Wet van Steno

De wet van Steno is een wet uit de kristallografie, die stelt dat de hoeken van een bepaald soort kristal altijd gelijk zijn, hoewel de zijden en vlakken van het kristal kunnen verschillen. Deze wet werd ontdekt door (en is genoemd naar) Nicolaus Steno in 1669.

Kristallen van dezelfde soort kunnen volgens de wet van Steno wel verschillen in vorm, grootte en verhoudingen, maar de hoeken zijn altijd hetzelfde. De ontdekking van deze regel maakte het onderzoek naar kristalstructuren mogelijk. Dankzij deze regel is het ook mogelijk verschillende mineralen van elkaar te onderscheiden.

Illustratie van de wet van Steno: de 4 kristallen hebben dezelfde vorm (zeshoekig), maar verschillen in lengte van hun kristalvlakkan. De grootte van de 4 aangeduide hoeken α is echter steeds gelijk (namelijk 120°).