Libanese Surinamers
| Libanese Surinamers | ||||
|---|---|---|---|---|
| Totale bevolking | Surinamers, Libanezen | |||
| Verspreiding | Suriname | |||
| Geloof | maronitisch (oorspronkelijk) rooms-katholiek (sinds hun komst naar Suriname | |||
| ||||
Libanese Surinamers zijn een bevolkingsgroep in Suriname. Zij kwamen sinds eind 19e eeuw uit eigen initiatief naar Suriname en werkten lange tijd vooral in de textielhandel. Begin 21e eeuw zijn ze geïntegreerd in de Surinaamse samenleving.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]In 1835 waren er weliswaar al twee plantages in Suriname met de naam Libanon,[1] maar van immigratie was nog geen sprake tot circa de jaren 1890. Libanezen werden niet geworven als contractarbeider, maar kwamen sindsdien uit eigen initiatief om in textiel te handelen.[2]
Libanezen werden in Suriname ook wel Syriërs genoemd,[3] maar de meesten zijn afkomstig uit het dorp Bazhoun bij El Mina dat in het district Tripoli in het noorden van Libanon ligt. De eerste Libanezen kwamen via de Frans-Guyanese hoofdstad Cayenne of de Brits-Caraïbische eilanden naar Suriname. Nadat zich een eerste groep had gevestigd, kwamen er ook Libanezen rechtstreeks aan. Ze waren in Libanon aangesloten bij de Maronitische Kerk en sloten zich in Suriname aan bij de Rooms-Katholieke Kerk.[2]
Het aantal Libanezen dat naar Suriname is gekomen is beperkt. In de jaren 1970 bestond de bevolkingsgroep uit rond de 500 personen. Sinds hun komst hebben Libanese zakenlieden een groot deel van de markt voor stoffen voor dameskleding in handen gehad. In 1939 was ongeveer de helft van de betere textielzaken in Paramaribo in Libanees eigendom. Door verwantschap met andere Libanezen hadden ze vaak een goed netwerk in het Caraïbisch gebied.[2] Begin jaren 1990 bezaten Libanezen nog rond een derde van het Surinaamse textielmarktaandeel. Eind 20e eeuw zijn velen inmiddels hoger opgeleid en importeren en verhandelen ook andere producten, waaronder consumptiegoederen, en zijn werkzaam in meerdere sectoren, zoals ook in het bankwezen, de industrie en bij de overheid.[3]
Integratie
[bewerken | brontekst bewerken]Libanese Surinamers kwamen veelal bijeen in de Libanistenclub, tot deze rond 1960 gesloten werd.[2] In 1996 werd de Surinaamse Libanese Vereniging opgericht als centrale vertegenwoordiger.[4]
Aanvankelijk ging het bij de Libanezen om immigraties van gehele gezinnen, waardoor er geen vermenging was met andere Surinamers. Ook de tweede generatie haalde vaak een partner uit het dorp van herkomst.[3] Aan het eind van de 20e eeuw zijn de Libanezen in het algemeen geïntegreerd en vormen gemengde huwelijken met Surinamers met een andere herkomst.[2] Ook hebben de latere generaties weinig contact meer met Libanon en spreken geen Arabisch.[3]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]Literatuur
[bewerken | brontekst bewerken]- Ad de Bruijne, Libanezen in Suriname - Van Bcharre naar Paramaribo, 2006
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]- Rotary Club Paramaribo, Hoe Wij Hier Ook Samen Kwamen - Libanezen, 6 oktober 2017
- ↑ Surinaamsche courant en Gouvernements advertentie blad, nummer 29 en 31, 21 november 1865
- ↑ a b c d e C.F.A. Bruijning en J. Voorhoeve, 'Encyclopedie van Suriname' – 'Libanezen', pag. 380-381, Elsevier, Amsterdam – Brussel, ISBN 9010018423, 1977
- ↑ a b c d André Loor, Libanezen, in "Sranan - Cultuur in Suriname", 1992, pagina 82-83
- ↑ Surinaams Libanees Vereniging SLV, SLV lezing - Derrick Ferrier, 23 november 2016