Gebruiker:Allardo/Kladblok

	Dit is het persoonlijke kladblok van Allardo.
	Een kladblok is een subpagina van iemands gebruikerspagina. Het dient als testruimte voor de gebruiker en om nieuwe artikelen of langere toevoegingen aan bestaande pagina's voor te bereiden. Let op: je kladblok opslaan gaat met de knop 'publiceren'. De pagina wordt daarmee nog niet in de openbare encyclopedie geplaatst en blijft een kladpagina. De kladblokpagina is wel zichtbaar (voor iedereen die wat meer van Wikipedia) en mag dus geen onoorbare dingen te bevatten.
	Het is, ook in een kladblok, uitdrukkelijk niet toegestaan om zonder toestemming auteursrechtelijk beschermd materiaal van derden te publiceren.
	Enkele handige links: Spiekbriefje | Snelcursus Andere testplaatsen: De algemene zandbak | De probeerpagina van de snelcursus | De sjabloonzandbak

Klimaat

Nairobi ligt in de tropische klimaatzone, maar heeft, wegens haar hoge ligging uitgesproken aangenaam klimaat. De gemiddelde jaartemperatuur is 19°C, de gemiddelde jaarlijkse neerslag 1024,2mm In de warmste maand maart is de temperatuur gemiddeld 20,5°C, tijdens de koudste maand juli gemiddeld 16,8°C. De meeste neerslag valt in april met een gemiddelde van 219,4 mm. terwijl in juli gemiddeld 17,5mm water valt.

Proxy auto-config – PAC

Vertaald en bewerkt uit Engelse Wikipedia

Een proxy auto-config (PAC) file definieert hoe web browsers en andere user agents (netwerk computerprogramma’s) automatisch de juiste proxy server (access methode) (toegangsmethode) voor het ophalen van de URL kunnen kiezen.

Het PAC-bestand bevat een JavaScript function “FindProxyForURL(url, host)”. De functie stuurt een gespecificeerde reeks met één of meer toegangsmethoden aan. Deze specificaties dirigeren de user-agent naar een bepaalde proxyserver of maakt rechtstreekse verbinding. Meerdere specificaties voorzien in een uitwijkmogelijkheid wanneer de proxy niet antwoordt. De browser haalt het PAC-bestand op nog voordat andere URL's worden aangevraagd.

De URL van het PAC-bestand wordt handmatig geconfigureerd of automatisch bepaald door het Web Proxy Autodiscovery-protocol.

Klimaatabel

Weergemiddelden voor Garissa (Stad)
Maand	jan	feb	mrt	apr	mei	jun	jul	aug	sep	okt	nov	dec	Jaar
Gemiddeld maximum (°C)	24,5	25,6	26,5	24,1	22,6	21,5	20,6	21,4	23,7	24,7	23,1	23,4	23,5
Gemiddeld minimum (°C)	11,5	11,6	13,1	14,0	13,2	21,7	10,1	10,2	10,5	12,5	13,1	12,6	12,8
Neerslag (mm)	64,1	56,5	92,8	219,4	176,6	35,0	17,5	23,5	28,3	55,3	154,2	101,0	1.024,2
Zonuren (uur/dag)	9,1	9,4	8,5	6,8	5,8	5,3	4,0	4,0	5,6	6,9	6,8	8,2	6,7
Regendagen (dag)	4	5	9	16	13	5	3	4	4	7	15	8	93
Relatieve luchtvochtigheid (%)	63	57	61	68	73	72	72	67	62	69	70	68	66,9

{{ Tabel gemiddelde neerslag

| gem_ns_jan = 13 | gem_ns_feb = 7 | gem_ns_mrt = 38 | gem_ns_apr = 68 | gem_ns_mei = 20 | gem_ns_jun = 8 | gem_ns_jul = 3 | gem_ns_aug = 8 | gem_ns_sep = 7 | gem_ns_okt = 24 | gem_ns_nov = 79 | gem_ns_dec = 77 }}

Ray Pohlman

Ray Pohlman
Algemene informatie
Volledige naam	Merlyn Ray Pohlman
Geboren	22 juli 1930 Bakers Township, Iowa, USA
Overleden	1 november 1990, Californië
Land	Verenigde Staten
Werk
Jaren actief	1950-1990
Beroep	basgitarist gitarist arrangeur Muzikale Hollywood scout voor internationale talenten
Instrument(en)	gitaar basgitaar
Invloed(en)	Jazzmuziek
Verwante artiesten	Wrecking Crew - L.A. Studiomuzikanten
Bekende instrumenten
elektrische gitaar contrabas basgitaar
Portaal    Muziek

Merlyn Ray Pohlman (Baker Township, 22 juli 1930 – 1 november 1990) was Amerikaans sessiemuzikant/arrangeur die basgitaar, contrabas alsook gitaar speelde. Hij wordt gezien als eerste muzikant die met een elektrische bas (Fender P) muziek in de studio opnam (Los Angeles, 1955).

