Gebruiker:Jessica23456789/Kladblok
| Enriqueta Estela Barnes de Carlotto | ||
|---|---|---|
| Algemene informatie | ||
| Geboortenaam | Enriqueta Estela Barnes | |
| Beroep | voorzitter van de organisatie Grootmoeders van de Plaza de Mayo | |
Kort overzicht[bewerken | brontekst bewerken]
In 2003 kreeg ze de Mensenrechtenprijs van de Verenigde Naties.[1]
Ze was 83 jaar toen in 2014 haar verdwenen kleinzoon, Guido, zelf zijn biologische afkomst ontdekte en contact nam.[2]
Inleiding[bewerken | brontekst bewerken]
Enriqueta Estela Barnes de Carlotto (Buenos Aires, geboren op 22 October 1930) is een Argentijns mensenrechten activist en voorzitter van de Grootmoeders van de Plaza de Mayo organisatie. Een van haar dochters, Laura Estela Carlotto, was gekidnapt en vermist terwijl zij zwanger was, dit vond plaats in Buenos Aires in het einde van 1977. Via verhalen kwam ze te weten dat haar dochter bevallen was van een zoon, maar ook dat haar kleinzoon was toegeëigend en zijn identiteit was veranderd. Bijna 36 jaar lang heeft ze naar hem gezocht[3] tot ze op 5 augustus 2014, nadat er een vrijwillig DNA onderzoek was afgenomen bij de desbetreffende persoon, haar kleinzoon werd geïdentificeerd en de 114ste in de lijst van teruggevonden kleinkinderen werd.[4][5][6]
Carlotto heeft meerdere awards voor haar werk met Grootmoeders van de Plaza de Mayo (Abuelas de Plaza de Mayo), inclusief de Verenigde Naties prijs voor mensen rechten en Félix Houphouët-Boigny vredesprijs, toegekend door Unesco.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Enriqueta Estela Barnes is geboren op 22 oktober 1930, in Buenos Aires, in een familie van Engelse afkomst. Ze trouwde met Guido Carlotto, een industriële arbeider met een Italiaanse afkomst, met wie zij vier kinderen kreeg. Ze was een basisschool lerares en een huisvrouw zonder enige public action.[7] In de zeventigerjaren, toen er in Argentinië een zelfbenoemde dictatuur heerste door het civiele leger Nationaal Reorganisatie Proces (1976-1983), waren drie van haar kinderen betrokken bij de politiek: Laura Estela, een geschiedenis student aan de nationale universiteit van La Plata, strijde in de Peronism; Claudia maakte deel uit van de Peronist University Youth en Guido Miguel integreerde de Student Center van zijn middelbare school.[8]/. Op 5 augustus 1977, kidnapte en martelde krijgsmachten haar echtgenoot. Na een betaling van 40 miljoen peso’s (wat gelijk was aan 30 000 dollars was op dat moment) werd haar echtgenoot bevrijd.[9]
Aan het einde van november 1977, toen Laura drie maanden zwanger was, werd Laura gekidnapt en meegenomen naar het clandestine detention center La Cacha in La Plata,.[10] Dit duurde tot het einde van augustus 1978. Kort voor haar bevalling, werd ze meegenomen naar een onbekende locatie waar ze beviel op 26 juni 1978. Er werden een paar getuigenisverklaringen afgenomen voordat men zich realiseerde dat de plek het Militaire Ziekenhuis in Buenos Aires had kunnen zijn.[11][12] Echter, na het herstellen van de ware identiteit van haar kind zijn er sterke vermoedens dat het kind zou zijn geboren in de omgeving van La Cacha of in een ziekenhuis in de provincie van Buenos Aires.[13]
Carlotto maakte een overeenkomst om haar dochters’ vrij te krijgen en ontmoette hiervoor generaal Reynaldo Bignone, hij vertelde haar dat Laura het niet zou overleven.[14] In April 1978 informeerde iemand, die samen met haar dochter in gevangenschap was genomen en vrij was gekomen, Estela dat Laura nog leefde en zwanger was.[9]
Laura wilde dat wij wisten dat ze een beetje meer te eten kreeg. Maar ook dat de baby geboren zou worden in juni en dat ze de baby, als het een jongentje was, wilde vernoemen naar haar vader: Guido. En dat ik naar hem moest zoeken in het Casa Cuna weeshuis
— Estela de Carlotto[9]
