Herman De Vos

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Jaronax (overleg | bijdragen) op 14 mrt 2020 om 19:44. (Naam van Anna De Vos was Anna-Irma De Vos.)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.

Herman De Vos (Geraardsbergen, 11 januari 1897 - Haaltert, 14 september 1944) was een Belgisch onderwijzer en sociaal werker.

Bestand:Herman De Vos.jpg
Herman De Vos, Toevallig Slachtoffer

Levensloop

De Vos werd onderwijzer aan het Sint-Maarteninstituut in Aalst. Getrouwd met zijn naamgenote Anna-Irma De Vos, kreeg het gezin elf kinderen.

Hij werd een van de stichters en steunpilaren van Vlaamsche Kinderzegen, een Vlaamsgezinde gezinsorganisatie die de concurrentie aanging met de Gezinsbond.

Hij werd lid van het Vlaams Nationaal Verbond (VNV), maar nam in 1942 ontslag.

Onmiddellijk na de Bevrijding werd hij op 3 september 1944 gearresteerd maar op 13 september van verdere vervolging ontslagen door de procureur des Konings van Dendermonde. Toen hij 's anderendaags vrij kwam, werd hij door leden van de Aalsterse Witte Brigade neergeschoten. Binnen verzetskringen oordeelden vooral de communistische partisanen van het Onafhankelijkheidsfront, die talrijk waren in het Aalsterse, dat het gerecht te laks optrad tegen collaborateurs. Op de plek waar De Vos was terechtgesteld werd in 1994 een gedenkplaat onthuld. In 2017 werd een nieuwe straat in Aalst naar hem genoemd met de naam: Herman de Vosstraat.

Literatuur

  • M. VALCKE, Visie van extreem-rechts op de vrouw tijdens de jaren 30 in Vlaanderen, licentiaatsverhandeling (onuitgegeven), RUG, 1987.
  • E. DE MAESSCHALCK, Een bond voor alle gezinnen. Geschiedenis van de gezinsbeweging in Vlaanderen, Brussel, 1996.
  • Gaston DURNEZ & Nele BRACKE, Vlaamsche Kinderzegen, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
  • Frans VAN CAMPENHAUT, Herman De Vos, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.
  • Sophie GYSELYNCK, Vlaamsche Kinderzegen, in: ADVN-mededelingen , 2018.

Referenties