Georges della Faille de Leverghem

Georges Antoine Hubert della Faille de Leverghem (Booischot, 18 augustus 1869 - Brussel, 11 december 1944) was een Belgisch diplomaat.

Jeugd

Georges della Faille werd in het kasteel van Ter Laeken geboren als enige zoon, na twee dochters, van graaf en senator Charles della Faille de Leverghem (1842-1902) en Pauline Geelhand (1844-1927).

Na secundair onderwijs bij de Antwerpse paters jozefieten studeerde hij aan de Katholieke Universiteit Leuven geschiedenis en moraalwetenschappen, aangevuld met twee kandidaturen in de Letteren en de Wijsbegeerte, die normaal in een rechtenstudie moesten uitmonden. De jonge aristocraat koos echter voor de diplomatie.

Diplomaat

Wapenschild van de familie della Faille de Leverghem

Na drie maanden stage, in januari 1892, werd hij attaché de légation benoemd in Berlijn. Na te zijn geslaagd in het diplomatiek en commercieel examen werd hij benoemd tot gezantschapssecretaris tweede klas.

Op het einde van 1894 werd hij verplaatst naar Lissabon. Hij ontmoette er eerste ambassadesecretaris Edmond de Gaiffier d’Hestroy, met wie hij later de top zou bereiken van de Belgische diplomatie. In 1897 werd hij secretaris eerste klas en in 1898 werd hij benoemd op het Belgische gezantschap bij de Heilige Stoel.

Tussen 1900 en 1904 was hij gezantschapssecretaris in Berlijn. Bij het overlijden van zijn vader erfde hij de titel van graaf. Op 30 juli 1903 trouwde hij met Simonne Jeanne Alice Maskens (1876-1946), uit een diplomatenfamilie die banden had met de koninklijke familie. Vader Léon Maskens was op dat moment gevolmachtigd minister in Caïro en zijn zoon Charles attaché in Parijs. Het gezin della Faille - Maskens kreeg twee zoons, maar die hadden geen verder nageslacht.

Van 1904 tot 1906 was Della Faille opnieuw op het Belgisch gezantschap bij de H. Stoel om daarop naar Berlijn terug te keren als gezantschapsraad, de directe medewerker en plaatsvervanger van de ambassadeur. Na een kort verblijf in Den Haag, vanaf augustus 1909, werd hij in december 1910 ministre résident, chargé des fonctions d’envoyé extraordinaire et de ministre plénipotentiaire in Tokio, in opvolging van de toen overleden Albert d'Anethan.

Della Faille verbleef als gevolg van de Eerste Wereldoorlog een kleine tien jaar in Japan. Vanaf juni 1920 werd hij voor de vierde maal in Berlijn benoemd, om de Belgisch-Duitse betrekkingen, die in het licht stonden van herstelbetalingen en ontwapening, te normaliseren.

Ambassadeur in Rome

In september 1924 kreeg hij de begeerde benoeming van ambassadeur in Italië, als opvolger van Werner van den Steen de Jehay.

Wat in principe een rustige ambassade moest zijn, werd een van de drukste plekken binnen de Belgische diplomatie. Enerzijds was er de evolutie van Italië tot een quasi-totalitaire staat met een fascistische organisatie, onder de leiding van Benito Mussolini en moest de Belgische regering daar zien mee om te gaan. De relaties stonden af en toe op scherp, onder meer toen men de bevrijding moest bekomen van de gearresteerde en veroordeelde antifascistische student Léo Moulin.

Anderzijds waren er de delicate onderhandelingen die moesten leiden tot het huwelijk tussen de Italiaanse kroonprins en de Belgische prinses Marie José. Hierover pleegde Della Faille niet alleen druk overleg met de regering, maar ook met koning Albert, koningin Elisabeth en Marie José zelf.

Na zeven jaar in Rome beëindigde della Faille zijn diplomatieke loopbaan.

Laatste jaren

Nadien bleef hij nog met Buitenlandse Zaken verbonden. Zo stond hij in mei 1934 aan het hoofd van een protocollaire missie in Spanje naar aanleiding van de troonsbestijging van Leopold III. Daarna zetelde hij tot begin 1936 ook nog in een aantal diplomatieke adviesorganen.

In 1937 was hij medestichter van de Vereniging van de Belgische adel. Hij was ook voorzitter van de Adviesraad voor het verlenen van adellijke gunsten

Als voorzitter van de familievereniging Della Faille was hij de promotor voor het schenken van de kunstcollectie van de familie aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België in Brussel, een van de belangrijkste schenkingen die deze musea ooit ontvingen.

Georges della Faille de Leverghem overleed op 75-jarige leeftijd in zijn residentie aan de Brusselse Marnixlaan.

Bronnen

• Archief Familie della Faille, kasteel Huysse, Kruishoutem, Biografische nota Georges della Faille de Leverghem (D.17, Pf. 85)
• Archief Ministerie van Buitenlandse Zaken, Brussel, Persoonlijk dossier Georges della Faille de Leverghem

Literatuur

• Y. SCHMITZ, Les della Faille, Brussel, 1965-1974, 6 vol.
• Oscar COOMANS DE BRACHÈNE, État présent de la noblesse belge, Annuaire 1988, Brussel, 1988
• Brecht DECLERCQ, Tussen Quirinaal en Koudenberg. Diplomatieke betrekkingen van België met Italië, 1929-1936, Licentiaatsverhandeling (onuitgegeven), KULeuven, 2003.