Overleg:Bijfiguur

Alstublieft,

Graag een nadere verklaring waarom dit artikel nog in aanbouw is verklaart, dan kan ik er iets beter verbeteringen in aanbrengen.

Bij voorbaad dank.

--Anne1977 30 nov 2005 00:37 (CET)

Een poging je een beetje te helpen:

• Het artikel zit erg dicht tegen een z.g. woordenboekdefinitie aan. Maar het verschil tussen wb (de gebruikelijke afkorting) en een encyclopedisch artikel is uiteraard niet zo scherp.
• Even ervan uitgaand dat we het encyclopedisch willen maken:
  • voeg geen overbodige (rode) links toe, die echt alleen wb zijn. M.i. vallen daar zaken als vriendenkring, nieuwsgierigheid, ontknoping, e.a. onder.
  • probeer de kenmerken wat krachtiger neer te zetten. Geen langere verhalen, maar iets meer van hoe belangrijk ze kunnen zijn voor het verhaal.
  • probeer een link te leggen met bijrollen. Er is toch niet voor niets een Oscar voor de beste bijrol. Dus is het belangrijk (althans voor de showbiz).
  • probeer krachtiger voorbeelden te vinden. Zoals al eerder opgemerkt: Griekse goden kan je volgens mij niet als rand- of bijfiguur kwalificeren. Bij de andere voorbeelden wordt mij als lezer (niet van Tolkien en de leeftijd van Sesamstraat ben ik ook al lang ontgroeid) niet duidelijk wat het voorbeeld voorstelt. In een detective kan een bijfiguur juist heel cruciaal zijn.

Misschien helpt het wat. mvg RonaldB 30 nov 2005 01:01 (CET)

Dat zijn inderdaad mooie adviezen. Maar ik ga nu naar bed.

Sleutel er later nog wel aan als iemand anders dat niet al gedaan heeft.--Anne1977 30 nov 2005 01:06 (CET)

Nog wat tips

• De twee genoemde kenmerken van bijfiguren zijn niet beperkt tot bijfiguren: ze gelden immers voor ieder personage! Daardoor worden het nietszeggende kenmerken. Ik zou ze weglaten. Wel enkele tips:

1. Bijfiguren kunnen inderdaad de actie in een ander daglicht stellen, bijvoorbeeld door hun contrastwerking met een hoofdfiguur: daarom is de (domme) Watson wel een goede keuze in het artikel. Echter, het zou goed zijn erbij te vermelden dat dit nu juist vaak is nagebootst, denk aan de scherpzinnige Poirot met zijn niets-begrijpende Captain Hastings; precies hetzelfde.

2. Daarnaast kunnen bijfiguren voor een komische of lichtvoetige noot zorgen. Shakespeare is hier beroemd om. Hij gebruikt bijfiguren vaak ook om commentaar te geven op de hoofdactie, zonder dat die commentaar expliciet wordt; en die half-verborgen commentaar is veel en veel effectiever dan (saaie) uitleg middenin het toneelstuk. Zo is de tuinman bijvoorbeeld bezig met snoeien: de implicatie is echter dat er iemand moet of zal worden onthoofd!

3. Bijfiguren hebben voorts in het Realisme (ik doel vooral op de roman-stroming van de laat-negentiende eeuw) nog een heel andere functie: ze maken de illusie completer (deze illusie wordt ook wel imitatie of imitatio genoemd - imitatie van het werkelijke leven wel te verstaan, dus een positief begrip!). Het verhaal wordt daarmee levensechter; de lezer krijgt de indruk dat hier een echte wereld wordt beschreven, met alle complicaties van dien. Zo kunnen er ook nevenintrigues worden gebruikt; Couperus geeft daarvan goede voorbeelden.

Tja, er valt meer over te zeggen, maar ik hoop dat je hier voorlopig wat aan hebt. Neem er desgewenst wat van op in het artikel! Succes, Bessel Dekker 30 nov 2005 02:41 (CET)

En wat flat characters betreft: eigenlijk hebben die er niet zoveel mee te maken. Hoofdpersonen kunnen ook heel goed "flat" zijn, dus geen of weinig karakterontwikkeling doormaken. Het klassieke voorbeeld is Sherlock Holmes, die nooit echt verandert, en voor Poirot, alweer, geldt hetzelfde. Maar ook in de canon-literatuur heb je "platte" bijfiguren, vooral voordat het Realisme doordrong. Dat geldt voor personages in de vroege roman, het geldt ook bij Shakespeare: King Lear is overduidelijk juist "round", maar van alle hoofdpersonen uit de koningsdrama's of uit de blijspelen zou ik dat niet graag beweren. Advies: laat het begrip "flat character" weg, het is in wezen een andere zaak. Nogmaals succes, Bessel Dekker 30 nov 2005 12:14 (CET)