Daarnaast was hij componist en arrangeur.

Pohlman bezette in 1954 de bijzondere functie Musical Director for Hollywood International Talents. In deze hoedanigheid produceerde hij platen voor een van de eerste inter-raciale rock-'n-roll-groepen, Los Nomadas. ("The Nomads"). Hun 1954 "She's My Babe" single was de eerste Top-40 R&B hit ooit voor een Mexicaanse rockband. Hij was mentor van Bill Aken, de lead gitarist van Los Nomadas die later veel zou opnemen als Zane Ashton.

Ray Pohlman maakte als bassist in de vroege jaren 60 deel uit van de leden van het eerste uur van de studio muzikantengroep The Wrecking Crew. Als first-call studiomuzikant van dit collectief werkte hij voor producers als Phil Spector en Brian Wilson aan talloze opnamen, voor artiesten als The Beach Boys, Jan & Dean en David Crosby.

In de jaren zestig en zeventig werkte hij 'musical director' en dirigent van diverse huisbands van populair Amerikaanse tv-shows Kort voor zijn overlijden in 1990 trad hij aan hij als ritmegitarist bij Frankie Capp’s jazz band Juggernaut

Pohlman overleed, 60 jaar oud, aan hartfalen. Met zijn vrouw Barbara had hij twee kinderen.

Samenwerking Pohlman - andere artiesten

(Ontleend aan AllMusic.)

Richie Allen Ann-Margret The Association Chet Baker The Beach Boys Pat Boone Tim Buckley Glen Campbell Leonard Cohen Sam Cooke

Doris Day Dion Duane Eddy The Everly Brothers The 5th Dimension The Four Preps Merle Haggard Emmylou Harris Lee Hazlewood The Hondells

Jan & Dean Gary Lewis & the Playboys Donna Loren The Marketts Bette Midler The Monkees Mystic Moods Orchestra Ricky Nelson Willie Nelson Laura Nyro

Fess Parker Paul Revere & the Raiders The Rip Chords The Ronettes Del Shannon T.G. Sheppard Mel Tormé The Turtles Ian Whitcomb

Geselecteerde discografie

Als 'sideman'

The Beach Boys Fun Fun Fun Help Me, Ronda Dance Dance Dance I Know There's An Answer I Just Wasn't Made For These Times Here Today Please Let Me Wonder

Sam Cooke Bring It On Home To Me Good Times Having a Party The Ronettes Be My Baby

Zenuw indelingen

Motorische zenuwvezels

Onderste motorisch neuron onderscheidt twee vezelsoorten:

Motorische vezel typen

Type	Erlanger-Gasser Classificatie	Diameter (µm)	Myeline	Geleidings snelheid (m/s)	aanwezig in spiervezels van
α	Aα	13-20	Ja	80–120	Extrafusale spiervezels
β	Aβ
γ	Aγ	5-8	Ja	4–24	Intrafusale spiervezels

Sensorische zenuwen

Sensorische zenuwvezels

Verschillende sensorische receptoren innerveren verschillende zenuw vezeltypen. Proprioceptoren worden geïnnerveerd door type Ia, Ib en II sensorische vezels, mechanoreceptoren door type II en III sensorische vezels en nociceptoren en thermoreceptoren door type III en IV sensorische vezels.

Sensorische vezel typen

Type	Erlanger-Gasser Classificatie	Diameter (µm)	Myeline schede	Geleidings snelheid (m/s)	geassocieerd met sensorische receptors	Proprioceptoren	Mechano receptoren	Nocireceptoren thermoreceptoren
Ia	Aα	13-20	Ja	80–120	Primaire receptoren van muscle spindle (annulospirale eindiging)	✔
Ib	Aα	13-20	Ja	80–120	Golgi-peeslichaam
II	Aβ	6-12	ja	33–75	Secondaire receptoren van spierspoeltjes (eindtakjes). Alle cutane mechanoreceptoren		✔
III	Aδ	1-5	Dun	3–30	Vrije zenuwuiteinden aanraken en druk Nociceptoren in tractus spinothalamicus lateralis Koude thermoreceptoren			✔Ó
IV	C	0.2-1.5	Nee	0.5-2.0	Nociceptors van tractus spinothalamicus anterior Warmte receptoren

Autonome zenuwstelsel vezelindeling

Autonome zenuwvezels

Het autonome zenuwstelsel heeft twee soorten perifere vezels:

Vezel typen

Type	Erlanger-Gasser Classificatie	Diameter (µm)	Myeline	Geleiding snelheid (m/s)
preganglionaire vezels	B	1–5	Ja	3–15
postganglionaire vezels	C	0.2–1.5	Nee	0.5–2.0

Curve van Wells

De curve van Wells verklaart hoe respiratie druppels snel uitdrogen of vochtig naar de grond vallen na expiratie (uitademing).

