Naar inhoud springen

Symfonie nr. 4 (Creston)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door RomaineBot (overleg | bijdragen) op 19 nov 2011 om 08:38. (Linkfix ivm sjabloonnaamgeving / parameterfix)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Symfonie nr. 4
Symphony no. 4
Componist Paul Creston
Soort compositie symfonie
Gecomponeerd voor symfonieorkest
Opusnummer 52
Andere aanduiding W82
Compositiedatum 2003
Première 30 januari 1952
Opgedragen aan J.D.Malkin
Duur 30 minuten
Vorige werk opus 51: Black and Tan America
Volgende werk opus 53: Walt Whitman
Portaal  Portaalicoon   Klassieke muziek

Paul Creston voltooide zijn Symfonie nr. 4 opus 52 in 1951.

Creston leverde uiteindelijk zes symfonieën en deze vierde is de lichtste qua opzet en muziek. Zijn symfonie handelde over de geboorte, het leven, de door en de wederopstanding van Jezus van Nazareth, de vijfde kwam tot stand onder de filosofische stroming het existentialisme tot stand. Zijn meest populaire symfonie is zijn tweede. Creston kreeg een opdracht voor dit werk van de weduwe van een muziekliefhebber uit Philadelphia (Pennsylvania), Jospeh D. Malkin. De eerste uitvoering vond plaats in Washington (D.C.) door het National Symphony Orchestra onder leiding van Howard Mitchell op 30 januari 1952.

Deze vierde symfonie is geschreven in de traditionele vierdelige opzet, met eigenlijk twee vrolijker klinkende middengedeelten:

  1. Maestoso – Allegro
  2. Andante pastorale
  3. Allegretto giocoso
  4. Vivace santellante.

Een klein scherzo zit in deel twee, waarbij de blaasinstrumenten het opnemen tegen de strijkinstrumenten, nadat het hoofdthema al in het allegro van deel 1 is neergezet. Sommige recensenten vonden dat het eigenlijke scherzo (deel 3), het beste scherzo dat een Amerikaanse componist had geschreven. Deel 4 is de finale; ook dit deel is behoorlijk vrolijk, santellante staat voor springerig.

Orkestratie

Deze traditioneel klinkende symfonie heeft een traditionele instrumentatie:

Discografie

Bronnen