Dutch Swing College Band

De Dutch Swing College Band is een Nederlands dixieland orkest, dat werd opgericht op 5 mei 1945, de dag waarop de Tweede wereldoorlog in Nederland tot een eind kwam. Aan de wieg van het orkest stonden Peter Schilperoort (klarinet), Frans Vink (piano), Henny Frohwein (bas) en Tonny Nüsser (drums). Hoewel de stijl van het orkest bij de oprichting nog niet geheel vast lag, koos het orkest al snel voor de dixieland muziek als de stijl waarin het verder wilde gaan. In 1946 werd Frans Vink vervangen door Joop Schrier. Ook werd het orkest - in verband met de gekozen muzikale richting - verder uitgebreid met onder meer Kees van Dorssen (trompet), Wim Kolstee (trombone) en Arie Merkt (drums).

Het karakteristieke geluid dat het orkest in de late veertiger en vroege vijftiger jaren ontwikkelde, had onder meer als kenmerk het gebruik van twee klarinetten. Naast Peter Schilperoord trad Dim Kesber als tweede klarinettist tot het orkest toe.

Rond 1948 kwamen de eerste plaatopnamen op de markt en nam de populariteit van het orkest snel toe. De veertiger en vijftiger jaren van de twintigste eeuw waren de jaren van de dixieland revival. Dixieland muziek was toen razend populair, vooral bij de jeugd. Het orkest maakte niet alleen grammofoonplaten, maar het trad ook regelmatig - in de vijftiger jaren wekelijks - op voor de radio.

Beroemde buitenlandse musici die met de Dutch Swing College Band gespeeld hebben waren onder meer sopraansaxofonist Sidney Bechet en zangeres Neva Raphaello. De bezetting van het orkest was in de vroege vijftiger jaren nog niet gestabiliseerd. Inmiddels werd de bas bespeeld door Bob van Oven en speelde Arie Ligthart banjo en gitaar. Peter Schilperoord en Joop Schrier waren min of meer de leiders van het orkest.

Uit de jaren '50 van de twintigste eeuw dateren grote successen als Doctor Jazz, When the Saints go Marching In (op beide zijden van een 78-toerenplaat), King Porter Stomp (met Sidney Bechet), Dutch Swing College Blues, Cake Walking Babies Back Home, Mon Homme en het nummer dat vrijwel vanaf het begin de herkenningsmelodie van het orkest was: Way Down Yonder in New Orleans.

In 1955 verliet Peter Schilperoord het orkest en werd de leiding overgenomen door pianist Joop Schrier. Als nieuwe klarinettist kwam Jan Morks toen bij het orkest. Het afscheid van oprichter Schilperoord werd gevierd met een groot concert in het Kurhaus in Scheveningen.

Bij de aanvang van de zestiger jaren nam de belangstelling voor de dixieland muziek af. Het orkest besloot een wat breder repertoire te gaan spelen en werd in 1960 tegelijkertijd een beroepsorkest. Tot dan was het altijd een amateur-orkest geweest, waarvan de leden allemaal een werkkring hadden. Toen het orkest de keuze had gemaakt om beroepsorkest te worden, keerde Peter Schilperoord weer bij "zijn" orkest terug.

Ook in de periode als beroepsorkest had de Dutch Swing College Band succes. Het maakte in die jaren veel tournees door het buitenland. Hoewel de belangstelling voor dixieland muziek afgenomen was, wist het orkest niettemin altijd een vast publiek te trekken.

In 1990 Overleed de oprichter Peter Schilperoord. Hij had het orkest toen in totaal 40 jaar geleid (van 1945 tot 1990, met een onderbreking tussen 1955 en 1960). Klarinettist Bob Kaper nam de leiding toen over.

Tot op de dag van vandaag (2005) bestaat de Dutch Swing College Band en treedt het orkest op.