Irrigatielandbouw

Cirkelirrigatie in de woestijn van Libië.
De lichte cirkels zijn velden die opgeheven zijn doordat het fossiel water eronder is uitgeput.

Irrigatielandbouw is een vorm van landbouw waarbij gebruik wordt gemaakt van kunstmatige watertoevoer. Het is een zeer intensieve methode en daarom geschikt om een dichte bevolking te ondersteunen. Afhankelijk van de irrigatiemethode is deze kapitaalintensief. Het voordeel aan irrigatielandbouw is dat het wel meer opbrengt, maar het nadeel is dat er veel meer werk aan is.

Irrigatielandbouw komt vooral voor in een steppeklimaat waarbij permanente landbouw niet goed mogelijk is, doordat er te weinig neerslag is. Soemerië tussen de Eufraat en Tigris en Egypte langs de Nijl zijn de oudste voorbeelden. Waar er in de geschiedenis landbouw is gepleegd met behulp van irrigatie, was er een grote mate van collectieve sociale organisatie vereist. Dat kon onder een sterk gecentraliseerd gezag met hiërarchische maatschappelijke verhoudingen, door Wittfogel de hydraulische samenleving genoemd.

Literatuur

• Kloos, P. (2002): Culturele antropologie. Een inleiding, Van Gorcum.