Ilúvatar (band)

Ilúvatar
	Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1993 - 2000
Oorsprong	Baltimore, Verenigde Staten
Genre(s)	Progressieve rock; Neo-prog
Label(s)	Kinesis Records United States
Verwante acts	The Dark Aether Project; Brave New World
Leden
Leadzanger;; Percussie ;; baspedaal	Glenn McLaughlin
Basgitarist;; Zang	Dean Morekas
Gitarist ;; baspedaal	Dennis Mullin
Keyboards	Jim Rezek
Drummer ;; Percussie	Chris Mack
Oud-leden
Gitarist	Tom Kraus
Basgitarist	Mick Trimble
Zang;; Drummer	Gary Chambers
Drummer	Rick Fleischmann
Drummer	Allen Brunelle
	Officiële website
	(en) Discogs-profiel;
	(en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Ilúvatar is een neo-prog band uit Baltimore, Verenigde Staten, in de stijl van Marillion en Genesis (jaren zeventig).

Verloop[bewerken | brontekst bewerken]

De band is opgericht in 1992 en de voortzetting van de band Sojourn gesticht in 1983. De naam van de band verwijst naar Ilúvatar, de elvennaam voor de koning in Tolkiens In de ban van de ring (De Silmarillion). Het eerste album van Ilúvatar onder de naam Ilúvatar, verscheen in 1993. De originele gitarist Tom Kraus heeft nog meegeschreven aan de meeste nummers van hun eerste en enkele nummers van hun tweede album, voordat hij de band Sojourn verliet en vertrok naar Brave New World. Op hun tweede album Children, in 1995 uitgebracht (ook voor het label Kinesis), werd bassist Mick Trimble vervangen door Dean Morekas. Na dit album werd drummer Gary Chamber vervangen door Rick Fleischmann, die op enkele nummers van het in 1997 verschenen album Sideshow te horen is. Sideshow is een verzameling van livenummers, alternatieve versies en onuitgebracht eerder werk. In de Sideshow international tour (1997) speelde Allen Brunelle mee als drummer. In december 1997 werd hij vervangen door drummer Chris Mack die op hun cd A story two days wide uit 1999 meespeelt. Allen Brunelle vertrok naar The Dark Aether Project. Na dat album werd het stil rond Ilúvatar. Pas na vijftien jaar verscheen een nieuw album. Vlak na dat album stapte Glenn McLaughlin uit de band.

Inspiratiebronnen[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste albums met neo-prog van Ilúvatar hebben invloeden van Genesis (Duke), Yes, Pink Floyd en Marillion. De stem van Glenn McLaughlin toont overeenkomsten met Phil Collins. Het laatste album is meer te vergelijken met Arena, Pendragon, IQ en Jadis.