Carlotto en haar familie noemde de baby altijd Guido, omdat dat de naam was die zijn moeder wilde.[15]
In April 1978 begon Carlotto deel te nemen aan activiteiten van Grootmoeders van de Plaza de Mayo.[9] Op 25 Augustus van datzelfde jaar werd ze gedagvaard door het leger en werd het lichaam van haar overleden dochter overhandigd. Twee dagen later werd zij begraven in La Plata. Het was een van de weinige gevallen waarin een vermist lichaam teruggebracht werd naar de familie. Carlotto ging op 30 augustus met pensioen[16]
Activiteiten[bewerken | brontekst bewerken]
.jpg)
Nadat ze met pensioen ging van haar werk als directeur op 30 augustus 1987, werd mevrouw Carlotto in april 1979 lid van de Abuelas Argentinas con Nietitos Desaparecidos (Argentijnse oma’s met vermiste kleinkinderen). Vanaf dat moment begon ze haar kleinzoon en andere gekidnapte of vermiste kinderen door strijdkrachten, gedurende het militaire dictatorschap, te zoeken en te eisen voor vrijlating. De groep, die gesticht werd door Alicia de la Cuadra en 11 andere oma’s in vergelijkbare situaties in 1977, werd hernoemd tot de Association of Grandmothers of Plaza de Mayo in 1980. Mrs. Carlotto werd de Vice President van de associatie en in 1989 de voorzitter.[17]
Haar zoektocht naar informatie leidde haar in 1980 naar São Paulo, Brazilië, waar vrouwen hun kinderen en/of kleinkinderen in gelijke situaties “CLAMOR” hadden opgericht. Dit was een groep die publieke aandacht vroeg voor het misbruik dat plaatsvond. Toen ze in São Paulo was vertelde een La Cacha gevangenis overlevende van een vrouw bekend als “Rita” en wiens vader een schilderwinkel had, een jongens baby had gekregen en dat deze vrij was gelaten met “Carlos” op 24 augustus 1978. Deze anekdote liet mevrouw Carlotto geloven dat haar dochter vermoord was tijdens haar vrijlating[18]
Er wordt verwacht dat in totaal 500 kinderen zijn gekidnapt of in beslag genomen na de geboorte van vrouwen in gevangenschap gedurende de Dirty War (Vieze oorlog). The grote meerderheid zijn gegeven of verkocht aan adoptieouders, inclusief meerdere daders en medeplichtige in de moord op de biologische ouders van de kinderen.[17][19] De Grootmoeders van de Plaza de Mayo vonden het eerste vermiste kleinzoon in 1984. Ze richtte de Nationale Genetische Data Bank voor Familieleden van Vermiste Kinderen in (National Genetic Data Bank for Relatives of Disappeared Children) in 1987,[19] en de Nationale Commissie voor de rechten van identiteit, een kantoor dat antwoorden gaf aan mensen die hun adoptie betwijfelden, in 1992 op.[20] Mrs. Carlotto announced the discovery of the 100th grandchild on December 21, 2009.[21]
Guido Carlotto, haar echtgenoot, overleed in La Plata op 21 oktober 2001.[22] Estela Barnes de Carlotto ontving in 2003 de Verenigde Naties prijs voor mensen rechten. Samen met president Cristina Fernández de Kirchner inaugureerde ze de Jardin des Mères et Grand-mères de la Place de Mai in Paris, in 2008.[23] Filmmaker Nicolás Gil Lavedra begon de productie voor de biografische film, Estela, in 2011, met Susú Pecoraro als de vernieuwde activist.[24]
Op 5 augustus 2014 verklaarde mevrouw Carlotto dat haar lang verloren kleinzoon gevonden was nadat hij vrijwillig een DNA test had afgenomen.[25] Haar kleinzoon, genaamd Ignacio Hurban -- later Ignacio Montoya Carlotto, nam de achternamen van zijn biologische moeder en vader aan.[26] -- Hij leidt een jazz orkest en dirigeert de Rossi Brothers School Music in Olavarría; hij werd het 114ste kleinkind dat zijn echte identiteit kreeg door de Grootmoeders van de Plaza de Mayo.[27] Kort na zijn publieke vertoning veranderde hij zijn naam in Ignacio Guido Montoya Carlotto.[28]
Referenties[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ NOS - Voor haar werk voor vermiste (klein)kinderen werd Estela Carlotto in 2003 onderscheiden door de Verenigde Naties.
