Sociaal kapitaal

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Sociaal kapitaal is het totaal aan hulpmiddelen dat beschikbaar is voor (individuen in) een gemeenschap om de sociale organisatie vorm te geven. Belangrijke elementen van sociaal kapitaal zijn sociale relaties, groepslidmaatschap, formele en informele sociale netwerken, gedeelde normen, vertrouwen, wederkerigheid en inzet voor de gemeenschap. Deze hulpmiddelen vinden hun voedingsbodem in bijvoorbeeld gemeenschapsactiviteiten, sociale steun en participatie.

Welke elementen precies deel uitmaken van het sociaal kapitaal, hangt af van de gehanteerde definitie.

Sociaal kapitaal is van waarde als de persoon in kwestie zijn sociale netwerk heeft gemobiliseerd.

Geschiedenis van het begrip[bewerken | brontekst bewerken]

De wortels van het begrip liggen in het werk van de 19e-eeuwse socioloog Emile Durkheim. Die stelde onder meer dat het behoren tot een groep en het ervaren van sociale steun bescherming bieden tegen werkloosheid en zelfmoord. Belangrijk voor de recente herwaardering van het begrip zijn met name geweest de Franse socioloog Pierre Bourdieu en de Amerikaanse politicoloog Robert Putnam.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Becker, G. (1974), A Theory of Social Interactions, Journal of Political Economy, 82, n. 6, blz. 1063–1093.
  • Bourdieu, P. (1986), The Forms of Capital, in John G. Richardson (edt), Handbook of Theory and Research in the Sociology of Education, New York, Greenwald Press.
  • Coleman, J. (1988), Social Capital in the Creation of Human Capital, American Journal of Sociology 94, blz. 95–120.
  • Coleman, J. (1990), Foundations of Social Theory, Cambridge, Harvard University Press.
  • Field, J. (2004), Social Capital, London and New York, Routledge.
  • Fine, B. (2001), Social Capital versus Social Theory. Political Economy and Social Science at the Turn of the Millennium , London and New York, Routledge.
  • Fukuyama, F. (1999) Social Capital and Civil Society. The Institute of Public Policy, George Mason University. [1]
  • Granovetter, M. (1973), The Strength Of Weak Ties, in American Journal of Sociology, 78, blz. 1360–80.
  • Granovetter, M. (1985), Economic Action And Social Structure: The Problem Of Embeddedness, in American Journal of Sociology, n. 91, pp. 481–510.
  • Hooghe, M., Stolle, D. (eds) (2003), Generating Social Capital: Civil Society and Institutions in Comparative Perspective, New York, Palgrave.
  • Putnam, R.D., Leonardi, R., Nannetti, R.Y. (1993) Making Democracy Work: Civic Traditions in Modern Italy, Princeton University Press, Princeton, trad. it. La tradizione civica nelle regioni italiane, Mondadori, Milano.
  • Putnam, R. (2000), Bowling Alone. The Collapse and Revival of American Community, New York, Simon & Schuster.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]