Overleg:Andries Pels (1655-1731)

Grote snoei

Toelichting:

In het bijzonder trok deze grote toevoeging op Andries Pels (1655-1731) mijn aandacht en ik heb de eerste tien bronnen ervan nagelopen. Vrijwel allemaal waren het primaire bronnen, die hooguit bijkomend mogen zijn. Veel erger: werkelijk niet een ervan bleek ondersteunend voor wat in de tekst gesteld werd. Het begon met de conclusie afkomstig uit 's-Hertogenbosch die niet glashelder uit de bron bleek. Dan een huwelijk met ene Barbara Opalfens, die in de ene bron niet genoemd wordt en in de andere Barbara van Opalssen heet. Vervolgens ene Paulus Pels die voor 1608 overleden zou zijn, terwijl de bron schrijft over iemand die in 1616 in Hanau woont. En zo gaat het maar door. Voor een verhaal over de levering van buskruit aan Engeland geeft Taksen een bron die gaat over een erfeniskwestie rond een watermolen in Duitsland. Ik heb al zijn 252 (!) bewerkingen aan 'Andries Pels' teruggedraaid; gelukkig zat daar niets noemenswaardigs van andere gebruikers tussen. — bertux 4 nov 2019 22:40 (CET)

Toch wel merkwaardig dat er elf maanden later een uiteenzetting op de overlegpagina is verschenen, een dag nadat ik B222 daar op wees. Er zou volgens hem ook een discussie zijn geweest, waarover hier niets te zien valt. Dat 90% van het artikel is weggegooid behoeft niet nader uitgelegd te worden. Is dat soms waardevrij onderzoek? Iedere genealoog zou bevestigen dat de beide Barbaras wel dezelfde persoon moet zijn. Dat die familie uit Den Bosch stamt is niet door mij bedacht en ook nauwelijks verder uitgewerkt. Glasheldere verklaringen uit de Middeleeuwen bestaan niet. Dat je niet naar het Nationaal Archief of DBNL kan linken is toch wel heel merkwaardig. Zo komen we niet verder en kakelt iedereen nog jaren als zijn voorganger. Dat er belangrijke bronnen staan vermeld zoals BAPTISMS IN THE DUTCH REFORMED CHURCH IN COLOGNE, het artikel van Lodewijk Hulsman et Martijn Van Den Bel etc. is onbelangrijk? Verbeteren van een artikel is veel lastiger dan weggooien,.

Ik heb gevonden dat ze naar Antwerpen, Hanau, Utrecht en Amsterdam verhuisden. Deze Wikipediaan kijkt niet verder dan zijn neus lang is. De levering van buskruit staat verderop. Ik weet nog niet hoe ik daarnaar kan linken.

Hintergrund des Prozesses ist der Konkurs von Arnold Pels d. Älteren (gest. 5. Mai 1631), Sohn des Edward Pels d. Ä. (gest. 1611) und der Johanna de Raedt (gest. 1640), der mit seinen Brüdern Johann, Bartholomäus, Eduard d. Jg. und Karl eine Handelskompagnie führte, die Fürsten, Grafen und auch die kaiserliche Hofhaltung belieferte. Als Arnold Pels d. Ä. hochverschuldet und unter dem Verdacht des „crimen laesae maiestatis“ (Waffenlieferungen an die Feinde des Reiches) starb, beschlagnahmten seine Gläubiger (u. a. in Amsterdam, Arras, Köln, Frankfurt, Hanau, Hamburg, England, Nürnberg, Tournai, Utrecht, Leipzig) seine Güter bzw. Guthaben und eine kaiserl. Kommission seine Rechnungsbücher und Geschäftsberichte. Seine Erben und Söhne Dr. Eduard, Arnold d. Jg. und Hans Pels, denen ein adeliger, unangemessener Lebensstil vorgeworfen wurde, klagten gegen die Gläubiger vor der 1. Instanz und erhielten 1636 ein kaiserl. Moratorium. Sie prozessierten vor allem gegen ihren Vetter Karl Pels, den jüngsten Sohn des verst. Eduard Pels d. Jg., der als Erbe seines Onkels Bartholomäus Pels Anspruch auf mindestens 22.000 Rtlr. erhob, welche der 1622 oder 1629 aus der Handelskompagnie ausgetretene Bartholomäus 1633 den zahlungsunfähigen Söhnen seines Bruders Arnold des Ä. geliehen hatte. Ein weiterer Gläubiger war Thomas Fontaine, der Schwiegersohn von Arnold d. Ä. Schwester Anna. Ihm schuldete Arnold d. Ä. 33.382 Gulden. Thomas Fontaine machte zusätzlich Erbansprüche namens seiner Frau und seiner Schwiegermutter aufgrund des Testaments des Edward Pels d. Ä. von 1607 geltend. Thomas Fontaines Ansprüche vertritt vor dem RKG sein Schwiegersohn Paul Le Conte. Die Gerichtsverhandlung an der 1. Instanz war von 1637 - 1670 unterbrochen. Am 9. Sept. 1673 erging dann das Urteil im Konkursverfahren, daß Paul Le Conte zum Konkurs zugelassen werden sollte und Le Conte sowie Karl Pels beim Urteil des Stadtgerichts Leipzig vom 11. März 1663, welches durch Herzog Johann Georg von Sachsen im Appellationsverfahren bestätigt worden war, zu „manutenieren“ wären, was wohl die Anerkennung einer Schuldforderung von 41.316 Rtlr. bis 1649 und die Beschlagnahmung von Effekten der Schuldner zu Leipzig bedeutete. Die 2. Instanz bestätigte am 19. Okt. 1675 im Kompromißverfahren (Vergleichsverfahren) der Gläubiger der Erben von Arnold Pels d. Ä. und des Le Conte ./. Karl Pels das Urteil der 1. Instanz. Mit Urteil vom 18. März 1681 bekräftigte das RKG das Urteil der 2. Instanz.

Ik ben blij dat ik dit nog eens heb gezien, want de informatie over Paul le Conte was mij onbekend.

Inmiddels is er een artikel verschenen in het Rijksmuseum Bulletin waarin mijn informatie over de familie Pels wordt gebruikt, omdat niemand iets wist over deze schatrijke familie en er al honderd jaar hetzelfde wordt geschreven, meestal over de weduwe. Dat ik primaire bronnen heb gebruikt is omdat niemand iets zinnigs had te melden. Er was vrijwel niets bekend over deze familie. De Wikipediaan die dit weggooide is tegen nieuwe kennis. (Veel Wikipedianen gaan ervan uit dat wat hij of zij niet weet wel onbelangrijk of onwaar moet zijn.) Helaas had het artikel maar een of twee bezoekers per dag. Dat is beslist niet veel.Taksen – De voorgaande bijdrage werd geplaatst door 77.172.149.222 (overleg · bijdragen)