Spaardersbad

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Spaardersbad
Het Spaardersbad anno 2012
Locatie
Locatie Van Itersonlaan 10 in Gouda
Adres Van Itersonlaan 10Bewerken op Wikidata
Coördinaten 52° 1′ NB, 4° 43′ OL
Status en tijdlijn
Oorspr. functie zwembad
Huidig gebruik woonfunctie
Start bouw 1938
Bouw gereed 1939
Bouwinfo
Architect Wolter Bakker
Erkenning
Monumentstatus gemeentelijk monument
Monumentnummer 0513/145
Portaal  Portaalicoon   Civiele techniek en bouwkunde

Het Spaardersbad is een voormalig zwembad in de Nederlandse stad Gouda.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren dertig van de twintigste eeuw ontstond in de kring van de Goudse Zwemclub (GZC) het plan om een overdekt zwembad in Gouda te realiseren. Tot die tijd werd gebruik gemaakt van een openluchtvoorziening in een van de Goudse singels. Hoewel het gemeentebestuur positief tegenover de plannen stond kon de overheid in de crisistijd geen geld vrijmaken voor de bouw van een nieuw zwembad.[1] In de besprekingen met de N.V. Sportfondsenbaden in Amsterdam ontstond het plan om de financiering van het zwembad te regelen door middel van een spaarsysteem. Spaarders konden een spaaraandeel van 360 gulden kopen. In 1937 werd de Stichting Spaardersbad Gouda opgericht, een zelfstandige stichting die geen onderdeel was van de N.V. "de Vereenigde Sportfondsen-Baden". De stichting liet de plannen voor de nieuwbouw van het zwembad ontwerpen door de architect Wolter Bakker. De stichting had grond weten te verwerven aan de Van Itersonlaan. Op 9 juli 1938 werd de eerste paal geslagen en op 26 september 1938 werd de eerste steen gelegd. Bakker ontwierp het gebouw in de stijl van de Nieuwe zakelijkheid, waarbij hij zich liet inspireren door architecten als Frank Lloyd Wright en Hendrik Petrus Berlage. Begin 1939 werd het zwembad in gebruik genomen, dat de naam Spaardersbad kreeg, als een verwijzing naar de wijze waarop de bouw gefinancierd was. Generaties Gouwenaars hebben in dit gebouw leren zwemmen. Het gebouw is niet meer in gebruik als zwembad, het sloot in 2013 definitief haar deuren[2], maar heeft een woonbestemming gekregen. Sinds 1990 is het gebouw erkend als een gemeentelijk monument.