Vertaald en bewerkt uit Engelse Wikipedia

De curve van Wells maakt zichtbaar hoe respiratiedruppels na uitademing nat naar de grond vallen of in de lucht snel uitdrogen en vast zwevende deeltjes vormen. Deze verdampingscurve voor druppels is een diagram welke 1934 door de Amerikaanse wetenschapper W.F. Wells werd opgesteld, om het gedrag van expiratiedruppels na uitademing in de lucht te beschrijven. Tijdens hoesten, niesen en andere vormen van krachtig kortstondig uitademen komen grote hoeveelheden expiratiedruppels vrij, met als basis longmucus en mondspeeksel. De grootte van deze druppels varieert van 1 µm tot 2 mm.

Wells onderscheidt, afhankelijk van de grootte, twee druppelkarakteristieken. Het samenspel van zwaartekracht en verdamping maakt dat de druppels die groter zijn dan een door de vochtigheidsgraad bepaalde drempelwaarde, als gevolg van de zwaartekracht naar de grond vallen.
Kleinere druppels die onder deze vochtigheidsgraat drempel blijven verdampen snel, waarna een droog residu in de lucht achterblijft dat daar blijft zweven.
Omdat druppels van een geïnfecteerd individu besmette bacteriën of virussen bevat, beïnvloeden deze processen de overdracht van respiratoire ziekten.

Achtergrond

De histogrammen geven de verdelingsgrootte weer van 3000 respiratiedruppels die vrijkomen bij de specifiek genoemde activiteit. Gegevens: Duguid 1946

Rustig ademhalen produceert relatief weinig expiratiedruppels. Geforceerde expiratie als niesen, hoesten, schreeuwen en zingen kunnen duizenden tot miljoenen druppeltjes (extra) produceren. De druppels van gezonde mensen bevatten mondspeeksel en/of mucus waarmee de bekleding van de ademhalingsorganen wordt bevochtigd. Speeksel bestaat voor >99% uit water, wat zouten, eiwitten en andere moleculen.

De respiratoire mucus bevat 95% water waarin grote hoeveelheden eiwitten en een variabele hoeveelheid andere proteïnen, met vooral antilichamen, lipiden en nucleïne zuren afkomstig uit dode luchtwegcellen, zijn opgelost. De omvang van de ademhalingsdruppels varieert van groter dan 1 mm tot minder dan 1 µm; de verhouding van de verspreiding tijdens de verschillende activiteiten is gemiddeld gelijk.

Invloed van verdamping en zwaartekracht op de Curve van Wells

Valtijden van druppels in vochtige lucht (Duguid 1946) )

Druppel grootte (mm)	Valtijd over 2 m
≥1.0	≤0.6 sec
0.1	6 sec
0.01	10 min
0.001	16.6 uur

De wet van Stokes voorspelt dat de valsnelheid van alle druppels, behalve de allergrootste, snel een limiet bereikt. Deze limiet wordt bepaald door de verhouding tussen druppel massa en dwarsdoorsnede van de druppel, waardoor kleinere druppels veel langzamer vallen (zweven) dan grotere druppels. In stil hangende, met vocht (waterdamp) verzadigde lucht vallen alle ademhalingsdruppels als gevolg van de zwaartekracht omlaag.

De grotere druppels landen -afhankelijk van de kracht waarmee ze uitgeademd worden- binnen 1 tot maximaal 5 meter op de bodem of een ander oppervlak, waar ze verdampen en potentieel besmettelijke residuen op het oppervlak achterlaten (zgn. fomieten). Wanneer deze residuen nog in takt zijn en vervolgens met handen worden aangeraakt, kunnen zij -theoretisch- besmetting via slijmvliezen van vooral ogen/neus/mond veroorzaken.

Wanneer de lucht niet met waterdamp verzadigd is, verdampen de wat kleinere ademdruppels tijdens de val. Hoe kleiner het druppeltje, hoe groter, dus sneller de verdamping. De verdamping is een zichzelf versnellend proces, omdat door deze verdamping de druppelmassa snel vermindert, en zo nog sneller verdampt. Hierdoor neemt de hoeveelheid vallende druppels af, terwijl de hoeveelheid zwevende druppels stijgt.

De kleine druppeltjes verdampen door verhoudingsgewijs grote verschillen in oppervlakte en volume zo snel dat ze uitdrogen nog voordat ze de grond bereiken. Deze uitgedroogde resten van dergelijke druppels (‘druppelkernen’ of ‘aërosolen’ genoemd) blijven in de ruimte zweven om mee te drijven in de omringende lucht.

