Hélène Nolthenius: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
| Regel 8: | Regel 8: | ||
In 1958 werd Nolthenius buitengewoon [[hoogleraar]] [[muziekgeschiedenis]] van de Oudheid en de [[Middeleeuwen]] aan de [[Rijksuniversiteit Utrecht]]. In 1966 werd haar [[leerstoel]] omgezet in een gewone leerstoel. In 1974 werd zij benoemd tot lid van de [[Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen]], (KNAW). |
In 1958 werd Nolthenius buitengewoon [[hoogleraar]] [[muziekgeschiedenis]] van de Oudheid en de [[Middeleeuwen]] aan de [[Rijksuniversiteit Utrecht]]. In 1966 werd haar [[leerstoel]] omgezet in een gewone leerstoel. In 1974 werd zij benoemd tot lid van de [[Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen]], (KNAW). |
||
Hélène Nolthenius wordt beschreven als een streng, ontoegankelijk en ongenaakbaar wetenschapper. Zij was berucht om haar strenge examens<ref>Etty Mulder, Rede en vervoering, een biografie van Hélène Nolthenius, 2009</ref>. Een oorlogs[[trauma]], zij verraadde ongewild een bevriende onderduikster, de [[jood|Jodin]] Hans Hammelburg-de Beer aan de Duitse bezetter, zou de oorzaak zijn geweest. Na een streng<ref>Mulder beschrijft het als "hard".</ref> verhoor werd Hélène Nolthenius vrijgelaten uit het Huis van Bewaring in [[Haarlem]] maar haar vader, [[Hugo Nolthenius]] en [[Hans Hammelburg-de Beer]] belandden in [[Westerbork]]. Beiden overleefden de oorlog. Hélène Nolthenius werd in 1941 katholiek, zij was erg onder de indruk van [[Fransiscus van Assisi]]. Na de oorlog keerde zij zich af van het [[katholicisme]]<ref>Gedoopt in 1941, Etty Mulder</ref> en koos zij voor de rede boven het geloof<ref>Etty Mulder</ref>. |
Hélène Nolthenius wordt beschreven als een streng, ontoegankelijk en ongenaakbaar wetenschapper. Zij was berucht om haar strenge examens<ref>Etty Mulder, Rede en vervoering, een biografie van Hélène Nolthenius, 2009</ref>. Een oorlogs[[trauma]], zij verraadde ongewild een bevriende onderduikster, de [[jood|Jodin]] Hans Hammelburg-de Beer aan de Duitse bezetter, zou de oorzaak zijn geweest. Na een streng<ref>Mulder beschrijft het als "hard".</ref> verhoor werd Hélène Nolthenius vrijgelaten uit het Huis van Bewaring in [[Haarlem]] maar haar vader, [[Hugo Nolthenius]] en [[Hans Hammelburg-de Beer]] belandden in [[Westerbork]]. Beiden overleefden de oorlog<ref>Wenneke Savenije in NRC Handelsblad. 10 juli 2009</ref>. Hélène Nolthenius werd in 1941 katholiek, zij was erg onder de indruk van [[Fransiscus van Assisi]]. Na de oorlog keerde zij zich af van het [[katholicisme]]<ref>Gedoopt in 1941, Etty Mulder</ref> en koos zij voor de rede boven het geloof<ref>Etty Mulder</ref>. |
||
Hélène Nolthenius omschreef zichzelf als een "escapiste" <ref>Hélène Nolthenius in vraaggesprekken</ref>die zich niet kon binden. Haar werk ging voor haar huwelijk met [[Willy Wagenaar]] en haar zoon en twee dochters<ref>Mulder</ref>. |
Hélène Nolthenius omschreef zichzelf als een "escapiste" <ref>Hélène Nolthenius in vraaggesprekken</ref>die zich niet kon binden. Haar werk ging voor haar huwelijk met [[Willy Wagenaar]] en haar zoon en twee dochters<ref>Mulder</ref>. |
||
Versie van 17 jul 2009 01:31
Hélène Francisca Nolthenius, ook bekend als Hélène Wagenaar-Nolthenius (Amsterdam, 9 april 1920 - aldaar, 22 april 2000) was een Nederlandse schrijfster en musicologe.
Levensloop
Zij studeerde muziekwetenschap aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Daarmee zette zij een familietraditie voort. Zowel grootvader als vader waren classicus en musicus. Zij sloot zich aan bij het communisme. In 1945 deed Nolthenius doctoraalexamen. Zij begon met het schrijven van muziekrecensies voor het rooms-katholieke dagblad De Maasbode. Zij werd in 1946 hoofd van de muziekafdeling van de Katholieke Radio Omroep (KRO). In 1948 promoveerde zij bij Albert Smijers op een proefschrift over Francesco Landini.
In 1953 maakte zij haar literair debuut met de novellebundel Addio, Grimaldi!. Zij publiceerde verschillende misdaadverhalen die zij situeerde in het middeleeuwse Italië.
In 1958 werd Nolthenius buitengewoon hoogleraar muziekgeschiedenis van de Oudheid en de Middeleeuwen aan de Rijksuniversiteit Utrecht. In 1966 werd haar leerstoel omgezet in een gewone leerstoel. In 1974 werd zij benoemd tot lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, (KNAW).
Hélène Nolthenius wordt beschreven als een streng, ontoegankelijk en ongenaakbaar wetenschapper. Zij was berucht om haar strenge examens[1]. Een oorlogstrauma, zij verraadde ongewild een bevriende onderduikster, de Jodin Hans Hammelburg-de Beer aan de Duitse bezetter, zou de oorzaak zijn geweest. Na een streng[2] verhoor werd Hélène Nolthenius vrijgelaten uit het Huis van Bewaring in Haarlem maar haar vader, Hugo Nolthenius en Hans Hammelburg-de Beer belandden in Westerbork. Beiden overleefden de oorlog[3]. Hélène Nolthenius werd in 1941 katholiek, zij was erg onder de indruk van Fransiscus van Assisi. Na de oorlog keerde zij zich af van het katholicisme[4] en koos zij voor de rede boven het geloof[5].
Hélène Nolthenius omschreef zichzelf als een "escapiste" [6]die zich niet kon binden. Haar werk ging voor haar huwelijk met Willy Wagenaar en haar zoon en twee dochters[7].
Nolthenius raakte bij een groot publiek bekend door haar vaak herdrukte boeken Renaissance in mei en Duecento. Ook haar studies over het Gregoriaans, Muziek tussen hemel en aarde, en een biografie van Franciscus van Assisi, Een man uit het dal van Spoleto, vonden veel lezers; het boek over het gregoriaans beleefde in 2009 een derde editie.
Externe links
Biografieën, werken en teksten bij de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren (dbnl)