Jacob Burckhardt: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud

In de regel

Versie van 26 jul 2009 20:30

Jacob Burckhardt (Bazel, 25 mei 1818 - Bazel, 8 augustus 1897) was een Zwitsers cultuur- en kunsthistoricus.

Burckhardt is een van de meest vooraanstaande kunsthistorici uit de beginperiode van de discipline. Hij studeerde aan de universiteiten van Bonn en Berlijn. In Berlijn bezocht hij tussen 1839 en 1843 lessen van o.a. Leopold von Ranke, Johann Gustav Droysen, August Boeckh, Franz Theodor Kugler en Jacob Grimm. In Berlijn leerde Burckhardt ook Bettina von Arnim kennen. Hij doceerde aan de universiteiten van Bazel en Zürich. In 1858 keert hij vanuit Zürich terug naar Bazel waar hij tot 1893 les gaf. Hij werd in dit jaar opgevolgd door Heinrich Wölfflin, een van zijn studenten. Hij voerde o.a. met Friedrich Nietzsche een briefcorrespondentie.

Burckhardt is vooral bekend geworden met zijn werken over de cultuur van de renaissance. Zijn belangrijkste boek is: Die Kultur der Renaissance in Italien (1860), dat tot op de dag van vandaag een standaardwerk is. Daarnaast heeft hij ook werken geschreven over Rubens, de Middeleeuwen en de klassieke oudheid (Griechische Kulturgeschichte).

Jacob Burckhardt zag in de renaissance de wederkering van de westerse beschaving zoals die in de klassieke tijd was geweest. Belangrijkst aan de renaissance vond hij de seculiere wereldvisie en het zelfbewustzijn van de "gewone" man.

Zijn manier van schrijven wordt als zeer levendig omschreven.

Vandaag de dag is niet alleen het vele citeren uit Burckhardts werken een eerbetoon: het grootste bankbiljet van Zwitserland, dat van 1000 Zwitserse frank, draagt sinds 1995 het portret van de cultuurhistoricus uit Bazel.

Publicaties

Carl Martell (1840)
Kunstwerke der belgischen Städte (1842)
Conrad von Hochstaden (1843)
Die Zeit Constantins des Großen (1853)
Cicerone (1855)
Die Cultur der Renaissance in Italien (1860)
Die Architektur der Renaissance Italiens

Postuum uitgegeven:

Erinnerungen aus Rubens
Griechische Kulturgeschichte
Weltgeschichtliche Betrachtungen (1905)

Literatuur

Werner Raupp: Jacob (Christoph) Burckhardt. In: Friedrich-Wilhelm Bautz (Hrsg.): Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon. Band XIV. Bautz, Nordhausen 1998 ISBN 3-88309-073-5 volledig artikel
René Teuteberg: Wer war Jacob Burckhardt?. Vetter, Bazel 1997 ISBN 3-9521248-0-X

@@ Regel 5: / Regel 5: @@
 Burckhardt is een van de meest vooraanstaande [[kunstgeschiedenis|kunsthistorici]] uit de beginperiode van de discipline. Hij studeerde aan de universiteiten van [[Bonn]] en [[Berlijn]]. In [[Berlijn]] bezocht hij tussen [[1839]] en [[1843]] lessen van o.a. [[Leopold von Ranke]], [[Johann Gustav Droysen]], [[August Boeckh]], [[Franz Theodor Kugler]] en [[Jacob Grimm]]. In [[Berlijn]] leerde Burckhardt ook [[Bettina von Arnim]] kennen. Hij doceerde aan de universiteiten van [[Bazel (Zwitserland)|Bazel]] en [[Zürich (stad)|Zürich]]. In [[1858]] keert hij vanuit Zürich terug naar Bazel waar hij tot [[1893]] les gaf. Hij werd in dit jaar opgevolgd door [[Heinrich Wölfflin]], een van zijn studenten. Hij voerde o.a. met [[Friedrich Nietzsche]] een briefcorrespondentie.
-Burckhardt is vooral bekend geworden met zijn werken over de cultuur van de [[Renaissance|renaissance]]. Zijn belangrijkste boek is: ''Die Kultur der Renaissance in Italien'' ([[1860]]), dat tot op de dag van vandaag een standaardwerk is.  Daarnaast heeft hij ook werken geschreven over [[Peter Paul Rubens|Rubens]], de [[Middeleeuwen]] en de [[klassieke oudheid]] (''Griechische Kulturgeschichte'').
+Burckhardt is vooral bekend geworden met zijn werken over de cultuur van de [[Renaissance|renaissance]]. Zijn belangrijkste boek is: ''[[Die Kultur der Renaissance in Italien]]'' ([[1860]]), dat tot op de dag van vandaag een standaardwerk is.  Daarnaast heeft hij ook werken geschreven over [[Peter Paul Rubens|Rubens]], de [[Middeleeuwen]] en de [[klassieke oudheid]] (''Griechische Kulturgeschichte'').
 Jacob Burckhardt zag in de renaissance de wederkering van de westerse beschaving zoals die in de klassieke tijd was geweest. Belangrijkst aan de renaissance vond hij de seculiere wereldvisie en het zelfbewustzijn van de "gewone" man.