. |
| Wickey/radicaal | ||||||||||||||
| Naam (taalvarianten) | ||||||||||||||
| Vereenvoudigd | 部首 | |||||||||||||
| Traditioneel | 部首 | |||||||||||||
| Pinyin | bùshǒu | |||||||||||||
| ||||||||||||||
Een radicaal (van het Latijnse radix = wortel, oorsprong) is een duidelijk identificeerbare basiscomponent van ieder Chinees karakter. Dit geldt niet alleen voor het Chinese schrift (hanzi) maar ook voor de van het Chinees afgeleide schriften zoals het Japanse kanji, het Koreaanse hanja en het Vietnamese Chữ nôm en Chữ nho. In de verschillende karakter-talen heten de radicalen 部首 (In het (Hanyu Pinyin geschreven als: bùshǒu; Japans: bushu en Koreaans: busu), wat letterlijk "hoofddeel" betekent.
Een radicaal kan twee functies hebben. De belangrijkste functie is het aangeven van de semantiek van het karakter, dat wil zeggen de betekenis ervan. Een afgeleide functie is de 'paragraaf-aanduiding', gebruikt voor het rangschikken van de karakters in Chinese Hanzi-woordenboeken, Japanse Kanji-woordenboeken en Koreaanse Hanja-woordenboeken. Echter, een paragraaf-aanduider (Engels: classifier, determinant of radical (bushou 部首) ) heeft in het karakter niet altijd een semantische betekenis. Soms is het de aanduiding voor de uitspraak, soms is het geen van beide en heeft het louter een woordenboekfunctie. Verder kan een radicaal in een karakter tegelijkertijd de functie hebben van betekenis-aanduider en van paragraaf-aanduider, maar ook van slechts één van beide.
De plaats van het radicaal in het karakter[bewerken | brontekst bewerken]
Elk karakter heeft minimaal één radicaal als betekenis-aanduider (semantische functie). Het radicaal bestaat zelf uit één tot zeventien 'penstreken'. Om de betekenis van het karakter te nuanceren, te veranderen of uit te breiden kunnen andere radicalen of streken worden toegevoegd. Daarnaast wordt meestal ook nog een fonetisch element toegevoegd, dat aangeeft hoe het karakter moet worden uitgesproken.
Het radicaal in het woordenboek[bewerken | brontekst bewerken]
De klassieke manier om Chinese woordenboeken in te delen is door het rangschikken van de karakters aan de hand van 'paragraaf-aanduiders'. De meeste woordenboeken bevatten 214 van zulke paragraaf-aanduiders, overeenkomend met de 214 Kangxi-radicalen die vanaf 1716, ten tijde van keizer Kangxi, werden gebruikt in het beroemde Kangxi-woordenboek (康熙字典 - Pinyin: Kāngxī Zìdiǎn).
In de loop der tijd hebben talrijke hervormingen van het schriftstelsel plaatsgevonden. Het aantal karakters en radicalen werd beurtelings vergroot en verkleind en de getallen hiervan lopen erg uiteen.
Bij de schrifthervorming van 1955 werd het vereenvoudigde tekensysteem ingevoerd. Hierbij werd het aantal radicalen weer vergroot, zodat woordenboeken voor vereenvoudigde schrifttekens vaak 224 of 227 radicalen bevatten. Door de talrijke hervormingen en door het feit, dat verschillende woordenboeken verschillende methoden kunnen hebben om de karakters te rangschikken is het echter niet mogelijk om een exact getal te geven voor het aantal bestaande radicalen of paragraaf-aanduiders.
Naast de indeling naar paragraaf-aanduider wordt verder ook nog gekeken naar het aantal penstreken dat aan de paragraaf-aanduider is toegevoegd.
Een veel voorkomende methode van rangschikking is de volgende: elk karakter is opgebouwd uit op zijn minst één radicaal. Er zijn ca. 190 radicalen en deze worden geordend naar het aantal 'penstreken', van eenvoudig (weinig 'streken') naar complex (veel 'streken'). Per radicaal wordt een overzicht gegeven van de op die basis opgebouwde karakters, waarbij er ook hier weer een ordening plaatsvindt van eenvoudig naar complex. Achter het karakter wordt het paginanummer vermeld waar de betekenis van het karakter wordt verklaard. Dit klinkt betrekkelijk eenvoudig, maar nog een stuk moeilijker wordt het als een met de hand geschreven karakter moet worden ontcijferd; deze zijn heel wat rommeliger dan de gedrukte. Om ze te kunnen ontcijferen is het vaak van belang om de juiste volgorde van de streken te kennen.
Op 11 februari 1958 werd tijdens de Vijfde Zitting van de "1st National People's Congress" het Hanyu Pinyin-systeem ingevoerd. In dit systeem worden de karakters omgezet in het latijnse schrift en zijn aldus gebaseerd op klank in plaats van op semantiek[1]. Het werd toen ingevoerd op de basisscholen als methode om de standaard uitspraak van het Mandarijn te onderwijzen. Ook moest het de alfabetisering van de volwassenen bevorderen. In 2001 vaardigde het Chinese parlement de"Algemene Nationale Taalwet" uit, waarmee het Pinyin-systeem officieel landelijk werd ingevoerd[2].
De laatste paar jaren worden woorden in het woordenboek soms ook op de volgende manier geordend: het teken wordt omgezet in Pinyin en het staat op alfabetische volgorde.
woordenboeken[bewerken | brontekst bewerken]
http://www.mandarintools.com/chardict.html
http://www.mandarintools.com/chardict_rs.html
http://www.uni-muenster.de/Sinologie/Umschrift-Tabelle.htm
http://www.sino.uni-heidelberg.de/edv/sinopc/chinese_fonts.htm
http://www.ctcfl.ox.ac.uk/Chinese/charindex.htm
Schrijven van de karakters
| Bronnen, noten en/of referenties |
Zie ook: Hanzi
