Harlekijnslak

Harlekijnslak
Taxonomische indeling
Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Mollusca (Weekdieren)
Klasse:	Gastropoda (Slakken)
Orde:	Nudibranchia (Zeenaaktslakken)
Familie:	Polyceridae (Mosdierslakken)
Geslacht:	Polycera
Soort
	Polycera quadrilineata; (O.F. Müller, 1776); Originele combinatie; Doris quadrilineata
Synoniemen
	Lijst Polycera ornata d'Orbigny, 1837; Polycera lineatus Risso, 1826; Doris flava Montagu, 1804; Doris cornuta Rathke, 1806; Polycera typica W. Thompson, 1840; Polycera varians M. Sars, 1840; Polycera mediterranea Bergh, 1879; Polycera nigropicta Ihering, 1885; Polycera nigrolineata Dautzenberg & Durouchoux, 1913; Polycera salamandra Labbé, 1931; Thecacera capitata Alder & Hancock, 1854; Doris ornata (d'Orbigny, 1837); Polycera quadrilineata mediterranea Bergh, 1879; Polycera quadrilineata nigrolineata Dautzenberg & Durouchoux, 1913; Polycera quadrilineata nigropicta Ihering, 1886; Doris ornata var. marplatensis Franceschi, 1928;
	Afbeeldingen op Wikimedia Commons
	(en) World Register of Marine Species
Portaal	Biologie

De harlekijnslak (Polycera quadrilineata) is een slakkensoort uit de familie van de mosdierslakken (Polyceridae).^[1] De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1776 voor het eerst geldig gepubliceerd door Otto Friedrich Müller.^[2]

Beschrijving

De harlekijnslak kan tot 39 mm groeien, maar de maximale geregistreerde lengte is 45 mm. Zijn lichaam is doorschijnend wit met vlekken van gele en oranje pigmenten die vijf lengtelijnen vormen. Langs de middellijn loopt een rij ovale vlekken die naar achteren overgaan. Af en toe hebben individuen zwarte strepen, vlekken of fijne plekken op hun rug. Het voorste deel van het hoofd strekt zich uit en vormt een mondsluier. De rand van de voet is meestal bezaaid met kleur die zich uitstrekt tot een sluier die meestal is afgezet met geeloranje kleur met vlekken op de flank. De vier frontale uitsteeksels (frontale sluierpapillen) zijn geel gekleurd. Op zijn kop zijn twee zintuigen (rinoforen) aanwezig, ze hebben dikke stelen die eindigen met een gele cilindrische knop. De eisnoeren worden uitgezet in een kort wit gebogen lint. Deze soort wordt vaak in grote aantallen aangetroffen. Het voedt zich voornamelijk met ledermosdiertjes (Membranipora membranacea) en harig mosdiertjes (Electra pilosa).^[3]

Verspreiding

Deze naaktslak werd oorspronkelijk beschreven vanuit Noorwegen. In het noordoostelijk deel van de Atlantische Oceaan is het een veel voorkomende soort in ondiep water. Het verspreidingsgebied loopt Groenland tot Noorwegen en in het zuiden langs de Europese kusten en de Britse Eilanden tot in de Middellandse Zee. Het wordt gevonden van de intergetijdenzone tot 160 meter. In Nederland was de soort tot 2011 slechts enkele keren aan de kust aangetroffen. Echter, sinds de zomer van 2011 worden jaarlijks in vooral de centrale en westelijke Oosterschelde, maar ook in de Noordzee door sportduikers opeens duizenden harlekijnslakken waargenomen.^[4]

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Bouchet, P.; Gofas, S. (2012). Polycera quadrilineata (O.F. Müller, 1776). Geraadpleegd via: World Register of Marine Species
↑ Müller, O.F. (1776). Zoologiæ Danicæ Prodromus, seu Animalium Daniæ et Norvegiæ indigenarum characteres, nomina, et synonyma imprimis popularium. Havniæ [Copenhagen]: Hallageri. xxxii + 274 pp.
↑ Picton, B.E. & Morrow, C.C., 2010. Polycera quadrilineata [In] Encyclopedia of Marine Life of Britain and Ireland. Gearchiveerd op 28 mei 2022.
↑ Peter H. van Bragt (4 december 2016). Melanistische Harlekijnslakken in Oosterschelde. Nature Today. Gearchiveerd van origineel op 8 juni 2023.

[1] Bouchet, P.; Gofas, S. (2012). Polycera quadrilineata (O.F. Müller, 1776). Geraadpleegd via: World Register of Marine Species

[2] Müller, O.F. (1776). Zoologiæ Danicæ Prodromus, seu Animalium Daniæ et Norvegiæ indigenarum characteres, nomina, et synonyma imprimis popularium. Havniæ [Copenhagen]: Hallageri. xxxii + 274 pp.

[pm-3] Picton, B.E. & Morrow, C.C., 2010. Polycera quadrilineata [In] Encyclopedia of Marine Life of Britain and Ireland. Gearchiveerd op 28 mei 2022.

[4] Peter H. van Bragt (4 december 2016). Melanistische Harlekijnslakken in Oosterschelde. Nature Today. Gearchiveerd van origineel op 8 juni 2023.

[1]

[2]

[3]

[4]