René Spitz: verschil tussen versies
→Publicaties: schrijfwijze |
|||
| Regel 14: | Regel 14: | ||
==Publicaties== |
==Publicaties== |
||
Naast verschillende |
Naast verschillende wetenschappelijke artikels was hij ook auteur van volgende boeken. |
||
*Spitz, R.A. (1957). No and yes : on the genesis of human communication. New York : International Universities Press. |
*Spitz, R.A. (1957). No and yes : on the genesis of human communication. New York : International Universities Press. |
||
*Spitz, R.A. (1965). The first year of life : a psychoanalytic study of normal and deviant development of object relations. New York : International Universities Press. |
*Spitz, R.A. (1965). The first year of life : a psychoanalytic study of normal and deviant development of object relations. New York : International Universities Press. |
||
Versie van 27 mei 2013 15:27
René Árpád Spitz (Wenen,29 januari 1887- Denver, 11 september 1974) is een Oostenrijkse psychoanalyst die verschillende wetenschappelijk onderzoeken heeft uitgevoerd.
Biografie
Spitz groeide op in Oostenrijk-Hongarije en studeerde er geneeskunde. In 1932 vestigde hij zich in Parijs om er gedurende 6 jaar psychoanalyse aan de École Normale Supérieure. Vanaf 1939 verhuisde hij naar de VS en begon te werken in het Mount Sinai hospital. Na te doceren aan verschillende universiteiten startte hij vast aan de Universiteit van Colorado.
Hij verdiepte zich vooral in psychoanalystich onderzoek bij kinderen door observatie. Hierbij leverde hij vooral bijdrage en inzichten over emotionele onthouding en verlies, (verlies geliefd voorwerp, onthouden van affectie) en het effect op latere leeftijd.
Door zijn observatie kon hij 3 fasen onderscheiden. De lachfase (door herkenning) na één maand [1], de vervreemdingsfase (angst voor vreemden) na acht maand, semantische fase (waarbij begrippen gekend worden).
Onderzoek over affectie
In 1945 voerde hij in de Verenigde Staten een onderzoek uit op baby's waarbij er de helft in een steriele omgeving enkel aan de basisbehoeften (eten, wassen, verversen) werden voldaan. De baby's kregen geen affectie, geen speelmogelijkheid en er werd niet met hen gecommuniceerd. De andere baby's kregen naast de basisverzorging ook aandacht, lichaams- en oogcontact. [2] De baby's van de testgroep waren apathischer en bleven achter in psychische en lichamelijk ontwikkelingen. Na één jaar was 1/3 van de baby's van de testgroep zelfs overleden. Hierbij concludeerde men dat affectie van levensnoodzaak is. [3]
Publicaties
Naast verschillende wetenschappelijke artikels was hij ook auteur van volgende boeken.
- Spitz, R.A. (1957). No and yes : on the genesis of human communication. New York : International Universities Press.
- Spitz, R.A. (1965). The first year of life : a psychoanalytic study of normal and deviant development of object relations. New York : International Universities Press.
| Bronnen, noten en/of referenties |