Albedo
Voor het begrip uit de alchemie, zie Albedo (alchemie)
De albedo van een object is het weerkaatsingsvermogen van dat object, letterlijk de ‘witheid’, gedefinieerd als de verhouding tussen de hoeveelheid opvallende en gereflecteerde (elektromagnetische) straling. Deze verhouding hangt in de eerste plaats af van het materiaal van het object, maar is ook afhankelijk van de golflengte van de straling. Zonder nadere aanduiding wordt meestal zichtbaar licht verondersteld. De term wordt vooral binnen de sterrenkunde en de klimatologie gebruikt.
De aarde heeft een gemiddelde albedo van 37% tot 39%, de maan is door zijn oppervlak van vulkanisch gesteente veel donkerder met een gemiddeld weerkaatsingsvermogen van 7%. Venus heeft met zijn dichte wolkendek een albedo van 72%. Van de Saturnusmaan Enceladus is de albedo bijna 90%, de hoogste in het zonnestelsel.
Gemiddeld reflectievermogen van het aardoppervlak:
- Verse sneeuw of ijs: 80-95%
- Oude smeltende sneeuw: 40-70%
- Wolken: 40-90%
- Woestijnzand: 30-50%
- Grondaarde: 5-30%
- Toendra: 15-35%
- Grasland: 25-30%
- Bos: 10-20%
- Water: 10-60%
De albedo hangt ook af van de hoek tussen de invallende en de gereflecteerde straling en van de oppervlaktestructuur van het reflecterend oppervlak; een gepolijste biljartbal reflecteert anders dan een harige tennisbal. Bij nauwkeurige metingen onderscheidt men dan ook diverse albedo's: de bolometrische albedo, de Bond-albedo, de geometrische albedo en albedo's voor infrarood of ultraviolet licht.
Uit de albedo van hemellichamen kan men, door haar te vergelijken met op aarde aanwezige stoffen, veronderstellingen maken omtrent het materiaal waaruit de oppervlakte ervan bestaat.