Voortdurende verspreiding van diverse druppelgroottes produceert al snel slechts twee soorten uitkomsten: fomieten op oppervlakken en de zwevende druppelkernen in de lucht.

Wells vatte deze relatie grafisch samen door de druppelgrootte op de X-as en verdampings- en valtijd tijd op de Y-as te zetten. Het resultaat is een zich kruisende curve met een druppelgrootte welke verdampt wanneer de druppel de grond raakt.

Epidemiologische implicaties

Wells ideeën werden algemeen aangenomen wegens de relevantie bij de verspreiding van respiratoire infecties. De overdrachtsefficiëntie van afzonderlijke virussen en bacteriën hangt af van zowel de druppel types als de gevormde druppelkernen, naast mogelijkheden van het virus om in druppels, druppelkernen en fomieten te overleven.

Wells Curve voor de verschillende relatieve vochtigheidsgraden

Bijvoorbeeld ziekten als de mazelen, waarbij het virus hoog infectueus in druppelkernen zit, worden via de lucht verspreid zonder persoonlijk contact, door de kamer of via ventilatiesystemen.

Hoewel in latere studies werd aangetoond dat door de druppelgrootte de snelheid van de val de verdamping van de druppel overtreft, terwijl ook de bezinkingstijd langer is dan Walls beschreef, blijft zijn werk belangrijk voor het begrijpen van de fysica van ademhalingsdruppeltjes.

Complicerende factoren

Relatieve vochtigheid: het effectieve verschil tussen 'grote' en 'kleine' druppels hangen af van de vochtigheidsgraad. Uitgeademde lucht raakt, tijdens de passage door het ademhalingssysteem met waterdamp verzadigd. Maar zowel binnenshuis als buitenshuis is de lucht gewoonlijk minder vochtig dan in het lichaam. Bij 0% luchtvochtigheid zouden alleen druppels ≥ 125μm de grond bereiken, echter bij 0% luchtvochtigheid zakt de drempelwaarde naar 60μm. Omdat de meeste uitgeademde druppels kleiner dan 75μm zijn zullen zij, ook bij hoge vochtigheidsgraad, uitdrogen en als aerosol in de lucht gaan drijven.

Beweging van uitgeblazen lucht door de omgevingslucht: met kracht uitgeblazen lucht als gevolg van hoesten of niesen beweegt als een wervelende wolk door de omgevingslucht. Dergelijke wolken kunnen een aantal meters voortbewegen. De grote druppels zullen snel uit de wolk vallen, kleine druppeltjes verspreiden zich geleidelijk en verdampen terwijl ze zich met de omgevingslucht vermengen. Interne turbulentie van dergelijke wolken kan de daling van grotere druppels vertragen, met vergrote kans op verdamping voordat ze de grond bereiken. Omdat uitgeblazen de lucht als gevolg van meegenomen lichaamswarmte warmer en dus lichter is dan de omgevingslucht, zal de ademwolk enigszins stijgen. De zwevende druppels en droge partikels in de uitademingslucht zullen, als gevolg van wind en convectiestroming, aanvankelijk extra verspreiden in de omgevingslucht, waardoor een grotere verspreidingsrange ontstaat.

Effecten van gelaatsbeschermers, maskers en ademhalingstoestellen

Een gelaatsbeschermer beschermt de drager tegen spetters van grote druppels die horizontaal de lucht inschieten wanneer een geïnfecteerde person hoest of niest, al dan niet tijdens medische handelingen. Omdat een gezichtsbeschermer een ondoorlaatbaar schild vormt waar de lucht omheen moet stromen, biedt het weinig bescherming tegen kleine druppeltjes en aerosolen die met de stromingslucht mee komen. Chirurgische geproduceerde en huisgemaakte maskers kunnen grote en kleine druppeltjes uitfilteren. De filterporiën van deze maskers zijn echter te groot om de doorgang van de aerosole partikels te verhinderen.
Algemeen neemt men aan dat de effectiviteit groter is wanneer een besmet persoon een masker draagt omdat dit de verspreiding van infectueuze druppeltjes tegenhoudt, dan wanneer een niet geïnfecteerd persoon een dergelijk masker draagt. Meegezogen lucht die door een slecht zittend masker heen gaat wordt niet gefilterd, net zo min als met kracht uitgeblazen lucht ten gevolge van hoesten of niesen niet wordt uitgefilterd. N-95 ademhalingsmaskers zijn ontworpen om zelfs de kleine, droge partikels uit te filteren. Ze moeten echter individueel op maat zijn gemaakt en gecheckt om lekkages rondom te voorkomen.