- ↑ (en) buenosairesherald.com - Grandmothers' president recovers grandson taken away under dictatorship
- ↑ Estela de Carlotto vindt kleinzoon Guido na 35 jaar durende zoektocht terug. La Nación (krant) (5 August 2014).
- ↑ Ignacio Hurban, 114ste teruggevonden kleinzoon, is de kleinzoon van Estela de Carlotto. MinutoUno.com (August 6, 2014).
- ↑ Estela: "Hij zocht mij en ik wilde niet overlijden zonder hem te hebben kunnen omhelzen". Infojus Noticias Ministry of Justice and Human Rights (5 August 2014).
- ↑ Estela de Carlotto vond haar kleinzoon, Guido, na 36 jaar te zoeken. La Nación (krant) (5 August 2014).
- ↑ Valeria Shapira, Alleen met Carlotto. LNR (zondag bijlage van de La Nación krant) (26 november 2006).
- ↑ Ana María Mariani, Een identiteit is een recht. La Voz del Interior (January 26, 2003).
- ↑ a b c d Ayes Libros, Interview met Estela Carlotto. Ayes Libros. Gearchiveerd op February 2, 2008. Geraadpleegd op January 10, 2008.
- ↑ La Cacha. www.desaparecidos.org. Geraadpleegd op 28 October 2014.
- ↑ Victoria Ginzberg, Vermiste zwanger in het Regime van Palermo. Página/12 (21 september 2000).
- ↑ Gilbert; Vitagliano, p. 226
- ↑ het versterkte de hypothesis dat de baby van Laura Carlotto was geboren in La Cacha. Infojus Noticias (August 14, 2014). Gearchiveerd op 22 november 2015.
- ↑ Lebon; Maier, p. 135
- ↑ "My grandson is going to get Ignacio Guido "said Estela de Carlotto. La Gaceta de Tucumán (August 15, 2014). Geraadpleegd op 27 september 2014.
- ↑ Gabriela Castori, Interview with Estela Carlotto. El Mensajero, n.º 3, 1999. Geraadpleegd op 10 January 2008.
- ↑ a b El Monitor (Ministerio de Educación): La larga lucha contra el silencio (es)
- ↑ Margulis, Alejandro: Estela de Carlotto, presidenta de Abuelas de Plaza de Mayo webarchive 2008-02-02 (es)
- ↑ a b Arditti, Rita, and Lykes, M. Brinton. Restitución de niños: La labor de las Abuelas de Plaza de Mayo Eudeba, 1989.
- ↑ Abuelas de Plaza de Mayo: History webarchive 2006-02-07
- ↑ Con el nombre del padre confirmado. Página/12 (22 december 2009).
- ↑ Avisos Fúnebres. El Día (24 Oct 2001).
- ↑ París cuenta con un Jardín Madres y Abuelas Plaza de Mayo. Radio Rebelde (14 april 2008).
- ↑ Abrazar a Susú es como abrazar a una hija querida. Página/12 (6 februari 2011).
- ↑ Grandmothers' president recovers grandson taken away under dictatorship. Buenos Aires Herald (5 augustus 2014).
- ↑ (en) "Children of Argentina’s ‘Disappeared’ Reclaim Past, With Help". Geraadpleegd op 1 juli 2018.
- ↑ (es) Quién es Ignacio Hurban, el nieto recuperado de Estela. InfoNews (5 augustus 2014).
- ↑ Music and Identity: Dialogue with Ignacio Montoya Carlotto & NYUBA Prof. Juan Raffo, Prof. Cecilia Palmeiro and students. NYU Buenos Aires (22 november 2016).