Jean de Labadie
Jean de Labadie (Bourg (Frankrijk), 13 februari 1610 – Altona (Denemarken), 13 februari 1674) was de oprichter en naamgever van de sekte van de labadisten.
De Labadie trekt al op vijftienjarige leeftijd het klooster in. Wanneer hij veertig jaar oud is, breekt hij met de rooms-katholieke kerk en voegt hij zich bij de gereformeerden. In 1659 wordt hij predikant in Genève.
Omdat hij bekend staat als grote reformator, wordt hij door kerkgeleerden als Voetius en Van Lodenstein, maar ook door Anna Maria van Schurman - die grote belangstelling voor theologie heeft - naar Nederland gehaald. In 1666 vertrekt hij dan ook naar de Waalse gemeente van Middelburg. De waardering van de gereformeerde predikanten slaat echter al snel om in kritiek, wanneer De Labadie als te fel en te geestdriftig wordt bestempeld. Op zijn beurt vindt De Labadie zijn collega's slap en weinig radicaal. Verder ziet hij de toekomst van de kerk niet in de grote instituten, maar als kleine actieve huisgemeenten. De predikant wordt uiteindelijk afgezet.
In Amsterdam sticht De Labadie zijn eigen sekte van de labadisten. De groep moet Amsterdam echter al snel verlaten, omdat zij daar niet welkom is, en de groep trekt naar een landgoed in Westfalen. Door oorlogsdreiging aldaar ziet de groep zich genoodzaakt om uit te wijken naar Altona (destijds Denemarken thans Duitsland), waar De Labadie in 1674 overlijdt. De Labadisten vestigen zich vervolgens in Wieuwerd (Friesland).
In zijn sterfjaar wordt er door ene P. Schaak een blijspel over De Labadie geschreven, met als titel Steyl-oor of de Schynheilige Bedrieger.
Aan het begin van de 18e eeuw, in 17323, houdt het labadisme op te bestaan.