Vreemdelingenbeleid

Mee bezig Aan dit artikel of deze sectie wordt de komende uren of dagen nog druk gewerkt. Klik op geschiedenis voor de laatste ontwikkelingen.

Ben ff bezig dit artikel auteursrechtvrij te maken. Hopelijk ben ik binnen een half uur klaar

Vreemdelingenbeleid is de benaming die in Nederland gebruikt wordt voor het regeringsbeleid dat gevoerd wordt bij het omgaan met de instroom van vreemdelingen in Nederland. Niet iedere vreemdeling (over het algemeen afkomstig van buiten west-Europa) mag in Nederland komen wonen, en iedere aanvraag wordt getoetst door de IND.

Het vreemdelingenbeleid in Nederland is gebaseerd op de volgende vier verdragen en wetten:

• het Vluchtelingenverdrag van Genève
• het Europees Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens
• de Nederlandse Vreemdelingenwet
• de Algemene wet bestuursrecht.

De asielprocedure Elke vreemdeling die in Nederland asiel aanvraagt, krijgt binnen 48 uur na zijn aanmelding bericht. De aanvraag wordt als kansloos beoordeeld of verder in behandeling genomen. Kansloze asielzoekers moeten Nederland direct verlaten. De anderen worden overgeplaatst naar een 'opvang- en onderzoekscentrum' van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA).

Als de IND voornemens is de asielaanvraag af te wijzen, wordt de asielzoeker daarvan op de hoogte gesteld. De asielzoeker kan daarop reageren en duidelijk maken waarom hij het daar niet mee eens is. Bij het nemen van de uiteindelijke beslissing moet de IND ook ingaan op de reactie van de asielzoeker. Als de IND de asielaanvraag afwijst, kan de asielzoeker daartegen in beroep gaan bij de rechtbank. Als ook de rechter negatief oordeelt, moet de asielzoeker Nederland verlaten. Hij kan dan nog in hoger beroep gaan bij de Raad van State, maar de uitspraak op het hoger beroep mag hij niet in Nederland afwachten. Iedere asielzoeker krijgt de beschikking over een rechtshulpverlener. Zo nodig wordt een tolk ingeschakeld.

Asielzoekers die gedurende de procedure in Nederland mogen blijven, verhuizen in afwachting van de definitieve beslissing naar een 'asielzoekerscentrum'. Tijdens hun verblijf in het centrum nemen zij deel aan cursussen Nederlandse taal en maatschappijoriëntatie.

Is de definitieve beslissing positief, dan krijgt de asielzoeker een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd, en komt hij in aanmerking voor een gewone woning. Na een legaal verblijf in Nederland van vijf jaar of langer kan de vreemdeling een vergunning voor onbepaalde tijd aanvragen of een verzoek tot naturalisatie indienen. Als de definitieve beslissing negatief is, dan zal de asielzoeker alsnog Nederland moeten verlaten.

Terugkeerbeleid Vreemdelingen die uiteindelijk niet worden toegelaten, moeten Nederland verlaten. Vrijwillige terugkeer heeft natuurlijk de voorkeur. Justitie werkt samen met het ministerie van Buitenlandse Zaken - en met name Ontwikkelingssamenwerking - aan terugkeerprojecten. Daarbij worden ook andere (particuliere) organisaties ingeschakeld, zoals het Terugkeerbureau van de Internationale Organisatie voor Migratie. Dit bureau wil vreemdelingen perspectief bieden na terugkeer naar hun eigen land. Onder strikte voorwaarden krijgen mensen die terugkeren financiële ondersteuning. Maar als uitgeprocedeerde vreemdelingen niet vrijwillig terugkeren, worden zij gedwongen Nederland uitgezet. Zo nodig verleent de Koninklijke Marechaussee hierbij assistentie.

Een consequent terugkeerbeleid heeft de volgende voordelen:

de schaarse opvangruimte blijft gereserveerd voor de mensen die er daadwerkelijk recht op hebben er is duidelijkheid, zowel voor de individuele asielzoeker als voor de Nederlandse samenleving andere mensen in het land van herkomst van de vreemdeling krijgen een duidelijke boodschap: het Nederlandse vreemdelingenbeleid kent z'n grenzen; economische vluchtelingen kunnen niet worden toegelaten.