In case of emergency
ICE (afkorting voor In Case of Emergency) is een in 2005 gestart initiatief om bezitters van een mobiele telefoon ertoe te bewegen telefoonnummers (en adressen) in het telefoonboek van hun telefoontoestel onder de naam ICE op te slaan, die hulpverleners direct kunnen bellen als de eigenaar in een ongeluk betrokken raakt. Daarmee kan men voorkomen dat hulpverleners kostbare tijd verliezen met het identificeren van slachtoffers, met het zoeken met wie er contact moet worden opgenomen indien iemand ernstig gewond is en er niet met het slachtoffer gecommuniceerd kan worden, of met het inwinnen van essentiële medische informatie. Als iemand wil dat er met meerdere personen contact wordt opgenomen, kan men meerdere ICE-nummers in het toestel zetten. Daarvoor kunnen codes als ICE1, ICE2, ICE3 gebruikt worden.
Het initiatief is in Groot-Brittannië begonnen en heeft zich naar verschillende landen verspreid, waaronder Nederland. Er is nog geen officiële overheidscampagne actief in Nederland. Toch wordt via organisaties als het Rode Kruis een oproep gedaan aan mensen over de hele wereld. Het idee werd tevens door het toenmalige Korps Landelijke Politiediensten ondersteund.[1]
In Vlaanderen dringt het Vlaams parlement er sinds januari 2007 op aan bij de Vlaamse regering om initiatieven te nemen betreffende het bevorderen van het veralgemeend gebruik van een ICE-nummer. Op 8 januari antwoordde minister Heeren dat een grootscheepse campagne - in de luttele maanden die de legislatuur toen nog restte – niet meer te organiseren was bij gebrek aan middelen en voorbereidingstijd.[2]
In mei 2011 werd bekend dat de Nederlandse hulpdiensten niet of nauwelijks gebruikmaken van ICE-nummers.[3]
Wereldwijde standaard[bewerken | brontekst bewerken]
Omdat niet iedereen op de wereld in staat is Romeinse letters te lezen, is in mei 2008 door de ITU een wereldwijde standaard aangenomen. Deze standaard, een aanvulling op ITU-T Recommendation E.123, beveelt het gebruik van Arabische cijfers aan voor het opnemen van belangrijke telefoonnummers (en adressen) in het telefoonboek van het telefoontoestel. Het aanbevolen formaat is 0nxxx, waarbij n een getal tussen 1 en 9 is en xxxx een nadere beschrijving is in elke willekeurige taal of schrift (bijvoorbeeld: "Annie" of "Echtgenote"). Mogelijke contacten in het telefoonboek zouden dus kunnen zijn 01Moeder, 02Linda, 03Kees etc.
De oorsprong van dit idee kwam van paramedicus Bob Brotchie die dit in 2004 bedacht om hulpverleners in noodgevallen sneller de juiste personen te laten bereiken. In 2005 werd dit idee wereldwijd bekend.[4]
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (en) Recommendation E.123, International Telecommunication Union
- (en) ITU standard allows emergency rescue workers to identify a victim's next-of-kin, ITU-T Newslog, 20 mei 2008
- Contactpersoon in mobieltje helpt hulpverleners, NU.nl, 15 januari 2007
- (en) 'ICE' Cell Phone Plan Would Help Rescuers, The Washington Post, 18 juli 2005
Bronnen, noten en/of referenties
|